اسدالله محمدی432

شین اسپلینت علت درد ساق در ورزشکاران

نوشته :

 شاید شما هم از جمله ورزشکارانی باشید که در ناحیه ساق پا دردی را احساس می کنید.و برایتان جای سوال داشته باشد که علت این درد چیست؟  گرچه اغلب درد هایی که در ناحیه ساق به وجود می آیند به دنبال ضربه ایجاد می شوند، ولی درد ساق علل دیگری هم دارد که ارتباطی به ضربه ندارد. منشأ درد های ساق ممکن است در استخوان، مفصل ، عضله یا تاندون باشد و یا ممکن است علت درد در لیگامان ها، عروق، اعصاب یا حتی پوست باشد. شایع ترین عللی که میتوانند موجب درد ساق شوند عبارتند از : شکستگی ، شین اسپلینت (Shine splint)،استرین و اسپاسم (Strain) ،کرامپ عضلانی ، خونریزی، مشکلات عروق محیطی ، سیاتیک، لخته شدن خون در ساق.

ابتدا لازم است  آناتومی ساق را بررسی کنیم.

آناتومی ساق پا

ساق از کنار هم قرار گرفتن دو استخوان به نام های درشت نی یا تیبیا و نازک نی یا فیبولا درست شده است. استخوان شین Shin bone همان استخوان درشت نی یا تیبیا است. به دو استخوان ساق عضلات زیادی می چسبند که کار آن ها حرکت دادن مچ پا و انگشتان پا است. دو عضله مهم ساق عضلات تیبیالیس قدامی Anterior tibialis muscle و تیبیالیس خلفی Posterior tibialis muscle است. عضله تیبیالیس قدامی به جلوی استخوان تیبیا می چسبد و تاندون آن به سمت پایین حرکت کرده و با چسبیدن به پشت پا موجب میشود تا کف پا به سمت بالا و پشت حرکت کند. عضله تیبیالیس خلفی به به پشت استخوان تیبیا می چسبد و تاندون آن به چسبیدن به زیر کف پا موجب می شود تا کف پا به سمت پایین و داخل خم شود.

از  میان عللی که موجب درد در ناحیه ساق پا می شوند، می خواهیم موردی را بررسی کنیم که در ورزشکاران رخ می دهد. درد ساق می تواند در ورزشکاران در جلوی ساق و روی استخوان درشت نی باشد یا روی عضلات ساق حس گردد. که  شین اسپلینت (Shine splint) نامیده می شود.

درد ساق در ورزش عمدتاً  به دنبال استفاده بیش از حد از اندام تحتانی رخ می دهد. درد می تواند ناشی از التهاب عضله یا سایر بافت های ساق یا ناشی از شکستگی های فشاری در ساق باشد. این آسیب عمدتاً در دوندگان که شدت و مسافت دویدن را افزایش داده اند یا در سطح جدیدی شروع به دویدن کرده اند رخ می دهد. علل درد ساق(Shine splint)  را می توان بطور اجمالی اینگونه بیان کرد:

کشیدگی محل اتصال عضله به پریوست

علت این درد کار زیاد کشیدن از ساق است. حرکات مداوم و زیاد کف و مچ پا موجب آسیب رسیدن به فیبرهای عضلات تیبیالیس در محل اتصال به استخوان می شود. این حرکات مکرر و مداوم موجب اعمال کشش زیاد و بیش از حد بر روی محل اتصال عضله به استخوان شده و نتیجه آن پارگی های میکروسکوپی در آن ناحیه و در پریوست (پریوست پرده بافتی است که بر روی استخوان کشیده شده است) و بدنبال آن ایجاد التهاب است.

این وضعیت کار زیاد کشیدن از ساق معمولا وقتی ایجاد می شود که طریقه انجام ورزش به نوعی تغییر می کند. افزایش سرعت دویدن، بیشتر کردن مسافت دویدن و یا دویدن بر روی زمین سفت یا شیب دار میتواند این تغییرات را ایجاد کند. این وضعیت در دونده ها، کسانی که زیاد می رقصند و کسانی که درگیر فعالیت های بدنی شدید نظامی هستند بیشتر دیده میشود. کفش های نامناسب و یا آسیب دیده می توانند موجب این بیماری شوند. کشیدگی محل اتصال عضلات ساق به استخوان تیبیا می تواند در جلو یا پشت آن باشد .

شین اسپلینت(Shine splint)  قدامی یا جلویی بیشتر در کسانی ایجاد می شود که یک فعالیت ورزشی جدید که دویدن جزئی از آن است بخصوص ایستادن و شروع به حرکت های ناگهانی در آن وجود دارد را شروع کرده اند. دویدن در سرازیری، دویدن روی پنجه پا و دویدن با کفش هایی که کف و پاشنه قابل انعطاف خوبی ندارند میتواند موجب شین اسپلینت قدامی شود.

شین اسپلینت خلفی یا پشتی معمولا" به علت عدم تعادل در عضلات ساق و کف پا است. سفت و غیر قابل انعطاف بودن عضلات پشت ساق و یا وجود کف پای صاف می تواند عامل بوجود آورنده این بیماری باشد. در کف پای صاف با هر بار گذاشتن کف پا بر زمین عضله تیبیالیس خلفی تحت کشش قرار می گیرد و این کشش موجب میشود فیبرهای این عضله در محل اتصال به استخوان درشت نی تحت کشش قرار گرفته و موجب بروز علائم این بیماری شود.

شکستگی فشاری : بصورت شکستگی های ریز و مویی در استخوان های درشت نی و نازک نی تعریف می شود که ناشی از اعمال نیروهای مکرر و مداوم روی ساق در هنگام برخورد پا به زمین مثل دویدن های طولانی است. این درد معمولاً در پایین ساق حس می شود.

سندرم استرس داخلی: این سندرم هنگامی رخ می دهد که ماهیچه های قسمت داخلی ساق در محل اتصال به درشت نی دچار التهاب شوند.

سندرم کمپارتمان: فضای کمپاتمان فضایی است که حاوی عضلات ، اعصاب و عروق خاص می باشد و توسط بافت همبندی از گروه عضلانی مجاور جدا می شود. در درد ساق ، فضایی کمپارتمان مهمی داریم که عبارتند از: فضای کمپارتمان قدامی و خارجی، عضلات فضایی کمپارتمان قدامی سبب می شوند که انگشتان پا و پا را بتوانیم به سمت بالا بیاوریم و عضلات فضای کمپارتمان خارجی سبب می شوند بتوانیم کف پا را به سمت خارج بتوانیم حرکت دهیم. استفاده بیش از حد از این فضا ها  و عضلات آنها سبب درد عضلانی و به تبع آن درد ساق می شود.( عضلات ساق در چهار دسته قرار دارند و دور هر دسته پرده بافتی محکمی بنام فاشیا Fascia قرار دارد. هر دسته را یک کمپارتمان مینامند.)

علائم

در شکستگی فشاری درد مستقیماً روی استخوان درشت نی در جلوی قسمت تحتانی ساق حس می شود. درد ممکن است در صبح ها و بعد از برخاستن از خواب بیشتر شود. امکان دارد در لمس قسمت قدامی ساق در ناحیه تحتانی حساسیت وجود داشته باشد(در شکستگی استرسی درشت نی)

شکستگی فشاری نازک نی سبب درد در قسمت خارجی انتهای تحتانی ساق می شود.در سندرم استرس داخلی درد در ۳/۱ میانی ساق در سمت داخل استخوان درشت نی و روی عضلات وجود دارد در لمس عضلات داخل ساق حساسیت و درد تشدید گردد.

در سندرم کمپارتمان به علت التهاب عضله، عروق و اعصاب در داخل فضای کمپارتمان تحت فشار قرار می گیرند و امکان دارد در پا بی حسی و گزگز و یا سرد شدن پا رخ دهد. در این سندرم درد در قسمت خارجی ساق در ناحیه میانی و فوقانی ساق رخ می دهد.

 تشخیص

پزشک با معاینه محل درد شما و بررسی علائم شما و مثل گزگز یا سردی احتمالی پا به تشخیص نزدیک می گردد.

امکان دارد پزشک از شما بخواهد راه بروید و نحوه راه رفتن شما را بررسی کند و دلیل احتمال درد ساق را حدس بزند.

گاهی نیاز به انجام رادیوگرافی یا اسکن استخوانی ساق وجود دارد تا احتمال شکستگی های استرسی بررسی گردد.

جهت رد سندرم کمپارتمان نیاز به اندازه گیری فشار فضای کمپارتمان می باشد برای این امر یک سوزن که به وسیله اندازه گیری فشار اتصال دارد وارد فضای کمپارتمان شده و فشار داخل فضا اندازه گیری می شود

درمان درد ساق

کاهش فعالیت های بدنی که موجب تشدید درد می شوند.

یخ درمانی: استفاده از یخ درمانی به مدت ۲۰ دقیقه هر ۴-۳ ساعت به مدت ۳-۲ روز تا رفع درد اولین خط درمان است.

ماساژ با یخ درمانی: بگذارید تا آب در داخل لیوان یخ بزند و سپس با ته فنجان یا لیوان روی محل را به مدت ۱۰-۵ دقیقه ماساژ بدهید.

داروها: استفاده از داروهای ضد التهابی مثل ایبوپروفن و آسپرین.

کفش مناسب: استفاده از کفش مناسب که از قوس داخلی کف پا حمایت داشته باشند  در کسانی که کف پای صاف دارند، بر کاهش درد ساق بسیار موثر است.

ورزش های توانبخشی مناسب: با نظر پزشک برای شما توصیه خواهد شد.

جراحی: در برخی موارد از سندرم کمپارتمان جراحی لازم است. با جراحی فشار داخلی کمپارتمان کاهش می یابد و فشار از روی عضله و عروق و اعصاب برداشته شده و درد رفع می گردد. در برخی موارد شکستگی فشاری درشت نی هم نیاز به جراحی وجود دارد.

لازم است در فاز بهبودی برخی از فعالیت ها را تغییر دهید یا آرام تر انجام دهید تا آسیب قبلی را تشدید نکنید. مثلاً می توانید به جای دویدن به شنا و دوچرخه سواری بپردازید. با بهبودی کامل می توانید به دویدن بپردازید اما با کفش مناسب و در سطوح نرم.

بازگشت به فعالیت نرمال

هر شخصی با سرعت متفاوتی بهبودی می یابد بطور کلی هر چه شروع درمان دیرتر انجام شود بهبودی هم دیرتر خواهد بود.

بازگشت یا سلامتی کامل به فعالیت وقتی است که این  ها را به ترتیب از بالا به پایین کسب کنید.بازگشت دامنه حرکت کامل در مفاصل مچ و زانو نسبت به سمت سالم. کسب قدرت عضلانی برابر در سمت آسیب دیده در مقایسه با سمت سالم. توانایی راه رفتن در خط مستقیم بدون درد یا لنگیدن.

 پیشگیری

استفاده از کفش مناسب که قوس داخلی کف پا را حمایت کند. در سطوح نرم بروید و از دویدن طولانی در سطوح سخت مثل آسفالت بپرهیزید. به آرامی بدن را گرم کنید و در این روند از حرکات کششی استفاده کنید. اعمال کشش روی عضلات جلو و پشت ساق در جلوگیری از درد ساق نقش موثری دارند. هرگز در حضور درد ساق به دویدن ادامه ندهید این امر به تشدید علائم و بهبودی دیررس می انجامد. بعد از بهبودی به آرامی و به تدریج بر حجم ورزش روزانه خود بیافزایید و دوباره فشار زیاد به ساق ها وارد نکنید.

اسدالله محمدی317

گانگلیون یا کیست مچ دست

نوشته:

گانگیلون با اصطلاحات: ورم  یا کیست مچ دست یا آب آوردن

آسیب شناسی 

در مورد منشاء گانگلیون نظریات مختلفی وجود دارد . برخی عقیده دارند که در حقیقت تومورهای خوش خیم نیام وتر یا کپسول مفصلی هستند . دیواره کیست از بافت فیبرو بوده و اندوتلیال پوشاننده حقیقی ندارد . گانگلیون در برخی نقاط به کپسول مفصلی یا تیام تاندون متصل بوده اما ارتباطی بین فضای مفصل با نیام تاندون و داخل کیست وجود ندارد . کیست ممکن است یک یا چند حفره ای بوده و مایع موجود در آن شفاف و چسبنده می باشد.

ویژگی های بالینی

گانگلیون ها بیشترین شیوع را در پشت مچ دارند و اغلب در افراد بزرگسال ( با هر سنی ) دیده می شوند. این گانگلیون ها با شیوع کمتر در جلوی مچ یا کف دست و انگشتان نیز رخ می دهند. معمولا" هیچ گونه علامتی بجز خود تورم و گاهی اوقات ناراحتی یا درد مختصر وجود ندارد.

معاینه بالینی 

تورم ممکن است نرم و کاملا کیستیک باشد , ولی اغلب سفت است. گانگلیون ها اغلب با برجستگی های استخوانی اشتباه گرفته می شود.ولی انجام معاینه دقیق تموج آن ها را اثبات می کند.

عوارض

گانگلیونی که از عمق یا کف دست منشاء می گیرد ممکن است به صورت مکانیکی با اعصاب اولنار و مدیان یا شاخه های آنها تداخل کند. این تداخل منجر به اختلالات حرکتی و معمولا حسی در محل توزیع شاخه های درگیر می شود.

درمان

گانگلیون ها ضرری ندارند و در غیاب درد یا عوارض می توان آن ها را با اطمینان کامل به حال خود رها کرد. گاهی اوقات می توان گانگلیون ها را با اعمال فشار موضعی سفت در زیر پوست , له کرد. این درمان نسبتا" تهاجمی بدون ضرر و به طور موقتی موثر است ولی ممکن است گانگلیون از بین رفته مجددا به آهستگی ظاهر شود.

روش جایگزین دیگری که منجر به بهبود موقت می شود آسپیراسیون (کشیدن محتویات) کیست با استفاده از سوزن کلفت است. تنها با برداشتن کامل گانگلیون می توان از علاج پایدار آن اطمینان حاصل کرد این عمل اقدام ساده ای نیست زیرا کیسه گانگلیون که دیواره نازکی دارد , اغلب به صورت عمقی و در بین تاندون ها گیر می کند و در این حالت ممکن است پاره شود و تکه ای را بر جای بگذارد که منجر به عود مجدد گانگلیون می شود. گانگلیون های ایجاد شده در کودکان معمولا" خود بخود بهبود می یابند بطوری که می توان برداشتن آن ها را به تأخیر انداخت. گانگلیونی که با اعصاب محیطی تداخل می کند , بدون تاخیر باید برداشته شود.

اسدالله محمدی231

آسیب های زانو

نوشته :

زانو یکی از مهمترین مفاصل بدن محسوب می شود، به خصوص برای ورزشکاران، چرا که این مفصل در فعالیت های ورزشی به دلیل ارتباط ضعیف استخوان های آن با یکدیگر بسیار آسیب پذیر است.مفصل زانو در مقابل نیرو های که از طرفین به آن وارد می شود و نیرویی که حرکت چرخش در آن تولید می کند بدون دفاع است .در این مطلب آسیب های زانو را به شما معرفی می کنیم.

آسیب ناشی از فشار

کمبود لایه های حمایت کننده در مفصل زانو  آن را مستعد پذیرش صدمات ناشی از فشار می نماید.در فوتبال، بسکتبال و کشتی موقعیت های بسیاری ایجاد می شود که باعث فشردگی و کوبیدگی زانو می شود.نیرویی که بر اثر ضربه وارد می شود ممکن است منجر به پارگی پرده سینوویال و یا پرده ضریع شود.

آسیب ناشی از پیچیدگی

آسیب ناشی از پیچیدگی بر اثر چرخش غیر طبیعی زانو صورت می گیرد.در نتیجه چرخش غیر طبیعی در اندام های داخلی زانو ، تغییر وضعیت ایجاد می شود.اغلب در حین فعالیت های مانند کشتی، فوتبال، بسکتبال و اسکی ،موقعیت های بسیاری ایجاد می شود که زانوی ورزشکار را در معرض صدمات ناشی از پیچیدگی قرار می دهد.در چنین موقعیت های پا در یک جهت ثابت می شود و  بدن در جهت مخالف حرکت می کند.

کبودی عضلات زانو

ضربه مستقیم و شدید وارد بر عضلاتی که از مفصل زانو عبور می کنند شرایط بسیار دشواری را برای ورزشکار ایجاد می کند.یکی از عضلاتی که بیشتر در معرض کبودی قرار دارد، عضله پهن داخلی از گروه عضلات چهار سر ران است.کبودی این عضله دارای تمام علائم اسپرین مفصل زانو می باشد که عبارتند از : درد شدید، فقدان حرکت و تورم.تورم و تغییر  رنگ به دلیل پارگی بافت عضلانی و رگ های خونی است.چنانچه اقدامات اولیه برای درمان صورت گیرد مانند کمپرس سرد، بعد از ۲۴ ساعت مجددا" می توان از زانو استفاده کرد.البته زمان برگشت به تمرین بستگی به شدت آسیب دارد.

کبودی کپسول مفصلی

کبودی کپسول مفصلی اغلب با کبودی عضلات و پرده ضریع همراه است.نیرویی که منجر به آسیب زانو می شود اگر به بافت کپسول مفصلی وارد شود ممکن است باعث پارگی مویرگ ها شود و در ضمن تحریک پرده سینوویال را نیز باعث می شود و در نتیجه مایعات به داخل حفره سینوویال و فضای اطراف مفصل زانو نفوذ خواهند کرد.نفوذ مایعات در این حرفه و فضای اطراف مفصل بسیار آهسته صورت می گیرد به طوری  که این امر محسوس نمی باشد.در این وضعیت باید از ادامه فعالیت تا بهبودی خودداری کرد چرا که موجب خون ریزی در آن ناحیه می شود.اگر مفصلی مکررا" دچار خونریزی شود احتمالا" آن مفصل گرفتار التهاب مزمن پرده سینوویال نیز خواهد شد.

التهاب کیسه زلالی اطراف  زانو

در اطراف زانو تعدادی کیسه زلالی وجود دارد.کیسه های سینوویال که می توانند تولید مایع کنند.هر یک از این کیسه ها ممکن است صدمه ببینند و موجب التهاب شوند.برای استخوانی مانند کشکک آسیب های کیسه جلویی شایع است.پس از ورود ضربه به این ناحیه ممکن است خون ریزی داخلی اتفاق بیافتد و باعث التهاب کیسه زلالی یا خون ریزی در کیسه زلالی شود.همچنین حرکت تکراری و فشار می تواند التهاب حاد یا مزمن کیسه های زلالی را باعث شود.سایر کیسه های زلالی اطراف زانو ممکن است به همین شکل آسیب ببینند اما احتمال آن خیلی کمتر است.

علائم  و تشخیص

• درد پایدار در ناحیه ای که کیسه زلالی در آن قرار دارد.این درد بیشتر در مواقع اعمال فشار بر مفصل زانو ظاهر می شود.
• حساسیت و تورم روی کیسه های زلالی .
• برخی اوقات پوست روی کیسه های زلالی داغ و قرمز می شود.
• هنگام وارد آمدن فشار بر کیسه زلالی مقاومتی اسفنج گونه مشاهده می شود که نشانگر تجمع مایع است.

آسیب رباط ها

از آنجا که آسیب های رباط مفصل زانو باعث اختلال در پایداری غیر فعال زانو می شود، باید به عنوان خطر بالقوه تحت درمان قرار گیرد.آسیب های رباط مانند منیسک شایع بوده و عمدتا" ورزشکاران رشته های دارای برخورد مانند فوتبال، هندبال، بسکتبال را در بر می گیرد.آسیب های رباط در مفصل زانو ناشی از برخورد با حریف در ورزش های دارای برخورد است اما این نوع آسیب می تواند بدون هیچ گونه تماس بدنی نیز به وجود آید، مانند چرخش و سایر حرکت های که فراتر از دامنه طبیعی حرکت است.

اکثرا" رباط دو طرفی درشت نی گرفتار اسپرین می شود.ضرباتی که بر جانب خارجی زانو وارد می آید ممکن است منجر به اسپرین رباط دو طرفی درشت نی شود.صدماتی که بر رباط دو طرفی درشت نی وارد می آید به مراتب شدیدتر از صدماتی است که بر رباط دو طرفی نازک نی وارد می آید زیرا بین کپسول مفصلی و رباط مربوطه رابطه مستقیم وجود دارد.

اسپرین رباط های جانبی درشت نی و نازک نی دارای درجات گوناگون می باشد.شدت و یا درجات اسپرین این رباط ها با عواملی در ارتباط است ابن عوامل عبارتند از : موقعیت زانو ، صدمه قبلی و قدرت عضلانی که از روی مفصل عبور می کنند.میزان نیرو و زاویه ضربه، ثابت بودن پا و شرایط سطح داخلی زمین بازی بر عکس اسپرین رباط دو طرفی درشت نی؛ اسپرین رباط دو طرفی  نازک نی بر اثر ضرباتی ایجاد می شود که بر جانب داخلی زانو وارد می آیند.

 نشانه ها

کشیدگی شدید یا پارگی رباط جانبی داخلی زانو سبب احساس پارگی در سمت داخلی زانو می شود. همچنین بدنبال آن زانو ممکن است متورم و ناپایدار شود. عامل این آسیب اعمال فشار قوی به سمت خارج زانو است بطوری که زانو از خارج به داخل فشرده شود. دقیقاً برعکس این اعمال فشار ( یعنی از داخل به خارج زانو ) در آسیب رباط جانبی خارجی رخ می دهد. در هر دو حالت در محل اصابت ضربه به زانو کبودی و در سمت مقابل کشیدگی رباط یا پارگی آن رخ می دهد. ورزش های تماسی مثل فوتبال از مهمترین علل این آسیب محسوب می شوند.

ارزیابی

بعد از یک شرح حال سریع و معاینه فیزیکی توسط پزشک و انجام اقدامات اولیه حمایتی ( سرما درمانی, فشار موضعی, بالا نگه داشتن و استراحت ) معمولاً پزشک درخواست MRI برای بررسی وضعیت رباط می کند.

 درمان

در موارد کشیدگی خفیف این دو رباط همان درمان حمایتی که اشاره شد کافی است.اما در موارد پارگی رباط جراحی بهترین پاسخ درمانی را خواهد داشت.

 کشیدگی و پارگی رباط های صلیبی

رباط های صیلبی طوری طرح ریزی شده اند که استخوان درشت نی را روی استخوان ران ثابت می کنند.رباط متقاطع قدامی از جلو درشت نی شروع شده و به طرف عقب؛ خارج و بالا ادامه پیدا کرده به روی جنب داخل کندیل خارجی ران می نشیند.رباط متقاطع خلفی از قسمت عقب درشت نی شروع شده، به طرف بالا ، جلو و داخل ادامه پیدا کرده به روی جانب خارجی کندیل داخلی استخوان می نشیند.

آسیب رباط صلیبی قدامی که از شایع ترین آسیب های ورزشی است اغلب در نتیجه ایست ناگهانی و اعمال فشار به جلو روی زانو ناشی از این ایست ناگهانی و نیز در پیچ خوردگی های زانو ایجاد می شود. رباط صلیبی خلفی قوی تر و محکم تر از رباط صلیبی قدامی است و کمتر دچار پارگی می شود. کشیدگی و پارگی های رباط صلیبی خلفی احتیاج به نیروی زیادی دارد مثل برخورد داشبورد ماشین به پائین زانو در هنگام تصادف رانندگی. بخاطر همین نیروی شدیدتر برای پارگی رباط صلیبی خلفی نسبت به نوع قدامی اغلب آسیب های رباطی همراه با آسیب منیسک هم همراه با آسیب رباط صلیبی خلفی وجود دارد.

نشانه ها

اگر رباط صلیبی قدامی پاره شود صدای « تق » در مفصل شنیده می شود. همچنین امکان دارد زانو ناپایدار شود و درد به قدری شدید باشد که فرد دچار تهوع و استفراغ شود. بدنبال این پارگی طی چند ساعت به علت خونریزی داخل مفصلی متورم و پر از خون خواهد شد.

درمان

برای آن ها که نیاز شدید و قوی به زانوها دارند مثل ورزشکاران حرفه ای درمان جراحی بهترین پیش آگهی را دارد ولی برای آن ها که استفاده شدید از زانو نمی کنند را می توان با آتل گیری و درمان غیر جراحی بهبود بخشید.

پارگی های تاندونی

تاندون عضله چهار سر رانی می تواند دچار پارگی ناکامل یا پارگی کامل شود. پارگی تاندون چهار سر در بالای کشکک معمولاً در افراد ورزشکار بالای ۴۰ سال روی می دهد حال آنکه پارگی تاندون چهار سر در زیر کشکک معمولاً در افراد جوانی که سابقه التهاب تاندون این ناحیه یا تزریق کورتون به زانو دارند رخ می دهد.

نشانه ها

پارگی تاندون چهار سر رانی سبب درد( بخصوص در هنگام پرتاب پا یا بازکردن زانو (می شود. چنانچه پارگی کامل باشد فرد ورزشکار قادر نیست زانو را باز کند و ساق را جلو بیاورد.

درمان

پارگی جزئی را می توان با آتل گیری درمان کرد اما پارگی کامل نیاز به جراحی دارد.

آسیب منیسک

علت آسیب‌دیدگی منیسک:

ضایعه آسیب‌دیدگی منیسک زانو اغلب زمانی ایجاد می‌شود که زانو همزمان با چرخش تحت کشش هم قرار بگیرد و غضروف منیسک بین استخوان زانو و درشت‌نی تحت فشار قرار گرفته باشد. معمولا" منیسک داخلی بیشتر از منیسک خارجی آسیب می‌بیند البته باید دانست که مشاهده این ضایعه در بچه‌ها بسیار نادر می‌باشد.

علائم آسیب‌دیدگی منیسک

وقتی روی مفصل فشار وارد بیاید یا مفصل زانو بچرخد درد در مفصل (در قسمت طولی آن) ایجاد می‌شود. چنانچه حرکت‌های بخصوصی باعث بروز درد ناگهانی شود ادامه این حرکات ممکن است به التهاب زانو اضافه کند، در پاره‌ای از موارد زانو قفل می‌کند که نشانه متلاشی شدن منیسک بر اثر فشار وارد آمده روی آن می‌باشد. در مواردی دیگر منطقه‌ای از زانو به نظر حساس می‌آید که ناشی از بیرون‌زدگی مایع مفصل است (کیست منیسک). باید به این نکته هم توجه داشت که طولانی‌ شدن زمان ناراحتی باعث کاهش حرکات عضله رانی و در نتیجه تضعیف آن ها خواهد شد.

درمان موارد حاد

درمان باید بلافاصله بعد از آسیب‌دیدگی شروع شود. هدف از درمان فوری به منظور جلوگیری از جراحات بیشتر می‌باشد و تا جایی که ممکن است از خونریزی بعدی جلوگیری به عمل می‌آید.درمان موثر باعث کاهش خونریزی، عدم تشکیل بافت ناشی از جوش خوردن زخم و جلوگیری از عوارض دیگر می‌شود که در صورت عدم جلوگیری به موقع این عوارض طبیعتا" می‌تواند باعث طولانی‌تر شدن دوره بازتوانی و یا حتی منجر به ناتوانی گردد.

دیگر آسیب های زانو

در خصوص سایر آسیب های زانو مانند، آسیب منیسک به طور کامل، تاندونیت کشکک، شکستگی و دررفتگی کششک هر کدام در یک مطلب جداگانه بحث شده است.شما می توانید برای مشاهده مطالب آن به لینک های زیر مراجعه کنید

اسدالله محمدی435

توصیه برای کاهش درد عضلات ناشی از ورزش

نوشته :اسدالله محمدی

معمولا" کمتر ورزشکاری پیدا می شود که از درد عضلات ناشی از تمرینات ورزشی شکایت نکند! اگر هنوز نمی دانید علت درد عضلات پس از ورزش چیست، ابتدا این مطلب را مطالعه کنید: علت درد عضلات در ورزش. توصیه های مختلفی برای کاهش درد عضلات مطرح می شود، در مطلبی هم که به آن اشاره کرده ایم، چند توصیه عنوان شده است، اما در این مطلب ۴ توصیه دیگر که در کاهش درد عضلات تأثیر دارد را نیز معرفی می کنیم.

روغن ماهی

در یک مطالعه که در دانشگاه هندوستان انجام شده، نشان داده است که استفاده از مکمل روغن ماهی قبل از انجام فعالیت ورزشی باعث کاهش چشمگیر درد عضلات بعد از ورزش خواهد شد. در این تحقیق ۱۶ نفر از ۳۲ نفر شرکت کننده در مطالعه، برای ۲۶ روز ۴۰۰ گرم مکمل روغن ماهی را استفاده کردند و ۱۶ نفر دیگر دارونما استفاده کردند. آن ها سپس ۲۰ دقیقه دویدن روی تردمیل با شیب، که آسیب و درد عضلات را به دنبال خواهد داشت، انجام دادند. در طول ۴ روز بعد از تمرین به شرکت کننده گان مکمل یا دارونما داده شد و از آن ها خواستند تا میزان درد عضلات پاهای خود را با مقیاس ۰ تا ۱۰ و بدون درد و خیلی دردناک مشخص کنند، همچنین  جهت تعیین میزان التهاب از آن ها آزمایش خون گرفته شد.

در مقایسه با گروهی که دارونما استفاده کردند، گروهی که از روغن ماهی استفاده کرده بودند، درد کمتری در پاها و همچنین سطح  التهاب کمتری در نتیجه آزمایش خون مشاهده شد. اسیدهای چرب امگا-۳ در روغن ماهی دارای خاصیت ضد التهابی هستند همچنین روغن ماهی قلب را سالم نگاه داشته و عضلات بدن را در وضعیت عالی نگاه می دارند.

اگر از مکمل روغن ماهی استفاده نمی کنید، می توانید مقداری ماهی به رژیم غذایی خود اضافه کنید.

فوم رولینگ

طبق تحقیقات چاپ شده در مجله دانش و طب در ورزش و تمرینات ورزشی، فوم رولینگ بعد از تمرین ورزشی با آزاد سازی برآمدگی های کوچکی که در اثر تمرین زیاد ایجاد شده است، موجب ریلکس شدن عضلات و کاهش درد عضلات می شود، همچنین موجب بهبود جریان گردش خون نیز می شود.

آب گیلاس ترش

گیلاس سرشار از آنتوسیانین است که دارای ترکیبات آنتی اکسیدان قوی می باشد. این ترکیبات مانع از بروز التهاب شده و آنزیم های درد را نیز سرکوب و کاهش می دهد. در مطالعه ای که در مجله جامعه بین المللی تغذیه ورزشی انجام گرفته است به این نتیجه رسیدند؛ دوندگانی که در هفته ۲ لیوان آب گیلاس ترش استفاده می کنند بعد از دویدن درد کمتری در عضلات داشته اند. همچنین آب گیلاس به داشتن خواب راحت نیز کمک می کند.

آنتوسیانین در پرتقال خونی، گیلاس، توت فرنگی و سایر خوراکی‌های قرمز و بنفش رنگ مانند چای ترش یافت می‌شود، همچنین ممکن است میزان خطر ابتلا به عوارض قلبی و چاقی مفرط را کاهش نیز دهد. به نقل از ویکی پدیا

کافئین

بر اساس تحقیقات انجام شده در دانشگاه گرجستان، استفاده از کافئین قبل از تمرینات ورزشی مانند نوشیدن یک فنجان چای یا قهوه تا ۴۸ درصد درد عضلات را کاهش داده است. کافئین با مسدود کردن آدنوزین، که در عضلات موجود می باشد و محرک درد است، در کاهش درد اثر دارد.

اسدالله محمدی34

درد پهلو هنگام دویدن و درمان آن

نوشته :

 زمانی که در حال ورزش هستید ناگهان در پهلوی خود درد شدیدی احساس می کنید. هر کسی پاهای خود را بالا و پائین ببرد و در همان حال به سرعت نفس بکشد، دچار درد پهلو می شود. درد پهلو معمولاً ناشی از چنگ شدن دیافراگم است. دیافراگم پرده ای ماهیچه ای بین شکم و قفسهٔ سینه است که تنفس را کنترل می کند. این چنگ شدن وقتی اتفاق می افتد که دیافراگم خون کافی در هنگام ورزش دریافت نمی کند.

بالا و پائین کردن پاها فشار بر روی ماهیچه های شکم را زیاد می کند که به دیافراگم هم منتقل می شود. در همین حال، تنفس سریع شش ها را منبسط کرده و دیافراگم را به پائین می فشارد. این فشار دو طرفه از بالا و پائین بر روی دیافراگم خون را از آن خارج کرده و دچار کمبود اکسیژن می کند. بدون اکسیژن کافی، ماهیچه ها دچار گرفتگی دردناک می شوند.

کسانی که تازه ورزش را شروع کرده اند، بیشتر مستعد درد پهلو هستند. این ها تنفس سریع و کوتاه می کنند و پیش از اینکه ماهیچه های شکم خود را با ورزش تطبیق دهند فشار زیادی بر آن  ها می اورند. این ماهیچه ها ممکن است به اندازهٔ کافی برای مقاومت در برابر حرکات سریع اندام های درونی شکم قوی نباشند و بر دیافراگم فشار آید.

غذا هم ممکن است فشار وارد شده بر دیافراگم را بیشتر کند. خوردن غذای دیرهضم و چرب قبل از ورزش معده را سنگین تر کرده و دیافراگم را می فشارد. درد پهلو گاهی تا شانه را در برمی گیرد. ولی این درد ممکن است علامت حملهٔ قلبی باشد، مخصوصاً اگر بعد از چند دقیقه دراز کشیدن باز هم باقی باشد. و اگر هر بار که ورزش می کنید پهلو درد می گیرد، احتمال دارد جریان خون به روده ها دچار اشکال شده باشد.

درمان درد پهلو هنگام دویدن

قبل از آغاز مجدد تمرین، در حالت خمیده بدوید و یا اینکه فعالیت را متوقف سازید.اغلب کم کردن سرعت حرکت درد پهلو را آرام می کند. اگر اینطور نشود، کارهای زیر را انجام دهید. بایستید و بدمید. اگر نمی توانید دراز بکشید، لااقل بایستید و انگشتان را بر نقطهٔ درد بفشارید. این محل معمولاً درست زیر دنده ها و در طرف راست است. سپس لب ها را حلقه کرده و با فشار هوا را بیرون بدهید. این کار فشار را از روی دیافراگم بر میدارد و می توانید بدون درد به دویدن ادامه بدهید.

نفس عمیق بکشید. راه رفتن آرام و بلند کردن دست ها تا بالای سر راه دیگری برای کم کردن فشار روی دیافراگم است. وقتی دست ها را بالا می برید، نفس عمیق بکشید و با پائین آوردن آن ها نفس را بیرون بدهید. با شکم نفس بکشید. برای جلوگیری از شروع درد پهلو، با شکم و بهطور عمیق تنفس کنید. تنفس شکمی به تقویت ماهیچه های دیوارهٔ شکم هم کمک می کند. قوی بودن این ماهیچه ها کمربندی نگاه دارنده برای اندام های درونی بهوجود می آورد تا کمتر بر دیافراگم فشار آورند.

به تدریج سرعت بگیرید. به آرامی ورزش را شروع کنید و به تدریج بر سرعت و شدت آن بیافزائید تا تنفس و بدن خود را با آن وفق دهند. بعد از غذا فعالیت نکنید. اگر مستعد درد پهلو هستید، تا دو ساعت بعد از غذا فعالیت زیاد از خود نشان ندهید. چربی نخورید. غذاهای چرب و پرپروتئین مثل گوشت قرمز و لبنیات پرچربی بیشتر در معده می مانند و دیافراگم را مدت بیشتری به پائین فشار می دهند. اگر باید غذا بخورید و بدوید، چیزی زودهضم و کم حجم بخورید.

اسدالله محمدی56

چند قانون کلی برای پیشگیری از آسیب ورزشی

نوشته :

در این مطلب چند قانون کلی برای پیشگیری از بروز آسیب ورزشی ارائه گردیده است. از آنجائی که پیشگیری از جراحات امکان پذیر است، تحقیقات نشان می دهند که میزان جراحات در صورتی که مراقبت های مناسب صورت بگیرد تا حدود ۲۵ درصد کاهش می یابد .

این مراقبت های عبارتند از :

۱- برای انجام ورزش در وضعیت جسمانی مناسب قرار بگیرید.

به خاطر داشته باشید کسی که بدون آمادگی شروع به انجام ورزش کند در معرض بالاترین صدمات قرار دارد.اگر قرار است ورزشی را انجام دهید باید کاملاً برای آن ورزش تمرین کنید . این تصور اشتباهی است که فکر کنید انجام دادن یک نوع ورزش خاص بدون تمرین.می تواند وضعیت جسمانی شما را انتخاب کند می توان با انجام دادن و پیگیری یک برنامه جسمانی منظم که برای نوع خاص ورزش شما طراحی شده است از بروز صدمات ورزشی جلوگیری کرد.

۲- قوانین ورزشی را بشناسید و خود را با آن ها وفق دهید. قوانین تا حدی برای افزایش ایمنی طراحی می شوند.

توجه به این نکته برای تمام افرادی که ورزش می کنند بسیار مهم است . قوانین رهبری در ورزش مثل قوانین مسدود کردن غیرقانونی مسیر حریف و شکل دادن حریف به این منظور طراحی شده اند که علامت بازیکن حفظ گردد . آن ها را بشناسید و از آن ها تبعیت کنید.

۳- از لباس ها و تجهیزات محافظ و مناسب استفاده کنید.

پرهای محافظ ، محافظ های دهان ، کلاه های ایمنی ، دستکش ها و دیگر تجهیزات فقط برای زیبایی نیستند لباس های محافظی که کاملاً اندازه شما باشند می توانند از زانوها، دست ها، دندان ها، چشم ها و سر شما محافظت کنند.

۴- استراحت کنید

ورزشکارانی که تمرینات پی در پی دارند ، دچار صدمات بیشتری می شوند . در حالی که بسیاری از ورزشکاران فکر می کنند هر چه بیشتر تمرین کنند ، بهتر می توانند بازی می کنند ، اما این تصور کاملاً غلط است . استراحت مهمترین جز در یک برنامه تمرینی مناسب است . استراحت می تواند باعث تقویت شما گردد و در عین حال مانع از بروز صدمات و خستگی در شما گردد.

۵- همیشه پیش از بازی خود را گرم کنید.

عضلات گرم کمتر در معرض صدمات قرار می گیرند گرم کردن مناسب برای پیشگیری از بروز صدمه امری ضروری است و مطمئن شوید که پیش از شروع تمرین خود را کاملاً گرم کرده اید . برای این کار می توانید ورزش را به آرامی آغاز کنید و یا حرکات کششی یا یوگا انجام دهید.

۶- هنگامی که بسیار خسته هستید و یا احساس درد کنید از بازی دست بکشید.

این امر برای پیشگیری از جراحات ناخواسته بسیار ضروری است بروز درد نشان دهنده یک مشکل است . شما باید به علائم هشدار دهنده بدنتان توجه کنید.تحقیقات موارد خوبی در مورد بروز جراحات ورزشی به ما نشان می دهند . دو عامل وجود دارد که اهمیت استراحت در ورزش به منظور پیشگیری از بروز صدمات را بیشتر می کند . این دو عامل عبارتند از :  داشتن سابقه صدمه در ورزش و صدمات گذشته به ناحیه عضلات ، یا مفاصل می توانند باعث بروز مشکلات مزمن در آن نواحی آسیب دیده بسیار اهمیت دارد.شمار بالای روزهای تمرین پی در پی گنجاندن روزهای استراحت در بین برنامه های متوالی ، میزان بروز صدمه را کاهش می دهد زیرا به عضلات ، مفاصل و بافت های اتصال دهنده فرصت کافی برای ترمیم و بازسازی را می دهد

اسدالله محمدی65

اقدامات اولیه در آسیب های ورزشی پنوشته:استاداسدالله محمدی

استراحت در ورزشکار آسیب دیده	فایده استفاده از یخ	روش ماساژ با یخ	فواید باندهای فشاری
اصول برخورد با آسیب دیدگیهای شدید	علل بروز صدمات ورزشی	روشهای جلوگیری از صدمات ورزشی	اقدامات اولیه

 

اقدامات اولیه درمانی در آسیبهای ورزشی شامل مراحل زیر است :

1- محافظت و پیشگیری از آسیب بیشتر مثلاً با استفاده از وسایل کمک ارتوپدی

2- استراحت که بسته به نوع آسیب از فرم مطلق آن تا استراحت نسبی را شامل می شود.

3- استفاده از یخ سبب کاهش درد،تورم و التهاب می شود.

4- فشار که اگر همراه با یخ استفاده شود سبب محدود شدن تورم خواهد شد.

5- بالا نگه داشتن عضو آسیب دیده نسبت به سطح قلب سبب تسهیل تخلیه وریدی از ناحیه مربوطه می شود.

6- عمل های محافظتی که در مواقع آسیب جزیی و بدون علامت ورزشکار استفاده میشود مثلاً استفاده از بانداژ برای پیچ خوردگی مختصر مچ پا.

استفاده از اصول فوق در چه زمان و توسط چه کسانی صورت می پذیرد؟

روش های بالا در برخورد اولیه با آسیب های حاد اسکلتی-عضلانی بکار می روند.

آشنایی با آنها برای ورزشکار،مربی،پزشک تیم و هر فرد دیگری که مسوول درمان و برخورد ابتدایی با آسیب باشد لازم است.

چه میزان استراحت کافی است؟استراحت نسبی در چه مواقعی تجویز می شود؟

طول مدت استراحت وابسته به شدتِ آسیب است.مشخص است که هر چه شدت آسیب بیشتر باشد،مدت استراحت هم بیشتر خواهد بود.وقتی یک آسیب چندان شدید نباشد،استراحت نسبی توصیه می شود.هدف از استراحت نسبی آن است که فرد ورزشکار علی رغم وجود آسیب بدون علامت باقی بماند،هر چند تا حدودی تحرک خود را حفظ کرده است.

فایده استفاده از یخ در برخورد با آسیبها چیست؟آیا گرما هم موثر واقع میشود؟

یخ سبب کاهش خونریزی،تورم،التهاب،نیازهای متابولیک ناحیه مجروح،درد و نیز اسپاسم عضلانی میشود.اما گرما به نوبه خود دارای فایده نیست و جز در مورد کاهش اسپاسم عضلانی،سبب افزایش موارد نامبرده هم خواهد شد.گاهی توصیه می شود که دوره های متناوب استفاده از گرما و یخ اعمال شود.یعنی عضو را 1 تا 2 دقیقه از یخ استفاده کنند.بر اساس شدت تورم عضو این نسبت قابل تغییر است.هر چه آسیب حادتر باشد،از مدت گرم کردن کاسته خواهد شد.

 

روش صحیح ماساژ دادن با یخ چگونه است؟باید چه مدت زمانی طول بکشد؟آیا روشهای دیگری هم برای استفاده از یخ وجود دارد؟

از نحوه تهیه یخ شروع میکنیم:در یک لیوان یکبار مصرف آب ریخته و میگذاریم یخ بزند.سپس لیوان را از وسط بریده و باقیمانده قالب یخ را برای مدت60 تا90 ثانیه بر روی منطقه ای ثابت از عضو آسیب دیده نگه میداریم تا در ناحیه مربوطه و تا 5/1 سانتی متر در اطراف محل احساس کرختی به شخص دست دهد.حال با توجه به وسعت محدوده ای که بی حس شده و به آرامی یخ را به صورت دایره وار روی پوست ماساژ میدهیم.این ماساژ در آسیبهای با وسعت متوسط،7 دقیقه و در نواحی بزرگ تا10 دقیقه طول خواهد کشید.

غوطه ور کردن عضو،در آب یخ هم موثر است.اما تحمل آن برای مصدوم سخت است به علاوه نمی توان عضو را بالاتر از سطح قلب نگاه داشت.به عنوان قانونی کلی،در طی یکساعت میتوان 20 تا30 دقیقه(حداکثر)از یخ استفاده کرد و حداقل 30 دقیقه نیز عضو را به حال خود گذاشت.مسلم است که اگر تحمل مصدوم به سرما کم باشد،باید زمان استفاده از یخ را کاهش داد.

خصوصیت باندهای فشاری چیست؟

این باندها را از دیستال عضو به پروگزیمال می پیچند،به طوری که در هر دور نصف پهنای دور قبلی را بپوشاند.فشار الاستیکی که اعمال میشود سبب کاهش تورم خواهد شد.البته بانداژ نباید آنقدر محکم انجام گیرد که در بازگشت خون وریدی به طرف قلب اختلالی ایجاد کند.در مورد باندهای الاستیک تا توان بالقوه کشش باند کافی خواهد بود.باندهای الاستیک برای آسیبهای حاد اندام تحتانی مناسب نیستند،چون قابلیت محافظت اندکی ایجاد میکنند.

اصول برخورد با ورزشکاری که شدیداً آسیب دیده و حال وخیمی دارد چیست؟

در ابتدا توجه معطوف به مجاری هوایی مصدوم خواهد بود.هر گونه انسداد یا مانعی را باید بر طرف کرد.در هنگام این بررسی ها باید مراقب آسیب ستون فقرات گردنی نیز بود.

در مرحله بعد به نحوه تنفس مصدوم دقت میشود.در صورت نیاز میتوان از تنفس مصنوعی و اکسیژن کمکی استفاده کرد تا تنفس خود بخودی و منظم برقرار شود.اینک نوبت بررسی گردش خون فرد است.نبض شریان کاروتید از لحاظ کیفیت،تعداد و ریتم لمس خواهد شد.در صورت فقدان این نبض یا نبض رادیال باید عملیات احیاء قبلی عروقی آغاز گردد.یا همان مرحله ارزیابی مختصر عصبی که سطح هوشیاری،اندازه و واکنش مردمکها به نور،حرکات چشم و پاسخ های حرکتی مصدوم را شامل میشود.به معنی مشاهده اندامها و سایر قسمتهای بدن است تا از وجود هرگونه خونریزی،شکستگی یا خون مردگی آگاه شویم.

علل اصلی ایجاد صدمات ورزشی چیست؟

عدم آمادگی بدنی،گرم نکردن بدن پیش از شروع فعالیت ورزشی،استفاده از تکنیک های نادرست و نیز ماهیت خود رشته ورزشی از جمله دلایل ایجاد آسیب های ورزشی هستند.

چگونه میتوان از بروز صدمات ورزشی جلوگیری کرد؟

ارتقا دانش و سطح معلومات مربیان و خود ورزشکاران،داشتن سطح آمادگی بدنی مطلوب و گرم کردن بدن به اندازه کافی و قبل از مبادرت به انجام فعالیت می توانند از میزان بروز آسیب های ورزشی بکاهند.

 

 

 

 

 

 

 

    

   

 

اسدالله محمدی45

 

 

آسیب ورزشی و پیشگیری از آن از مقولات مهم طب ورزش می باشد.آسیب های ورزشی خوشبختانه اغلب  بطور موثر درمان می شوند و اغلب افرادی که دچار صدمه دیدگی ورزشی می شوند به نحو رضایتبخشی دوباره به ورزش باز می گردند. از سویی بسیاری از صدمات ورزشی و عوارض ناشی از آن را می توان پیشگیری نمود

بطور کلی صدمات ورزشی یا بصورت حاد ایجاد می شوند و یا مزمن هستند.
آسیبهای ورزشی حاد:
مثل پیچ خوردگی ها,دررفتگی ها,کبودی ها,خراشیدگی ها, کشیدگی عضلات , رباطها , شکستگی ها , آسیب مغزی , کمر درد حاد , زانو درد حاد و سر درد معمولاً به دنبال ضربه و تروما رخ می دهند.شایعترین آسیب و صدمه ورزشی حاد را کبودی ها و خراشیدگی ها تشکیل می دهند.آسیب و درد مچ پا را شایع ترین آسیبهای ورزشی اسکلتی عضلانی محسوب می کنند و شایع ترین آسیب مچ پا هم پیچ خوردگی مچ پا می باشد که سبب درد پا می شود. 
علائم و نشانه های آسیبهای ورزشی حاد عبارتند از:
1- درد شدید و ناگهانی
2- تورم
3- عدم توانایی در تحمل وزن بدن روی اندام تحتانی
4- حساسیت در لمس ناحیه
5- عدم توانایی در حرکت مفصل در تمام دامنه حرکتی آن
6- ضعف شدید اندام
7- در رفتگی یا شکستگی قابل مشاهده
آسیبهای ورزشی مزمن:
معمولاً‌ ناشی از فعالیت بیش از حد و اعمال نیرو بر روی یک بخش خاص از بدن در هنگام ورزش رخ می دهد.
علایم و  نشانه های آسیبهای ورزشی مزمن عبارتند از :
1- دردی که با انجام حرکات ورزشی تشدید و با استراحت بهبود می یابد.
2- درد از نوع گنگ و مبهم است.
3- تورم
انواع شایع آسیبهای ورزشی
1- کشیدگی و پارگی های عضلات و رباطها

Sprain به کشیدگی رباطها ( که استخوانها را به هم ارتباط می دهند ) اطلاق می گردد. علل ایجاد کشیدگی رباطها عمدتاً‌ ضربات هستند که سبب جابجایی استخوانها از هم در محل مفصل و کشیدگی رباط یا پارگی آنها می شوند. این کشیدگی ها 3 درجه دارند که درجه 1 آن کشیدگی خفیف و درجه 3 آن پارگی کامل رباط است. نواحی از بدن که بیشتر در معرض این آسیب قرار دارند عبارتند از مچ پا, زانو و مچ دست است.مثلا کشیدگی رباط های عضلات جمع کننده انگشتان در محل مچ دست از علل شایع درد دست در ورزشکاران است. علائم ایجاد sprain شامل درجات مختلفی از حساسیت در لمس محل, درد, التهاب , تورم و عدم توانایی در حرکت عضو یا مفصل و یا شلی مفصل و ناپایداری آن است

Strain به آسیب و کشیدگی واحد عضله – تاندون گفته می شود که اغلب در اثر مقاومت در برابر فشارهای کششی در اثر انقباض شدید عضلانی در ورزش های غیر تماسی ایجاد می گردد. کشش بیش از حد سبب پارگی جزئی در واحد عضله – تاندون میشود . علائم و نشانه های آن شامل درد, اسپاسم عضله و فقدان قدرت عضله, در درجات شدید پارگی عضله.
2- آسیب های زانو :
بخاطر ساختمان پیچیده و متراکم و نیز تحمل وزن بدن مفصل زانو شایعترین مفصلی است که دچار صدمه ورزشی می شود. هر ساله حدود 55 میلیون نفر در آمریکا بخاطر مشکلات زانو معاینه می شوند.
آسیب های زانو می تواند خفیف یا شدید باشد از آسیب های خفیف می توان به زانوی دوندگان ( درد و حساسیت در لمس جلوی و پائین زانو ) و التهاب تاندون ها و رباط های زانو نام برد.
آسیبهای شدید زانو شامل آسیب های استخوانی و غضروفی ( غضروف مفصلی و مینسک ها ) و آسیب های شدید و پارگی های رباطهای زانو ( رباط های صلیبی قدامی و خلفی و رباط های جانبی خارجی و جانبی داخلی ) می باشد.
آسیب دیدگی و صدمات زانو عمدتاً بدنبال چرخش زانو رخ می دهد اما می تواند بواسطه اصابت ضربات, افتادن روی پاها از ارتفاع , پریدن نادرست و دویدن های طولانی  و گرم کردن نامناسب روی  دهد.
3- درد ساق بدنبال ورزش ( shin splint ) :
درد ساق در هنگام ورزش مسئله شایعی است. درد معمولاً‌ در جلوی قسمت تحتانی ساق پا و نزدیک مچ و یا در سمت داخلی ساق رخ می دهد. این عارضه در دوندگان مشاهده میشود ومعمولا ناشی از شکستگی های استرسی یا خونرسانی ناکافی است. ریسک فاکتورهای این عارضه عبارتند از :
- تمرین بیش از حد
- روش دویدن نادرست
- تمرین های کششی نادرست
- گرم کردن ناکافی
- دویدن یا پریدن بر روی سطح سخت
- کفش نا مناسب ورزشی
4- آسیب های تاندون آشیل:
آشیل تاندون عضله پشت ساقی است و در پشت مچ پا قرار دارد و مچ پا را به عقب می کشد و بطور شایعی دچار آسیبهای ورزشی می شود. طی روند پیری و نیز طی تمرین بیش از اندازه در ورزش این تاندون می تواند دچار التهاب شود. این امر تاندون را مستعد آسیب و پارگی در اثر اصابت ضربه می کند, از سویی بعلت درد ناشی از التهاب فرد از آن پا کمتر استفاده نموده و دچار تحلیل عضلانی و استعداد به صدمات ورزشی دیگر از ناحیه پا می شود.
عمدتاً آسیبهای ورزشی تاندون آشیل در افراد میانسال و مسنی که بصورت گاهگاه ورزش می کنند رخ می دهد. اغلب در اثر افزایش ناگهانی شتاب حرکت دویدن و نیز در هنگام حرکات پرشی فرد دچار آسیب می گردد.
5- شکستگی ها : در ورزش دو نوع شکستگی داریم :

a- شکستگی حاد
b- شکستگی مزمن ( stress fracture )
شکستگی حاد :
ناشی از اعمال ضربه مستقیم به استخوان است. می تواند از نوع ساده ( شکستگی ساده استخوان با کمترین آسیب به بافت نرم اطراف ) و یا ترکیبی ( بیرون زدگی استخوان شکسته از سطح پوست ) باشد. اغلب شکستگی های حاد اورژانس بحساب می آیند و باید به سرعت درمان شوند بخصوص نوع ترکیبی که در معرض عفونت زخم قرار دارد.
شکستگی مزمن ( stress fracture ) :
عمدتاً‌ در پا و ساق و بخصوص در ورزش هایی که تماس تکرار شونده با سطح زمین وجود دارد دیده می شود در ژیمناستیک, ورزشهای رزمی, دو میدانی شایعتر است. اصولاً در این نوع شکستگی واضح استخوانی نمی بینیم بلکه شکستگی ها ریز و کوچک بوده و خود را با درد استخوان در هنگام اعمال نیرو روی استخوان نشان می دهد. البته گاهی هم تورم و حساسیت در لمس محل داریم.
6- در رفتگی ها :
جابجا شدن استخوان های دو طرف مفصل را نسبت به هم گویند. در رفتگی ها عمدتاً در ورزش های تماسی ( فوتبال , بسکتبال و ... ) و نیز ورزش هایی که در آنها کشش های شدید به اندام وارد می شود رخ می دهد. به ترتیب شیوع مفصلهای شایع عبارتند از : شانه , آرنج, مچ دست.

برخورد درمانی با آسیبهای ورزشی:

اول اینکه هرگز زمانی که در هنگام ورزش دچار درد شدیم سعی نکنیم به حرکات و تمرین ادامه دهیم لذا اولین گام توقف فعالیت ورزشی است.

*صدمات و جراحات ورزشی نیازمند اقدام پزشکی:
a . آسیب هایی که سبب درد شدید و تورم و یا بی حسی در اندام شوند.
b. عدم توانایی در تحمل وزن بدن برروی اندام آسیب دیده
c. جراحات و صدماتی که ناشی از یک آسیب قدیمی اند و اکنون در آنها دچار درد شدید ـ تورم و یا ناپایداری مفصلی ( اگر آسیب قدیمی در مفصل باشد ) شده ایم. 
*صدماتی که در موارد فوق نگنجیدند را می توان در منزل یا در محیط ورزش درمان نمود :

جهت تسریع بهبودی باید 4 اقدام بعد از آسیب دیدگی ورزشی تا حداقل 48 ساعت بعد انجام گیرد.
1- استراحت : توقف فعالیت ورزشی و استراحت دادن به ناحیه صدمه دیده اولین قدم است. چنانچه ناحیه صدمه دیده مثلاً‌ در پا است بخاطر نیاز به انجام فعالیتهای روزانه می توان از عصا استفاده نمود تا به عضو صدمه دیده فعالیتی وارد نشود.
2- درمان با یخ: برای انجام یخ درمانی باید کیسه حاوی یخ را به مدت 20 دقیقه برروی محل آسیب قرار دهیم و این کار را 8-4 بار در روز انجام می دهیم. توجه شود که زمان فوق نباید بیش از 20 دقیقه باشد. سرما درمانی سبب کاهش التهاب و تورم و درد می گردد.
3- فشار موضعی محل آسیب : با بانداژ کردن محل آسیب می توان از میزان تورم و التهاب کاست و روند بهبودی را تسریع نمود.
4- بالا نگه داشتن محل آسیب : در صورت آسیب دیدگی زانو, آرنج, اندام فوقانی و تحتانی می توان آنها را بالاتر از سطح قلب قرار داد. این امر به کاهش آزاد سازی فاکتورهای التهابی می انجامد و روند بهبودی را شدت می بخشد.

درمان های اختصاصی :
در بالا اشاره شد که برای تمامی آسیبهای ورزشی می توان با استفاده از 4 مورد استراحت دادن, بالا نگه داشتن سرما درمانی و فشار موضعی درد و تورم را کاهش و روند بهبودی را تسریع نمود. اما درمانها و روشهای خاصی هم برای درمان آسیب های ورزشی وجود دارد که در زیر به اختصار در مورد آنها توضیح می دهیم:

1) داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی ( NSAIDS ) :  اولین مرحله از ترمیم آسیب همان ایجاد التهاب در محل آسیب است. در واقع بوجود آوردن گرمی , تورم و حساسیت در لمس که نشانه های التهاب هستند اولین مرحله از ترمیم آسیب دیدگی است. اما التهاب شدید می تواند مضر باشد لذا برای کاهش آن اقدام می کنند. پزشکان از داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی مثل ایبوپروفن, ناپروکس و آسپرین برای این منظور استفاده می کنند. این داروها هم درد و هم التهاب را کاهش می دهند. داروی استامینوفن هم جزو این گروه است اما فقط ضد درد است و ضد التهاب نیست.
2) جراحی : در برخی موارد جراحی جهت ترمیم بافت همبند ( عصب ـ عروق ) و نیز شکستگی های ترکیبی لازم است. البته طیف وسیعی از آسیبهای ورزشی نیازی به جراحی ندارند.
3) درمانهای بازتوانی : بازتوانی به برنامه ای چند مرحله ای برای بازیابی توان و انعطاف عضو صدمه دیده به ما قبل آسیب دیدگی است. در اغلب آسیب ها باید هر چه سریعتر حرکات شروع شوند ( بعد از رفع درد ) این شروع زودرس فعالیت می تواند به بهبودی کمک شایانی کند باید در دامنه حرکتی مفصل انجام داد پس از اینکه در تمام دامنه حرکت قادر به حرکت شدیم باید شروع به انجام حرکات کششی نمائیم و بعد به حرکات قدرتی برای تقویت عضلات بپردازیم. توجه داشته باشیم حرکات را تا جایی ادامه بدهیم که درد نداشته باشیم به عنوان مثال چنانچه در دامنه حرکتی مفصلی در جایی درد گرفت تا آنجا که درد نیاید مفصل را حرکت می دهیم. یک برنامه بازتوانی کامل باید شامل ورزشهایی برای افزایش انعطاف پذیری, قدرت و حس عمقی باشد.
4) تحریک الکتریکی : تحریک الکتریکی  مداوم سبب بهبود درد یا جلوگیری از انتقال پیام درد از اعصاب به مغز می شود. از سویی دیده شده که سبب کاهش تورم و حفظ قدرت عضلانی و جلوگیری از تحلیل عضله می گردد.
5) سرما درمانی : با کاهش خونرسانی به عضو صدمه دیده سبب کاهش التهاب و درد می گردد. عمدتاً در 48 ساعت اول کاربرد دارد.
6) گرما درمانی : با افزایش خون رسانی سبب تسریع روند بهبودی و کاهش درد می شود اما در 48 ساعت اول نباید استفاده شود. عمدتاً در 48 ساعت اول سرما درمانی و بعد از آن گرما درمانی می کنیم.
7) اولتراسوند: امواج پرفرکانس اولتراسوند سبب ایجاد گرمای عمقی در بافت آسیب دیده می شود و روند بهبودی آسیب ورزشی را تسریع می کند.
8) ماساژ درمانی :   با افزایش جریان خون عضو بهبود را تسریع می کند. در فاز حاد نباید انجام گیرد.

جلوگیری از آسیبها و صدمات ورزشی :
در اطفال و نوجوانان :
• گرم کردن کافی قبل از انجام حرکات ورزشی حتی حرکات مداوم ورزشی.
• عدم وادار کردن اطفال به تمرین بیش از حد
• عدم انجام حرکات ورزشی که در آنها زانوها به طرفین بیش از حد کشیده شوند مثلاً از آنها بخواهیم که زانوهای خود را زیاد از هم باز یا بسته کنند در حالیکه پاهای آنها روی زمین است.
• انجام حرکات کششی برای گرم کردن بخصوص برروی تاندون آشیل‏, عضلات پشت ران و عضله چهار سر جلوی ران.
• انجام حرکات برای سرد کردن بدن بعد از انجام فعالیت مثل راه رفتن بعد از انجام دو میدانی و عدم قطع ناگهانی فعالیت.
• استفاده از کفشهای مناسب ورزشی.
• استفاده از وسایل محافظتی مثل مچ بند, ساق بند و زانو بند.
• استفاده از نرم ترن سطح برای ورزش: تا حد امکان از دویدن و یا تمرین بر روی سطوح سخت مثل آسفالت پرهیز گردد.
• هنگامی که زانو در حالت غیر دینامیک خم است زاویه خم شدگی آن بیش از 90 درجه نباشد.

در بالغین :
• هرگز ناگهانی و متناوب ورزش نکنید مثلاً در یک روز در هفته و آنهم شدید. سعی کنید بطور پیوسته و مداوم تمرین کنید. اغلب آسیب ها مثل آسیب تاندون آشیل که بسیار شایع است در افرادی که ناپیوسته تمرین می کنند رخ می دهد.
• اصول ورزشی را که انجام می دهید بخوبی یاد بگیرید انجام صحیح حرکات مهمترین روش برای جلوگیری از آسیب ورزشی است.
• هرگز بیش از حد توان فشار نیاورید.
• هرگز بیش از اندازه تمرین نکنید.
• محدودیت بدن خود را بشناسید هرگز توانایی های شما در صورتی که میانسال هستید مثل دوران جوانیتان نیست . فعالیتهای خود را متناسب با سن و وضعیت بدنی طراحی کنید.
• بر شدت تمرین خود آهسته آهسته بیفزایید.
• تمرکز خود را بر بهبود وضعیت قلبی- عروقی,انعطاف پذیری و افزایش قدرت همزمان بگذارید. توجه به یک بعد مثلاً افزایش قدرت از کارایی شما می کاهد و شما را مستعد آسیب می کند.
• حتماً‌ قبل از انجام ورزش حداقل 15 دقیقه حرکات کششی انجام دهید.
• حتما بعد از انجام ورزش به آرامی خود را سرد کنید و یکباره از فعالیت دست نکشید.

در زمینه آسیب های ورزش بانوان :
برای جلوگیری از آسیب های ورزشی زنان تاکید بر روی افزایش قدرت عضلانی اولین توصیه است که باید به آن توجه گردد. خانمها باید از ورزش بیش از حد مثل انجام ورزشهای شدید هوازی جهت کاهش وزن پرهیز کنند چرا که این ورزش شدید می تواند به اختلال سیکل ماهانه و یا قطع آن منجر گردد. چنانچه میزان چربی بدن زنان کمتر از 25% کل وزن بدن باشد در آنها قطع سیکل ماهانه رخ می دهد لذا ورزش متناسب توصیه می گردد.
سایر توصیه ها برای جلوگیری از آسیب ورزشی بانوان مثل ورزشکاران بالغ است که اشاره شد

اسدالله محمدی54

چطور از آسیب‌‌ دیدگی در ورزش جلوگیری کنیم؟

ورزش > همگانی - همشهری آنلاین:
آسیب‌دیدگی در ورزش ممکن است چه برای افراد مبتدی و چه برای افراد حرفه‌ای و دارای آمادگی بدنی بالا رخ دهد.

گرچه فعالیت‌ای ورزشی حتی پیاده‌روی ساده نیز ممکن است باعث آسیب‌دیدگی شما شود. اما شما می‌توانید با رعایت رشته‌ای از اقدامات احتیاطی این خطر را گاهش دهید.

اینها از جمله شایع‌ترین آسیب‌های ورزشی هستند:

- کشیدگی عضلانی یا رگ‌به‌رگ شدگی.
- رگ‌به‌رگ شدگی قوزک پا.
- آسیب‌دیدگی شانه.
- آسیب‌دیدگی زانو.
- درد جلوی ساق (شین اسپلینت)
- التهاب تاندون‌ها.
- رگ‌به‌رگ‌شدگی یا دررفتگی مچ دست.

اقداماتی برای پیشگیری از آسیب‌های ورزشی

انجام اقدامات ساده‌ای می‌تواند به شما کمک کند تا در حین ورزش از آسیب‌ها در امان بمانید.

یک نکته مهم  این است که اگر مردی بالای ۴۵ سال یا زنی بالای ۵۵ سال هستید، پیش از شروع یک برنامه ورزشی برای چک آپ به نزد پزشک‌تان بروید تا اطمینان پیدا کنید که از سلامت بدنی لازم برخوردار هستید.

• خودتان را گرم و سرد کنید

هر فعالیت ورزشی باید با گرم کردن بدن شروع شود و با  سرد کردن بدن پایان یابد. گرم کردن به بدن شما کمک می‌کند تا برای ورزش آماده باشد. در حین گرم کرن ضربان قلب‌تان به تدریج افزایش می‌یابد و عضلات و مفاصل‌تان شل می‌شود.

برای گرم کردن بدن‌تان می‌توان این فعالیت‌ها را انجام دهید:

- روی یک دوچرخه ثابت پا بزنید.
- طناب بازی کنید.
- برای پنج تا ده دقیقه در جا بدوید.

سرد کردن بدن پس از فعالیت ورزشی نیز باعث می‌شود سرعت ضربان قلب‌تان به آرامی به حد عادی باز گردد. راه رفتن برای ۵ تا ۱۰ دقیقه پس از انجام ورزش ساده‌ترین شیوه برای سرد کردن بدن است.

• حرکت‌های کششی انجام دهید

پیش از شروع و پس از پایان ورزش حرکت‌های کششی انجام دهید.

انجام این حرکات کششی باعث می‌شود که انعطاف‌پذیری بدنی‌تان افزایش یابد. و خطر آسیب و دردناک شدن عضلانی کاهش یابد.

بهترین شیوه این است که حرکت‌های کششی را پس از گرم کردن و سرد کردن بدن انجام دهید.

• به تدریج ورزش را شروع کنید

هنگامی که یک برنامه معمول ورزشی را انجام می‌دهید یا یک برنامه تمرینی جدید را شروع می‌کنید، به آهستگی شروع کنید. بعد به تدریج شدت، مدت و تعداد حرکات را بالا ببرید.
به بدن‌تان بیش از حد فشار نیاورید. با ادامه تمرین‌ها و با افزایش توانایی‌های بدنی‌تان می‌توانید شدت تمرین‌ها را افزایش دهید.

• فعالیت‌های متنوع انجام دهید

در برنامه ورزشی‌تان حرکات گوناگونی را بگنجانید. فقط بر روی یک گروه عضلات متمرکز نشوید و بیش از حد از آنها کار نکشید.

هنگامی که به طور مکرر حرکاتی را با عضلات مشابهی انجام می‌دهید، ممکن است این کارکشیدن بیش از حد و استفاده مکرر از آنها به آسیب‌هایی مانند درد جلوی ساق و التهاب تاندون‌های عضلات بینجامد.

برای مثال برای متنوع کردن برنامه ورزشی‌تان می‌توانید یک روز بدوید، روز بعدی وزنه بزنید و در روز سوم شنا یا دوچرخه‌سواری کنید.

• نقاط آسیب‌پذیر بدن‌تان را بشناسید

برنامه تمرینی‌تان بر حسب مشکلات بدنی که دارید تنظیم کنید. برای مثال اگر آرتروز زانو دارید، تمرین‌هایی را برای تقویت عضلات اطراف زانو برای‌تان مفید است. اما شدت حرکات نباید در حدی باشد که باعث درد زانوی‌تان شود. باید با تمرین‌های سبک شروع کنید.

• به بدن‌تان گوش فرا دهید

باور رایجی وجود دارد که برای موثر بودن ورزش، شدت آن باید در حدی باشد که بدن درد بگیرد، اما چنین کاری در واقع شما را در معرض آسیب‌دیدگی بیشتر قرار می‌دهد.

شما می‌توانید بدون درد گرفتن بدن هم به آمادگی بدنی برسید. شدت تمرینات را به حدی نرسانید که بدن‌تان دردناک شود. احساس درد ممکن است نشانه‌ای از آسیب‌دیدگی باشد.

در چنین وضعیتی تمرینات‌تان را متوقف کنید و یک روز استراحت کنید.

• سوخت مورد نیاز بدن‌تان را فراهم کنید

پیش از ورزش، در حین آن و پس از پایان آن مقدار زیادی آب بنوشید. برای اینکه بدانید چه مقدار باید آب بنوشید، به این قاعده ساده عمل کنید:

- ۲۰ تا ۳۰ دقیقه پیش از ورزش یک لیوان (۲۵۰ سی سی) آب بنوشید
- در حین ورزش هر ۱۰ تا ۲۰ دقیقه یک لیوان بنوشید.
- پس از پایان ورزش دو لیوان (۵۰۰ سی سی) آب بنوشید.

هر دو تا سه ساعت یک غذای مختصر یا اسنک بخورید تا انرژی بدن‌تان تامین شود. پس از پایان ورزش، یک غذای حاضری سالم حاوی کربوهیدرات و پروتئین بخورید تا ذخایره انرژی بدن‌تان تجدید شود.

• با مربی‌تان مشورت کنید

پیش از شروع یک برنامه ورزشی روتین یا وزنه‌زدن با یک مربی ورزشی مشورت کنید. مربی می‌تواند به شما انجام دادن درست تمرینات را آموزش دهد. مربی همچنین به شما کمک خواهد کرد که یک برنامه ورزشی ایمن و واقع‌گرایانه را برای خودتان تنظیم کنید.

• از وسائل ورزشی مناسب استفاده کنید

برای پیشگیری از آسیب‌دیدگی در حین ورزش باید از لباس، کفش و تجهیزات مناسب استفاده کنید. اگر می‌خواهید بدوید، یک جفت کغش دوی خوب که اندازه پای‌تان باشد، بپوشید. اگر دوچرخه‌سواری می‌کنید، کلاه ایمنی بر سر بگذارید.

• به خودتان استراحت دهید

یک تا دو روز در هفته را به استراحت اختصاص دهید. استراحت در این روزها امکان بازیابی توان بدنی را در فاصله تمرین‌های‌تان پیدا می‌کند. استراحت به پیشگیری از آسیب‌دیدگی هم کمک می‌کند.

• در هنگام آسیب‌دیدگی چه کار کنیم؟

در صورت بروز آسیب‌دیدگی ن این اصول را رعایت کنید تا از بیشتر شدن شدت آسیب پیشگیری کنید:

- به نقطه آسیب‌دیده استراحت دهید و دیگر آن را حرکت ندهید.
- برای کم کردن تورم، خونریزی والتهاب از از کمپرس سرد (گذاشتن کیسه یخ) استفاده کنید.
- برای به حداقل رساندن تورم از بانداژ فشاری بر روی محل آسیب‌دیده استفاده کنید.
- اندام آسیب‌دیده را بالا ببرید تا تورم آن کاهش یابد.

برای کاهش درد و التهاب ناشی از آسیب‌دیدگی می‌توانید از داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی مانند ایبوپروفن استفاده کنید.

اغلب آسیب‌دیدگی‌های معمول ورزشی حداکثر پس از چهار هفته به خودی خود بهبود پیدا می‌کنند. اگر آسیب‌دیدگی‌تان در طول یک هفته بهبود نیافت یا بدتر شد، به پزشک مراجعه کنید.

تا زمانی که به طور کامل بهبود پیدا کنید، از انجام حرکتی باعث آسیب‌دیدگی شده است، خودداری کنید. و از هر فعالیتی که باعث فشار آوردن بر روی ناحیه آسیب‌دیده می‌شود اجتناب کنید.

در طول دوره بهبودی آسیب‌دیدگی همچنان می‌توانید به فعالیت جسمی‌تان ادامه دهید، به شرطی که بر روی محل آسیب‌دیده فشار نیاورید. در این مدت سعی کنید تمرین‌های جدیدی را انجام دهید. برای مثال اگر دچار رگ‌به‌رگ شدگی قوزک پا شده‌اید، دست‌های‌تان را ورزش دهید. اگر دچار آسیب‌دیدگی شانه شده‌اید، می‌توانید با پیاده‌روی پاهای‌تان را تقویت کنید.

پس از اینکه به طور کامل از آسیب‌دیدگی بهبود پیدا کردید- یعنی برای بیش از یک هفته دیگر دردی حس نکردید- به آهستگی تمرین‌های‌تان را دوباره شروع کنید. سعی کنید شدت تمرین‌ها را بلافاصله به حد پیش از دوره آسیب‌دیدگی‌تان برسانید.

باید دوباره قدرت و بنیه عضلانی‌تان را بالا ببرید. ممکن است سه هفته ورزش مرتب لازم باشد تا به آمادگی بدنی‌تان به حد پیش از دوره آسیب‌دیدگی‌تان برسید.

الیته باید مراقب باشید که در این دوره بیش از حد بر روی خودتان بیش از حد فشار نیاورید، زیرا  ممکن است دوباره دچار آسیب‌دیدگی شوید.

اسدالله محمدی درموی تای وکیک بوکسینگ1

آسیب دیدگی های متداول در ورزش

مجموعه: درمان با ورزش

 

 

آسیب دیدگی های متداول در ورزش
در هـر ورزشـی باید انتظار آسیب ها، جراحت ها و خطرات احتمالی آن را داشـتـه بـــاشید، به خصوص در ورزش های گـروهی. هـر ورزشـی کـه طـبـق آمــار در هر 1000 ساعت بیـش از 5 آسـیـب داشته باشد، جزء ورزش های پرخطر با درصـد آسیـب بـالا به شـمار مـی رود.

راگــبی و لاکروس با 30 صـدمه در 1000 ساعت بالاترین حد هستند، درحالیکه بسکتبال و اسکواش هم با آمار 14 صدمه در 1000 ساعت بازی های پرخطری بـحـساب می آیند. تعجب آور اسـت که بــدانید، دو، و ایروبیک هم با 11 صدمه، زیاد از قافله ورزش های پرخطر عقب نیستند.
آسیب های ورزشی انواع مختلف دارند، اما قسمت های ویژه ای از بدن هستند که بیش از سایر اعضاء در خطر صدمه خوردن هستند. در این مقاله متداول ترین صدمات و جراحت های ورزشی را به شما معرفی می کنیم و راه های جلوگیری و درمان آنها را نیز بیان می کنیم.
نکته:  RICE مخفف استراحت، یخ گذاشتن، فشار و بالا نگاه داشتن می باشد که یکی از درمان های متداول برای آسیبهای ورزشی است.
1.  ورم تاندون آشیل
وقتی از تاندون پشت زنو—تاندون آشیل—زیاد استفاده شود، باعث درد و ورم در آن ناحیه خواهد شد. اگر درمان نشود، صدمه سخت تر شده تا حدی که دویدن را به کلی دشوار و غیرممکن می کند. این آسیب بیشتر در دونده ها و ورزشکارانی که با دویدن یا پریدن سروکار دارند اتفاق می افتد.
پیشگیری و درمان:  دادن تمرین های کششی و قدرتی به عضلات و ماهیچه های ساق پا می تواند از بروز این آسیب جلوگیری کند. RICE و درمان های ضد-تورمی و تقویت ماهیچه های ساق پا بهترین درمان های ممکن برای این عارضه هستند. تا برطرف نشدن کامل عارضه، ورزش را شروع نکنید چون باعث تشدید وضعیت خواهد شد.
2.  ضربه ی مغزی
این صدمه با خوردن ضربه به سر ایجاد می شود. علائم آن شامل سرگیجه، اختلالات بینایی، سردرد، ضعف حافظه، از دست دادن تعادل، سختی تمرکز، و حالت تهوع میباشد. این صدمه ضرورتاً همراه با بیهوشی نمی باشد.

در ورزش های برخوردی مثل فوتبال، بوکس و هاکی این عارضه بیشتر اتفاق می افتد. البته در ورزش هایی مثل اسکی و ژیمناستیک هم زیاد رخ می دهد. با اینکه اکثر افراد پس از چند هفته به حالت عادی برمی گردند، اما ضربه ی مغزی در خیلی افراد به آسیب های جدی می انجامد.
پیشگیری و درمان:  بهترین راه پیشگیری از ضربه مغزی، اجتناب از ورزش های برخوردی است. اما برای اکثر افراد این راه حل مناسبی به نظر نمی رسد. برای درمان این عارضه استراحت بهترین روش است. اگر سردرد داشتید، می توانید از قرص های مسکن استامینوفن استفاده کنید. بنابر شدت ضربه ی وارده، باید از چند ساعت گرفته تا چند ماه از انجام دوباره ی ورزش های برخوردی اجتناب کنید.
3.  کشیدگی ماهیچه های ران
این عارضه زمانی اتفاق می افتد که هنگام دویدن در ورزش هایی مثل فوتبال و والیبال، یکدفعه تغییر جهت بدهید. علائم آن شامل درد عمیق، ورم و گاهی کبودی داخل ران می باشد.
پیشگیری و درمان:  بهترین راه پیشگیری از بروز این عارضه، انجام تمرینات کششی قبل از ورزش است. بهتر است که شدت ورزش را تدریجاً بالا ببرید تا احتمال بروز این وضعیت کمتر شود. RICE و درمان های ضد-تورمی بهترین روش های درمانی برای این آسیب می باشد. از انجام فعالیت های شدید، یک یا دو هفته پس از بروز عارضه جداً خودداری کنید. پس از بروز عارضه، در محل آسیب دیده یخ بگذارید تا التیام یابد، پس از آن می توانید ماهیچه ها را کشیده و تقویت کنید.
4.  درد و ورم ساق پا
این عارضه بیشتر برای افرادی اتفاق می افتد که عادت به تحرک و ورزش ندارند. بالا بردن ناگهانی فشار و شدت تمرینات، پوشیدن کفشهای کهنه و دویدن و پریدن روی زمینهای خیلی سخت نیز ممکن است باعث بروز این عارضه شود.
پیشگیری و درمان:  پوشیدن کفش مناسب، انجام حرکات کششی قبل از ورزش و بالا نبردن ناگهانی شدت ورزش، بهترین راه های جلوگیری از بروز این وضعیت هستند. یخ گذاشتن، انجام حرکات کششی و درمان های ضد-تورمی، بهترین راه های درمانی می باشند.
5.  درد پایین کمر
اگرچه این عارضه بیشتر در افراد چاق و کم تحرک اتفاق می افتد، اما ممکن است برای دونده ها، دوچرخه سواران، گلف و تنیس بازان نیز پیش بیاید. مهمترین عامل ایجاد این عارضه، انجام غلط و نادرست حرکات کششی است.
پیشگیری و درمان: اگرچه بیشتر انواع این عارضه قابل پیشگیری نیستند، اما انجام صحیح حرکات کششی قبل از ورزش و گرم کردن درست بدن، احتمال وقوع آن را کاهش می دهد. راه های درمانی پیشنهادی RICE، دارو های ضد-تورمی و کشش عضلات است.
6.  کشیدگی عضلات و ماهیچه ها
گرم نکردن صحیح بدن، خستگی، عدم انعطاف پذیری و ناتوانی و ضعف، همه از عوامل کشیده شدن ماهیچه در ورزشکاران می باشد. معمول ترین ماهیچه هایی که کشیده می شوند، عضلات پشت ران (در ورزشهایی همراه با دویدن است مثل دومیدانی، بسکتبال) و ماهیچه ساق پا (در تنیس بازان) می باشد. البته ماهیچه های دیگری نیز باتوجه به ورزش مورد نظر درصدد کشیدگی هستند.
پیشگیری و درمان: بهترین راه جلوگیری از بروز چنین عارضه، انجام حرکات کششی صحیح قبل و پس از ورزش کردن و اجتناب از ورزش هنگام خستگی و ضعف است. RICE و دارو های ضد-تورمی مثل سایر آسیب ها، بهترین درمان برای این عارضه می باشد.

خوب است که کمی هم به آرامی عضلات را کشش دهید. وقتی عارضه شروع به بهبودی کرد می توانید دوباره ورزش را شروع کنید، اما هر از چند گاهی در میان ورزش مکث کرده و ماهیچه هایتان را بکشید تا به طور کامل بهبود یابید.
7.  آسیب های آرنج در ورزش تنیس و گلف
تعجب آور است که این آسیب %7 کل آسیب های ورزشی را تشکیل می دهد. در این آسیب ورزشی، تاندون های آرنج به خاطر ضربات مکرر بَک هند در تنیس آسیب دیده و باعث ایجاد درد در قسمت داخلی آرنج می شود.، البته گاهاً ممکن است قسمت خارجی هم صدمه ببیند.
پیشگیری و درمان: بهترین راه جلوگیری از بروز این آسیب، انجام تمرینات تقویتی ساعد و بازو است. همچنین اصلاح کردن طریقه ی ضربه زدن با راکت و استفاده از آرنج بند می تواند کمک کننده باشد. برای درمان این عارضه  RICE و داروهای ضد-تورم مناسب است، اما در بعضی موقعیت ها فیزیوتراپی و ترک ورزش به مدت زیاد ضروری است.
8.  رگ به رگ شدن و پیچ خوردگی مچ پا
این آسیب در میان افرادی که فوتبالف هاکی، بسکتبال و والیبال بازی می کنند، بسیار متداول است. می توان گفت در ورزش هایی که با دویدن و پریدن سر و کار دارد غیر قابل اجتناب است. این حرکات ممکن است باعث پیچ حوردن مچ پا و گاهی پاره شدن یک تاندون یا لیگامنت شود. با عکسبرداری می توان تشخیص داد که عضو دچار شکستگی شده است یا خیر.
پیشگیری و درمان:  تقویت مچ پا با حرکات نرمشی، بستن مچ یا استفاده از مچ بند می تواد از بروز این اتفاق پیشگیری کند اما ضمانتی درکار نیست که اگر افتادید یا حرکاتی اشتباه انجام دادید صدمه نبینید. پیچ خوردگی مچ پا را می توانید با RICE و داروهای ضد-تورمی مداوا کنید. اما به هیچ وجه بیش از یک روز استراحت نکنید. باید سعی کنید مچ پایتان را به نرمی تکان داده و بچرخانید تا از ورم آن کم شود.
9.  آسیب دیدگی شانه
%20 آسیب دیدگی های ورزشی مربوط به شانه است که شامل دررفتگی، رگ به رگ شدن و ضرب دیدگی می شود. این آسیب دیدگی در ورزشهایی مثل تنیس، شنا، وزنه برداری، بیسبال  و والیبال بیشتر اتفاق می افتد. علائم ای عارضه، بروز درد، کوفتگی عضلانی و احساس ضعف و ناتوانی در شانه می باشد.
پیشگیری و درمان: برای پیشگیری از وقوع این عارضه که بیشتر زمانی اتفاق میافتد که مدتی از شانه خود استفاده  نکرده باشید. مثل دوران تعطیلات لیگ، بهتر است قبل از شروع ورزش عضلات آن را با وزنه زدن تقویت کنید. بهترین راه های درمانی برای این عارضه نیز RICE و داروهای ضد-تورمی است.
10.  آسیب دیدگی زانو در دونده ها
آسیب دیدگی زانو %55 آسیب دیدگی های ورزشی را تشکیل می دهد و تقریباً ¼ این مشکلات توسط پزشک جراح ارتوپد برطرف می شود. البته دونده ها تنها قربانیان این آسیب ورزشی نیستند.

دوچرخه سواران، شناگران، افرادی که ایروبیک استپ کار میکنند، و آنها که فوتبال و بسکتبال و والیبال بازی می کنند نیز ممکن است به این عارضه دچار شوند. در این عارضه، استفاده بیش از حد از زانو باعث ناراحتی و آسیب رسیدن به تاندون زیر کاسه ی زانو می شود.
پیشگیری و درمان:کفش یا کفی کفش هایتان را مرتباً عوض کرده و از نوع مناسب استفاده کنید. بین تمریناتتان مدت بیشتری استراحت کنید. اگر زانویتان آسیب دید حداقل دو روز از انجام دوباره ی ورزش خودداری کرده و از داروهای ضد-تورم استفاده کنید. قبل از شروع دوباره ی ورزش حتماً خود را خوب گرم کرده و در محل آسیب دیده از یخ استفاده کنید.
پیشگیری بهترین درمان است
اکثر آسیب دیدگی های ورزشی به خاطر گرم نکردن صحیح و انجام حرکات کششی به طریقی نادرست قبل از ورزش کردن است. بالا بردن ناگهانی شدت ورزش هم می تواند به شما صدمه بزند. از این رو بهترین راه پیشگیری انجام حرکات صحیح کششی قبل و پس از ورزش و افزایش شدت ورزش به تناسب مهارت ها و تجاربتان در آن ورزش میباشد.

اسدالله محمدی102

در هـر ورزشـی باید انتظار آسیب ها، جراحت ها و خطرات احتمالی آن را داشـتـه بـــاشید، به خصوص در ورزش های گـروهی. هـر ورزشـی کـه طـبـق آمــار در هر 1000 ساعت بیـش از 5 آسـیـب داشته باشد، جزء ورزش های پرخطر با درصـد آسیـب بـالا به شـمار مـی رود. راگــبی و لاکروس با 30 صـدمه در 1000 ساعت بالاترین حد هستند، درحالیکه بسکتبال و اسکواش هم با آمار 14 صدمه در 1000 ساعت بازی های پرخطری بـحـساب می آیند. تعجب آور اسـت که بــدانید، دو، و ایروبیک هم با 11 صدمه، زیاد از قافله ورزش های پرخطر عقب نیستند.

                       

آسیب های ورزشی انواع مختلف دارند، اما قسمت های ویژه ای از بدن هستند که بیش از سایر اعضاء در خطر صدمه خوردن هستند. در این مقاله متداول ترین صدمات و جراحت های ورزشی را به شما معرفی می کنیم و راه های جلوگیری و درمان آنها را نیز بیان می کنیم.

 

نکته:  RICEمخفف استراحت، یخ گذاشتن، فشار و بالا نگاه داشتن می باشد که یکی از درمان های متداول برای آسیبهای ورزشی است.

1.  ورم تاندون آشیل
وقتی از تاندون پشت زانو—تاندون آشیل—زیاد استفاده شود، باعث درد و ورم در آن ناحیه خواهد شد. اگر درمان نشود، صدمه سخت تر شده تا حدی که دویدن را به کلی دشوار و غیرممکن می کند. این آسیب بیشتر در دونده ها و ورزشکارانی که با دویدن یا پریدن سروکار دارند اتفاق می افتد.

پیشگیری و درمان:  دادن تمرین های کششی و قدرتی به عضلات و ماهیچه های ساق پا می تواند از بروز این آسیب جلوگیری کند. RICEو درمان های ضد-تورمی و تقویت ماهیچه های ساق پا بهترین درمان های ممکن برای این عارضه هستند. تا برطرف نشدن کامل عارضه، ورزش را شروع نکنید چون باعث تشدید وضعیت خواهد شد.
2.  ضربه ی مغزی
این صدمه با خوردن ضربه به سر ایجاد می شود. علائم آن شامل سرگیجه، اختلالات بینایی، سردرد، ضعف حافظه، از دست دادن تعادل، سختی تمرکز، و حالت تهوع میباشد. این صدمه ضرورتاً همراه با بیهوشی نمی باشد. در ورزش های برخوردی مثل فوتبال، بوکس و هاکی این عارضه بیشتر اتفاق می افتد. البته در ورزش هایی مثل اسکی و ژیمناستیک هم زیاد رخ می دهد. با اینکه اکثر افراد پس از چند هفته به حالت عادی برمی گردند، اما ضربه ی مغزی در خیلی افراد به آسیب های جدی می انجامد.

پیشگیری و درمان:  بهترین راه پیشگیری از ضربه مغزی، اجتناب از ورزش های برخوردی است. اما برای اکثر افراد این راه حل مناسبی به نظر نمی رسد. برای درمان این عارضه استراحت بهترین روش است. اگر سردرد داشتید، می توانید از قرص های مسکن استامینوفن استفاده کنید. بنابر شدت ضربه ی وارده، باید از چند ساعت گرفته تا چند ماه از انجام دوباره ی ورزش های برخوردی اجتناب کنید.

3.  کشیدگی ماهیچه های ران
این عارضه زمانی اتفاق می افتد که هنگام دویدن در ورزش هایی مثل فوتبال و والیبال، یکدفعه تغییر جهت بدهید. علائم آن شامل درد عمیق، ورم و گاهی کبودی داخل ران می باشد.

پیشگیری و درمان:  بهترین راه پیشگیری از بروز این عارضه، انجام تمرینات کششی قبل از ورزش است. بهتر است که شدت ورزش را تدریجاً بالا ببرید تا احتمال بروز این وضعیت کمتر شود. RICEو درمان های ضد-تورمی بهترین روش های درمانی برای این آسیب می باشد. از انجام فعالیت های شدید، یک یا دو هفته پس از بروز عارضه جداً خودداری کنید. پس از بروز عارضه، در محل آسیب دیده یخ بگذارید تا التیام یابد، پس از آن می توانید ماهیچه ها را کشیده و تقویت کنید.

4.  درد و ورم ساق پا
این عارضه بیشتر برای افرادی اتفاق می افتد که عادت به تحرک و ورزش ندارند. بالا بردن ناگهانی فشار و شدت تمرینات، پوشیدن کفشهای کهنه و دویدن و پریدن روی زمینهای خیلی سخت نیز ممکن است باعث بروز این عارضه شود.

پیشگیری و درمان:  پوشیدن کفش مناسب، انجام حرکات کششی قبل از ورزش و بالا نبردن ناگهانی شدت ورزش، بهترین راه های جلوگیری از بروز این وضعیت هستند. یخ گذاشتن، انجام حرکات کششی و درمان های ضد-تورمی، بهترین راه های درمانی می باشند.

5.  درد پایین کمر
اگرچه این عارضه بیشتر در افراد چاق و کم تحرک اتفاق می افتد، اما ممکن است برای دونده ها، دوچرخه سواران، گلف و تنیس بازان نیز پیش بیاید. مهمترین عامل ایجاد این عارضه، انجام غلط و نادرست حرکات کششی است.

پیشگیری و درمان: اگرچه بیشتر انواع این عارضه قابل پیشگیری نیستند، اما انجام صحیح حرکات کششی قبل از ورزش و گرم کردن درست بدن، احتمال وقوع آن را کاهش می دهد. راه های درمانی پیشنهادی RICE، دارو های ضد-تورمی و کشش عضلات است.

6.  کشیدگی عضلات و ماهیچه ها
گرم نکردن صحیح بدن، خستگی، عدم انعطاف پذیری و ناتوانی و ضعف، همه از عوامل کشیده شدن ماهیچه در ورزشکاران می باشد. معمول ترین ماهیچه هایی که کشیده می شوند، عضلات پشت ران (در ورزشهایی همراه با دویدن است مثل دومیدانی، بسکتبال) و ماهیچه ساق پا (در تنیس بازان) می باشد. البته ماهیچه های دیگری نیز باتوجه به ورزش مورد نظر درصدد کشیدگی هستند.

پیشگیری و درمان: بهترین راه جلوگیری از بروز چنین عارضه، انجام حرکات کششی صحیح قبل و پس از ورزش کردن و اجتناب از ورزش هنگام خستگی و ضعف است. RICEو دارو های ضد-تورمی مثل سایر آسیب ها، بهترین درمان برای این عارضه می باشد. خوب است که کمی هم به آرامی عضلات را کشش دهید. وقتی عارضه شروع به بهبودی کرد می توانید دوباره ورزش را شروع کنید، اما هر از چند گاهی در میان ورزش مکث کرده و ماهیچه هایتان را بکشید تا به طور کامل بهبود یابید.

7.  آسیب های آرنج در ورزش تنیس و گلف
تعجب آور است که این آسیب %7 کل آسیب های ورزشی را تشکیل می دهد. در این آسیب ورزشی، تاندون های آرنج به خاطر ضربات مکرر بَک هند در تنیس آسیب دیده و باعث ایجاد درد در قسمت داخلی آرنج می شود.، البته گاهاً ممکن است قسمت خارجی هم صدمه ببیند.

پیشگیری و درمان:  بهترین راه جلوگیری از بروز این آسیب، انجام تمرینات تقویتی ساعد و بازو است. همچنین اصلاح کردن طریقه ی ضربه زدن با راکت و استفاده از آرنج بند می تواند کمک کننده باشد. برای درمان این عارضه  RICEو داروهای ضد-تورم مناسب است، اما در بعضی موقعیت ها فیزیوتراپی و ترک ورزش به مدت زیاد ضروری است.

8.  رگ به رگ شدن و پیچ خوردگی مچ پا
این آسیب در میان افرادی که فوتبالف هاکی، بسکتبال و والیبال بازی می کنند، بسیار متداول است. می توان گفت در ورزش هایی که با دویدن و پریدن سر و کار دارد غیر قابل اجتناب است. این حرکات ممکن است باعث پیچ حوردن مچ پا و گاهی پاره شدن یک تاندون یا لیگامنت شود. با عکسبرداری می توان تشخیص داد که عضو دچار شکستگی شده است یا خیر.

پیشگیری و درمان:  تقویت مچ پا با حرکات نرمشی، بستن مچ یا استفاده از مچ بند می تواد از بروز این اتفاق پیشگیری کند اما ضمانتی درکار نیست که اگر افتادید یا حرکاتی اشتباه انجام دادید صدمه نبینید. پیچ خوردگی مچ پا را می توانید با RICEو داروهای ضد-تورمی مداوا کنید. اما به هیچ وجه بیش از یک روز استراحت نکنید. باید سعی کنید مچ پایتان را به نرمی تکان داده و بچرخانید تا از ورم آن کم شود.

 9.  آسیب دیدگی شانه

%20 آسیب دیدگی های ورزشی مربوط به شانه است که شامل دررفتگی، رگ به رگ شدن و ضرب دیدگی می شود. این آسیب دیدگی در ورزشهایی مثل تنیس، شنا، وزنه برداری، بیسبال  و والیبال بیشتر اتفاق می افتد. علائم ای عارضه، بروز درد، کوفتگی عضلانی و احساس ضعف و ناتوانی در شانه می باشد.

پیشگیری و درمان:  برای پیشگیری از وقوع این عارضه که بیشتر زمانی اتفاق میافتد که مدتی از شانه خود استفاده نکرده باشید. مثل دوران تعطیلات لیگ، بهتر است قبل از شروع ورزش عضلات آن را با وزنه زدن تقویت کنید. بهترین راه های درمانی برای این عارضه نیز RICEو داروهای ضد-تورمی است.

10.  آسیب دیدگی زانو در دونده ها
آسیب دیدگی زانو %55 آسیب دیدگی های ورزشی را تشکیل می دهد و تقریباً ¼این مشکلات توسط پزشک جراح ارتوپد برطرف می شود. البته دونده ها تنها قربانیان این آسیب ورزشی نیستند. دوچرخه سواران، شناگران، افرادی که ایروبیک استپ کار میکنند، و آنها که فوتبال و بسکتبال و والیبال بازی می کنند نیز ممکن است به این عارضه دچار شوند. در این عارضه، استفاده بیش از حد از زانو باعث ناراحتی و آسیب رسیدن به تاندون زیر کاسه ی زانو می شود.

پیشگیری و درمان:کفش یا کفی کفش هایتان را مرتباً عوض کرده و از نوع مناسب استفاده کنید. بین تمریناتتان مدت بیشتری استراحت کنید. اگر زانویتان آسیب دید حداقل دو روز از انجام دوباره ی ورزش خودداری کرده و از داروهای ضد-تورم استفاده کنید. قبل از شروع دوباره ی ورزش حتماً خود را خوب گرم کرده و در محل آسیب دیده از یخ استفاده کنید.

پیشگیری بهترین درمان است
اکثر آسیب دیدگی های ورزشی به خاطر گرم نکردن صحیح و انجام حرکات کششی به طریقی نادرست قبل از ورزش کردن است. بالا بردن ناگهانی شدت ورزش هم می تواند به شما صدمه بزند. از این رو بهترین راه پیشگیری انجام حرکات صحیح کششی قبل و پس از ورزش و افزایش شدت ورزش به تناسب مهارت ها و تجاربتان در آن ورزش میباشد .

اسدالله محمدی101

آسیب های ورزشی در ورزشکاران جوان

نوشته:اسدالله محمدی

چون یک ورزشکار جوان در حال رشد است بدن وی به مراقبت های خاصی نیاز دارد که ممکن است در مورد یک ورزشکار بالغ صادق نباشد. امروزه بیش از گذشته ورزش بخصوص ورزش های در حد رقابتی و قهرمانی از سنین پایین تری شروع میشوند. بچه ها در سنین مدرسه شروع به ورزش می کنند و آن را تا سنین بالاتر ادامه می دهند. یک ورزشکار جوان یک ورزشکار بالغ ولی با اندازه های کوچک شده نیست. تفاوت های زیادی بین بدن یک جوان و بدن یک فرد بالغ وجود دارد. مهمترین آن ها عبارتند از :

صفحات رشد استخوان در جوان هنوز بسته نشده است. این صفحات رشد از استخوان ضعیف ترند و مشکلاتی که در یک فرد بالغ ممکن است به علت یک کوبیدگی موضعی باشد در یک جوان ممکن است به علت شکستگی صفحه رشد ایجاد شده باشد.بدن جوان در حال رشد است. عضلات، تاندون ها و استخوان همگی رشد می کنند. گاهی رشد این عناصر با یکدیگر هماهنگ نیست و بعضی از آن ها زودتر از دیگری رشد می کنند و همین امر موجب می شود در حین فعالیت های شدید بدنی به بعضی از آن ها فشارهای بیش از حدی وارد شود.دو ورزشکار جوان هم وزن ممکن است فقط بر اساس وزن یکسان با یکدیگر قابل رقابت نباشند. وزن یکی ممکن است بیشتر به علت چربی باشد و دیگری به علت عضله.

بچه های هم کلاس که معمولاً با هم بازی می کنند ممکن است هم قد و اندازه نباشند و یا مهارتشان در انجام ورزشی که انجام می دهد یکسان نباشد. این امر می تواند موجب آسیب به آن ها در حین ورزش شود.آسیب های بدنی در بچه های ورزشکار دبیرستانی به مراتب بیش از بچه های مدرسه است. بچه های دبیرستانی عضلات قوی تری دارند که می تواند صدمات بیشتری را در حین ورزش به بدن وارد کنند. مربی و والدین یک جوان ورزشکار باید قبل از اینکه آسیب و درد به حدی برسد که وی را از ادامه ورزش بازدارد متوجه آن شوند. آن ها باید بدقت مراقب شروع علائمی مثل درد و لنگش خفیف باشند.

درد در ابتدا ممکن است خفیف بوده و خود ورزشکار هم به آن بی اهمیت باشد ولی ضربات مکرر حین ورزش ممکن است مشکل را آنقدر زیاد کند که ورزشکار را مجبور کند ماه ها نیمکت نشین شود. پس قبل از شدت گرفتن علائم باید به آن ها توجه کرد. علت بسیاری آسیب های ورزشی در جوانان بخصوص آسیب های ناحیه زانو و آرنج به علت اعمال فشار و استرس های مکرر و با شدت زیاد به عضله، تاندون، استخوان نابالغ است. مربی باید نسبت به نرمش های بدنسازی ورزشکار اهمیت زیادی بدهد. باید با انجام نرمش های مناسب، عضلات، تاندون ها و استخوان ورزشکار را بتدریج و به آرامی توانا کرد تا بتوانند تحمل ضربات و استرس های وارده را داشته باشند.

باید به آرامی قدرت عضلات، استقامت عضلات، انعطاف پذیری آنها و توانایی سیستم قلبی عروقی را بالا برد تا به بدن در حال رشد جوان صدمه ای وارد نشود. در صورت بروز آسیب هم، مربی باید با انجام نرمش های بازپروری خاص بتواند ورزشکار را بتدریج و بدون اینکه آسیب بیشتری به او برسد به فعالیت ورزشی برگرداند. بر عهده والدین و مربی است که حس اعتماد به نفس را در جوان بالا ببرند، به او یاد بدهند وقتی در مسابقه ای پیروز شد یا شکست خورد چگونه رفتار کند. نه ورزشکار و نه والدین و مربی او نباید انتظاراتی فراتر ار توانایی وی از او داشته باشند وگرنه می توانند مسبب آسیب های جدی به بدن او شوند.

آسیب هایی که ممکن است به اندام های یک ورزشکار جوان وارد شود عبارتند از

کشیدگی لیگامان : این آسیب ها حدود یک سوم کل آسیب های ورزشی جوانان راتشکیل میدهد. کشیدگی ها به علت پارگی های ظریف در لیگامان ها ایجاد میشود و میتوانند موجب درد، تورم، محدودیت حرکتی، لنگش و احساس ناپایداری مفصل شوند.

کشیدگی عضله و تاندون : این دسته از آسیب ها هم به علت کشش بیش از حد به عضلات و تاندون هایی که قابلیت انعطاف کافی را ندارند در حین فعالیت های ورزشی به وجود می آید.

کوبیدگی و کبودی: شایع ترین آسیب ورزشی است. باید با سرد کردن موضع، کمپرس کردن محل و استراحت در حالتی که اندام بالا نگه داشته شده است آن را درمان کرد.

آسیب های ستون مهره : بیشتر در ورزش های ضربه ای و رزمی و شیرجه دیده می شود. با تقویت عضلات ستون مهره و گردن می توان احتمال این آسیب ها را کاهش داد.

آسیب استخوان : بیشتر شکستگی ها در اندام ها ایجاد می شوند. این شکستگی ها معمولاٌ بدنبال برخود ورزشکاران به یکدیگر یا برخود وسایل ورزشی یا بدنبال زمین خوردن ایجاد می شوند. گاهی علت آسیب های استخوانی در ورزشکار جوان ضربات خفیف ولی مکرر وارده به مفصل و اندام به علت روش غلط ورزش کردن است. شکستگی های استرسی از این دسته اند. معمولاٌ تشخیص این شکستگی ها هم مشکل است و ورزشکار ممکن است مدت ها ورزش را حتی با وجود درد ناشی از شکستگی ادامه دهد. نکته مهم این است که در بچه ها ممکن است آسیب یک ناحیه دردی ایجاد کند که در محل دیگری احساس می شود بطور مثال ممکن است درد زانو در ناحیه لگن احساس شود.

برای پیشگیری از بسیاری از آسیب های ورزشی یک ورزشکار جوان باید به نکات زیر توجه کند

• قبل از شروع ورزش مطمئن باشید که در شرایط جسمانی مناسبی برای انجام آن ورزش هستید. باید از قبل با انجام نرمش های بدنسازی مخصوص آن ورزش انعطاف پذیری اندام ها، قدرت عضلات، استقامت عضلات و چابکی حرکات خود را متناسب با آن ورزش خاص آماده کنید. نباید انتظار داشته باشید ورزش بدن شما را بسازد بلکه شما باید بدن خود را آماده انجام آن ورزش کنید.

• روش انجام دادن درست هر ورزش را یاد بگیرید.

• از وسایل استاندارد مخصوص آن ورزش استفاده کنید.

• باید بدانید چطور به درستی از ابزارهای ورزشی استفاده کنید

• همیشه قبل از شروع ورزش خود را گرم کنید

• وقتی خسته اید یا درد دارید ورزش نکنید.

• مربی متبحر به آماده سازی بدن شما کمک بسیار میکند و شما را از بسیاری خطرات ورزشی دور نگه میدارد.

• هرگز از مکمل های غذایی و داروهای بدنسازی خودسرانه استفاده نکنید.

• نباید هدف ورزشکار یا مربی وی برنده شدن در مسابقه ورزشی به هر قیمتی باشد. این رفتار می تواند فشارهای شدیدی را به وی وارد کرده و موجب آسیب وی شود

اسدالله محمدی100

علت دردهای ورزشی

نوشته:اسدالله محمدی

ورزش، در هر سطحی که باشد، اغلب باعث بروز درد می‌شود. بنابراین در ابتدا باید این دردها را به خوبی بشناسیم و بدانیم که در چه قسمت‌هایی از بدن جای می‌گیرند.

 دردهای ورزشی

در پزشکی ورزشی، تقریباً تمام دردها در نتیجۀ پدیدۀ انبساط به وجود می‌آیند که کشیدگی و پارگی بافت‌ها را به دنبال دارند. با این وجود، باید تفاوت قائل شد میان جراحت‌هایی که بر اثر یک شوک شدید و استثنائی پدید می‌آیند و مشکلات و ناراحتی‌هایی که محدودیت‌های بسیاری ایجاد می‌کنند. پیچ خوردگی‌ها، دررفتگی‌ها، شکستگی‌ها و… در گروه اول قرار می‌گیرند. از بین رفتن مفاصل،التهاب تاندونی یا پوشش استخوان (پریوزت) و… در گروه دوم قرار می‌گیرند که درمانشان هم بسیار مشکل است. همه چیز بستگی دارد به نوع فعالیت: ورزش‌هایی که مدام یک حرکت را تکرار می‌کنند بیشتر از ورزش‌هایی که نیاز به جابه‌جایی و جایگزینی دارند، آسیب رسانند.

دردهای یک طرفه یا دوطرفه

وقتی که درد محدود به یک سمت بدن می‌شود، نشان دهندۀ آسیبی متأثر از یک حرکت خاص است: مانند آسیب آرنج یا بازو در بازی تنیس، این آسیب در ورزش‌های راکتی بسیار رایج است. در مواردی که درد دو طرف بدن را تحت تأثیر قرار می‌دهد، عمدتاً به مشکلات اضافه وزن مشکوک می‌شویم. کوفتگی‌ها از نوع دردهای دو طرفه اند.کوفتگی‌ها نشان دهندۀ از بین رفتن تعداد زیادی از فیبرهای ماهیچه‌ای هستند. بسیاری از ورزشکاران تصور می‌کنند که علت کوفتگی تمرین بسیار زیاد و خستگی است. در واقع این دردها نشان می‌دهند که ما توانایی تعیین شده‌ای برای انجام تمرینات داریم و باید زمان بیشتری را به استراحت اختصاص دهیم.

باید دقت کنیم که بسیاری از آسیب‌ها (مانند سندروم لُژ، ورم پوشش استخوان یا پریوستیت و…) مشکلاتی هستند که از یک سمت بدن شروع شده و به سمت دیگر سرایت می‌کنند. بنابراین باید به مشکل در روش یا کمبود امکانات (اغلب کفش‌ها) یا عدم انعطاف پذیری مشکوک شد. هر چه سریع تر همه را بررسی کنید و سروسامان شان دهید!

دردهای ضربانی یا ادامه دار

دردهای ضربانی عموماً علتی عفونی دارند (مثل آبسۀ دندان). در حالی که دردهای مکانیکی (دردهایی که بر اثر حرکت به وجود می‌آیند)، ممکن است هم در زمان انجام حرکت و هم در زمان استراحت به وجود آیند. این تمایز ممکن است باعث شدت یافتن آسیب شود. به طور مثال دچار التهاب تاندون می‌شویم: در ابتدا فقط زمان انجام حرکت، درد داریم. سپس درد حتی زمانی هم که بی حرکت هستیم هم ادامه می‌یابد.

درد، قبل، حین و بعد از تمرین

ایجاد یک جراحت، اغلب در چندین مرحله روی می‌دهد. در ابتدا  بعد از انجام تمرین نوعی احساس درد داریم. این احساس درد زیاد باعث نگرانی‌مان نمی‌شود. سپس در حین گرم کردن یا در طول انجام تمرین نیز درد داریم. در نهایت، این درد دائمی می‌شود. گاهی هم شدید می‌شود.

دردهای صبحگاهی یا شبانه

دردهای صبحگاهی اغلب منشأ التهابی دارند. افرادی که از ورم مفاصل (arthrite) رنج می‌برند، به خوبی با درد و زجرهای صبحگاهی آشنایی دارند. در پایان روز با دردهای مکانیکی (بر اثر حرکت) مواجهیم. به طور مثال مشکلات آرتروز اغلب در پایان روز شدت پیدا می‌کنند. در آخر به شما توصیه می کنیم با مشاهده هر گونه درد در حین تمرین، سریع تمرین را قطع کنید و پیگیر علت درد شوید و همچنین اگر مدام در قسمتی از بدن احساس درد می کنید.

اسدالله محمدی98

آسیب آرنج تنیس بازان

نوشته:اسدالله محمدی

آسیب آرنج تنیس بازان : عبارت‌ است‌ از التهاب‌ و درد قسمت خارجی آرنج‌. این بیماری عضلات‌،تاندون ها و اپی کندیل ها‌ (یک‌ برجستگی‌ استخوانی‌ در سطح‌ خارجی‌ آرنج‌ که‌ در آنجا عضلات‌ ساعد به‌ استخوان‌ بازو می‌چسبند) آرنج‌ را درگیر می‌کند.بیشتر بزرگسالان بالای سی سال که به ورزش تنیس به صورت مداوم می پردازند، مکانیک ها، نجارها  مبتلا می شوند.

علایم بیماری

درد و حساسیت به لمس در اپی‌کوندیل، مشت ضعیف و درد هنگام مشت کردن، درد در هنگام حرکات پیچشی دست یا بازو مثلاً حین استفاده از پیچ‌گوشتی یا بازی تنیس . در رادیوگرافی نکته خاصی مشهود نیست .

علل‌

پارگی نسبی تاندون‌ یا کشیده‌ شدن‌ تاندون‌ روی استخوان‌ به‌ علت ‌: استرس‌ مکرر مزمن‌ بر بافت‌هایی که‌ عضلات‌ ساعد را به‌ ناحیه‌ آرنج‌ وصل‌ می کنند.کشیدگی ناگهانی ساعد.

عوامل تشدید کننده بیماری

شغل‌هایی که‌ مستلزم‌ حرکات‌ شدید یا مکرر ساعد باشند مثل‌ مکانیکی یا درودگری شرکت‌ در ورزش‌هایی که‌ مستلزم‌ حرکات‌ شدید یا مکرر ساعد باشند مثل‌ تنیس‌ وضعیت‌ فیزیکی نامناسب‌

‌پیشگیری‌

تا وقتی که‌ در شرایط‌ عالی قرار بگیرید یعنی اثری از درد احساس نشود، ورزش‌هایی مثل‌ تنیس‌ را به‌ مدت‌ طولانی انجام‌ ندهید.راکت‌های تنیس‌ می توانند آرنج‌ تنیس‌بازان‌ را بدتر کنند. انتخاب‌ اندازه‌ یا نوع‌ متفاوت‌ ( بزرگ‌تر ، قابل‌ انعطاف‌تر ، دسته‌ بزرگتر ) ممکن‌ است‌ کمک کننده‌ باشد.اگر به‌ تازگی یادگیری تنیس‌ را آغاز کرده‌اید، از فرد متخصص‌ کمک بگیرید. روش‌ و وضعیت‌ قرارگیری در پیشگیری از آسیب‌ها مهم‌ هستند.برای افزایش‌ تدریجی قدرت‌ خود، از تمرینات‌ وضعیت‌ دهنده‌ ساعد استفاده‌ کنید.قبل‌ از شرکت‌ در ورزش‌ها به‌ ویژه‌ رقابت‌ها، به‌ آهستگی و به‌طور کامل‌ خود را گرم‌ کنید.
عواقب‌ مورد انتظار

معمولاً قابل‌علاج‌ است‌ اما درمان‌ ممکن‌ است‌ 6-3 ماه‌ زمان‌ ببرد.

عوارض‌ احتمالی‌

پارگی کامل‌ رباط‌ که‌ برای ترمیم‌ نیازمند جراحی است

درمان

برای بیماران کمپرس گرم یا سرد موضعی، فیزیوتراپی، محدود کردن و آویزان کردن دست مبتلا به مدت سه تا هشت هفته بسته به شدت درگیری و کاهش فعالیت حداقل برای مدت یک ماه تجویز می‌شود . استفاده از داروهای ضدالتهاب غیراستروئیدی ( مانند بروفن، ناپروکسن و غیره ) و تزریق موضعی کورتون یا بی حس کننده در محل درگیر از سایر روش های درمانی و مداخله ای هستند . جراحی در موارد نادری مانند از بین رفتن کامل رباط لازم می‌شود

اصول‌ کلی‌

آزمون ‌های تشخیصی معمولاً لازم‌ نیستند .رادیوگرافی معمولاً همیشه‌ منفی است.برای تسکین‌ درد از گرما یا یخ‌ استفاده‌ کنید. از پوشش‌های مرطوب‌ و گرم‌، لامپ‌ گرمادهنده‌ ، کمپرس‌ سرد یا کیسه‌ یخ‌ (هر کدام‌ مؤثرتر به‌ نظر برسد) استفاده‌ کنید.ممکن‌ است‌ درمان‌های دیامتری، فراصوت‌ یا ماساژ دریافت‌ کنید این‌ موارد به‌ تسکین‌ سریع‌تر علایم‌ و بهبودی کمک می کند.

فاز اول درمان

کاهش التهاب و درد ، تسریع بهبودی بافت و به تعویق انداختن آتروفی عضله می باشد. در طی مرحله حاد آسیب خود ، اعم آرنج از داخلی و یا خارجی، پیروی از اصل  الزامی است (RICE)

فاز دوم درمان

انعطاف پذیری، قدرت ، استقامت، فعالیت های کاربردی را افزایش دهید.

فاز سوم

با خم کردن آرنج و حمایت مچ تمرینات زیر را انجام دهید.

ماساژ درمانی‌

ممکن‌ است‌ مجبور باشید برای‌ بی حرکت‌ کردن‌ آرنج‌ از یک اسپلینت‌ ساعد استفاده‌ کنید. در زمان‌ استفاده‌ از اسپلینت‌، ورزش‌ زیر را ۴-۳ بار در روز انجام‌ دهید:

بازوهای‌ خود را بکشید؛ مچ‌ دست‌ خود را خم‌ کنید؛ سپس‌ پشت‌ دست‌ خود را روی یک دیوار فشار دهید. آن‌ را به‌ مدت‌ یک دقیقه‌ نگه‌ دارید.در صورت‌ شکست‌ سایر روش‌های درمانی‌ ممکن‌ است‌ آزاد کردن‌ تاندون‌ در اپی کوندیل‌ با جراحی لازم‌ باشد.استفاده‌ از تسمه‌ آرنج‌ تنیس‌بازان‌ را هنگام‌ از سرگیری فعالیت در زمان ابتلا به این بیماری طبیعی پس‌ از درمان مدنظر قرار دهید.

داروها

داروهای ضد التهاب‌ غیراستروییدی برای‌ کاهش‌ التهاب‌.تزریق‌ بی حس‌ کننده‌ها یا داروهای کورتیزونی. کورتیزون‌ التهاب‌ را کاهش‌ می دهد و بی حس‌ کننده‌ها موقتاً درد را تسکین‌ می دهند.

فعالیت در زمان ابتلا به این بیماری

تا زمان‌ محو علایم‌، فعالیتی را که‌ باعث‌ ایجاد آرنج‌ تنیس‌بازان‌ بوده است را تکرار نکنید. سپس‌ به‌ تدریج‌ پس‌ از قرار گرفتن در شرایط مناسب عضو آسیب دیده، فعالیت در زمان ابتلا به این بیماری طبیعی خود را از سر بگیرید.

برنامه تمرینی

برنامه تقویت عضلانی در آرنج تنیس بازان برای اولین بار توسط ارنست جانسون ارائه شد. این برنامه شامل ۱۰ تکرار حداکثری انقباض کانستریک و اکسنتریک در جهت کشیدگی مچ دست در دو وضعیت مختلف است.

دلیل استفاده از چنین تمریناتی این است که استرس وارده بر محل چسپندگی عضله اکستانسورکارپی رادیالیس برویس حین ورزش های مقاومتی اکسنتریک و کانسنتریک باعث تولید و افزایش میزان کلاژن در ناحیه اتصال عضله شده و در نتیجه درد از بین می رود. کشش ایجاد شده در حین تمرینات اکسنتریک این امکان را می دهد تا فیبرهای جدیدی در واحد عضلانی- تاندونی تشکیل شود که نسبت به آسیب مقاوم تر هستند.

هر دو نوع انقباض کانسنتریک ( درونگرا) و اکسنتریک (برونگرا) باعث افزایش قدرت عضله می شود اما تاثیر اکسنتریک بیشتر است. فرض بر این است که تنها انقباضات اکسنتریک می توانند به میزان کافی فشارلازم را برایی تشکیل التهاب بافتی در ساختار عضلانی- تاندونی تولید کنند که این موضوع امکان تطابق پذیری با افزایش فشار را می دهد. این انقباضات قوی اغلب باعث دردناک شدن  و احتمال آسیب به عضله می شود. بر این اساس اضافه کردن انقباضات کانسنتریک ، فشار عضلانی را کاهش داده و به این ترتیب دردناکی و آسیب عضلانی را به حداقل می رساند.

بر اساس برنامه دای که اخیرا ارائه شدن تمرینات در دو وضعیت آرنج اجرا می شود. وضعیت۹۰ درجه آرنج که اکستانسور کارپی رادیالیس برویس را از اکستانسور کارپی رادیالیس لونگوس جدا می کند. وضعیت آرنج ۱۸۰ درجه که این حالت دارای اهمیت است زیرا عضلات اکستانسور  بیشتر تحت فشار قرار گرفته و منجر به استرس بیشتر بر تاندون طی انجام تمرین می شود.

برنامه درمانی کانسنتریک و اکسنتریک که اشاره ای به آن شد ارزان ، راحت و موثر است . بیمارانی که از این رژیم استفاده می کنند باید ظرفیت تحمل درد را داشته باشند.البته باید به بیماران آگاهی را داد که حین انجام تمرینات درد خواهند داشت همچنین این بیماران باید به گونه ای راهنمایی شوند که قادر باشند بدون آسیب دیدگی این تمرینات را در منزل انجام دهند.

اسدالله محمدی97

عوارض شکستگی ها

نوشته:

اسدالله محمدی96

چند روز در هفته ورزش کنیم تا واقعا” نتیجه بگیریم؟

نوشته:

چقدر باید ورزش کنیم ؟ بسیاری از ما باورهای خاصی در مورد این‌که چه چیزی برای متناسب ماندن ما بهترین است، داریم. ۵ روز در هفته یا ۴ روز در هفته ؟ دو روز کافیست ؟ خوشبختانه علم با یک نتیجه گیری شگفت انگیز به کمک ما آمده است، نتیجه‌ای که اگر برای انگیزه داشتن مشکل دارید تا حدودی پذیرفتن آن سخت است.

ما به تازگی صحبتی با شان آرنت، دانشمند علوم ورزشی در دانشگاه راتگرز داشتیم و از او در این مورد سوال کردیم. او می‌گوید تفاوت بزرگی میان دو روز و سه روز ورزش در هفته وجود دارد. با اینکه هر اندازه از ورزش بهتر از اصلا" ورزش نکردن است، اما اگر در حال حاضر اندام مناسبی دارید، تنها دو روز ورزش در هفته، فواید افزوده چندانی برای‌تان نخواهد داشت.

اما چقدر باید ورزش کنیم؟

حداقل سه روز در هفته برای یک برنامه ورزشی ساختاری لازم است. از نظر تکنیکی شما باید هر روز حرکتی انجام دهید یعنی نباید بدون فعالیت باشید، هر حرکتی بدنی که باشد، باید انجام دهید. چون بررسی‌ها و یافته‌ها نشان می‌دهد، یک‌جا نشستن  تمام تحرک و تمرین‌هایی را که انجام داده اید خنثی می‌کند.

بنابراین بگذارید این‌طور بگویم که شما یک ساعت در روز ورزش می‌کنید و سپس بقیه روز را می‌نشینید، عواقب یک‌جا نشستن برای سلامت، بسیار وحشتناک است. مطالعه‌ای جدید انجام شده که این مسأله را تأیید می‌کند. بنابراین  لازم است همراه با تمرینات ورزشی هر روز به طریقی تحرک هم  داشته باشید.

مطلب مرتبط: چرا کم تحرکی و نشستن طولانی مدت بیش از چاقی موجب مرگ می شود

تفاوت میان دو جلسه و ۳ جسله در هفته

اما تفاوت جالبی میان دو روز و سه روز ورزش در هفته وجود دارد، که مربوط به تعداد دفعاتی می‌شود که سیستم بدن‌تان را فعال می‌کنید. بنابراین با سه روز ورزش در هفته در مراحل اولیه  دست آوردهای قابل توجهی خواهید داشت و به‌طور ایده‌آل مایلید  فراتر از سه روز هم بروید.

مطلب مربتط: حقایقی شگفت انگیز در مورد ۲ جلسه تمرین ورزشی در روز

دو روز ورزش در هفته تغییر چندانی ایجاد نمی‌کند، فقط تعداد دفعات تمرین آن اندازه ای نیست که از سایر نتایج مثبتش برای سلامتی بهره مند شوید. در ارتباط با تمرینات استقامتی ( که باید انجام دهید ) بسته به مرحله‌ای که در آن هستید و چه اندازه پیشرفت کرده اید و بدن‌تان را چگونه تمرین می‌دهید، دو تا پنج روز در هفته باید تمرین داشته باشید.

برای کودکان و افراد سنین بالا در مراحل اولیه می‌توانیم با دو روز ورزش در هفته  نتایج خوبی کسب کنیم، اما همچنان می‌خواهیم تا اندازه‌ای سریع  به سه یا چهار روز در هفته ارتقا پیدا کنند.

شما چه نظری دارید؟ بنظرتان چند جلسه تمرین در هفته مناسب است و به چه دلیل؟

اسدالله محمدی95

انواع آسیب های ورزش های رزمی

نوشته:

بر خلاف آنچه تصور همگانی است میزان بروز آسیب های جدی در این ورزش به نسبت پائین است مثلاً میزان بروز آسیب در ورزش های رزمی در حدود ۱۰/۱ فوتبال است و ۲/۱ کشتی است.میزان بروز صدمات با میزان مهارت ورزشکار ( رنگ کمربند ) رابطه معکوس دارد. از سویی شدت صدمات ایجاد شده با میزان مهارت ورزشکار در رابطه مستقیم قرار دارد ( بخاطر استفاده از مانورهای ترکیبی و خطرناکتر ) لذا هر چه فرد با مهارت تر و حرفه ای تر شود اگر چه میزان آسیب ها در وی کاهش می یابد اما اگر صدمه ببیند احتمال شدیدتر بودن آن افزایش می یابد.

فرکانس
 احتمال صدمه دیدگی در ورزش های رزمی در حدود ۱۷ در ۰۰۰/۱۰۰ نفر است. این میزان در فوتبال ۱۶۷ در ۰۰۰/۱۰۰ و در بسکتبال ۱۸۸ در ۰۰۰/۱۰۰ و در کشتی ۲۶ در ۰۰۰/۱۰۰ است. ۶۰% از آسیب های مرتبط با ورزش های رزمی در هنگام تورنمنت های ورزشی و ۴۰% آن ها در زمان های غیر از تورنمنت رخ می دهد. در کاراته احتمال صدمه دیدگی بدنبال اصابت مشت بیشتر از احتمال صدمه به دنبال ضربات پا است.در تکواندو احتمال صدمه دیدگی بدنبال ضربات پا بیشتر از احتمال صدمه بدنبال اصابت مشت است.
علل صدمات در ورزش های رزمی

•  اصابت ضربات مستقیماً به بدن.
•  مانورهای تعادلی و چرخشی
•  حرکات تکراری مثل رقص پا یا مشت زدن به میت به صورت متوالی ( احتمال شکستگی پا در اثر استرس ).

توزیع صدمات در ورزش های رزمی

 در تکواندو به این صورت است :

•  ۵۲% صدمات در ناحیه سر و گردن.
•  ۱۷% صدمات در ناحیه اندام فوقانی.
• ۱۷% صدمات در ناحیه انجام تحتانی.

شایع ترین و شدیدترین آسیب های مرتبط با ورزش های رزمی

شایع ترین صدمات و آسیب های ورزشی در ورزش های رزمی عبارتند از: له شدگی ها، خراشیدگی ها و کشیدگی های رباطی و عضلانی تاندونی.شدیدترین آسیب های مرتبط با این ورزش عبارتند از ضربات به سر و صدمات مغزی و پارگی احشای داخل شکم مثل کبد و طحال.
انواع صدمات نواحی خاص بدن

صدمات سر و گردن :
این صدمات عمدتاً عبارتند از : پارگی و خونریزی از بینی و کبودی دور کاسه چشمی که اغلب در اثر اصابت مشت به صورت و گاهی هم در اثر اصابت پا به صورت رخ می دهد. امکان دارد خراش قرنیه در نتیجه کشیده شدن ناخن به قرنیه رخ دهد. شدیدترین حالت عبارتست از آسیب مغزی بدنبال اصابت پا طی حرکت چرخشی فرد می باشد در این موارد که ضربه شدید به سر وارد شده است باید حتماً بررسی از نظر آسیب همراه در گردن صورت گیرد. استفاده از کلاه های محافظ می تواند جلوی آسیب های بافت نرم صورت را بگیرد اما درجلوگیری از صدمات مغزی همراه با اصابت پا به سر چندان موثر نیست

آسیب های اندام فوقانی :
شایع ترین آسیب عبارتست از کبودی های ساعد و مچ.در رفتگی ساعد اگر رخ دهد عمدتاً از نوع خلفی است در حالیکه در رفتگی شانه اگر رخ دهد در ۹۵% موارد از نوع قدامی است. آسیب های ورزشی شایع دیگر عبارتند از شکستگی ها و کشیدگی های رباطی ( بخصوص در شانه ) و کشیدگی های عضلانی.

 آسیب های اندام تحتانی :
شایع ترین آسیب اندام تحتانی کبودی ها در نواحی ساق، داخل ران و پشت پا می باشد.زانو محل آسیب پذیری در ورزش می باشد. در ورزش های رزمی بخصوص تکواندو و کاراته که فرد دائم به جلو و عقب می رود و حرکات تعادلی زیاد است زانو بیشتر مستعد آسیب در اثر اعمال نیرو به جلو یا عقب یا طرفین داخلی و خارجی آن است.
آسیب های زانو می تواند به منیسک ها یا رباطهای زانو وارد آید یا به کشکک وارد شده و سبب شکستگی یا دررفتگی آن گردد. همچنین می تواند منجر به شکستگی استخوان در محل زانو شود و در موارد نادر منجر به دررفتگی زانو شود که حقیقتاً یک اورژانس محسوب می گردد.پیچ خوردگی و شکستگی مچ پا از آسیب های شایع در ورزشهای رزمی محسوب می شوند. همچنین آسیب به انگشتان اول و دوم و پنجم نیز شایع است و احتمال دارد در دراز مدت در این انگشتان آرتروز رخ دهد.
آسیب ارگان های شکم:
در ضربه به شکم بخصوص ضربات چرخشی پا احتمال آسیب ارگانهای شکمی مثل کبد، طحال، کلیه و پانکراس ( لوزالمعده ) وجود دارد. همچنین یک ضربه کنترل نشده پا می تواند به آسیب  و خونریزی آنها منجر گردد که استفاده از محافظ توصیه می شود.

 آسیب قفسه سینه :
در اثر مشت قوی یا ضربه شدید پا به قفسه سینه احتمال شکستگی دنده یا التهاب قسمت قدامی دنده ( کوستوکندریت) و در مواردی ورود هوا به داخل پرده جنب وجود دارد.
آسم و ورزش رزمی
در افرادی که آسم در آن ها بخوبی کنترل است و نیز در افرادی که مبتلا به آسم ورزشی بوده اند و این امر در آنها کنترل شده است می توانند به ورزش های رزمی بپردازند. نکته مهم این است که این افراد چنانچه قبل از پرداختن به تمرین یا مسابقه بخوبی و به مدت کافی بدن خود را گرم کنند ( با نرمش ) بخاطر اتساع کافی برونش ها قدرت تحمل بیشتری در مقابل حمله احتمالی آسم پیدا می کنند و کمتر دچار حملات احتمالی خواهند شد.

تشنج و ورزش های رزمی
نشان داده شده است که یک برنامه منظم ورزشی می تواند به کنترل حملات تشنج در افراد مبتلا کمک شایانی کند. اما اینکه فردی با سابقه تشنج می تواند به ورزشهای رزمی بپردازد یا خیر بر عهده پزشک است که تصمیم می گیرد.

پیشگیری از آسیب ها در ورزش های رزمی
استفاده از وسایل محافظتی برای ساق، پا، دست، بازو و قفسه سینه می تواند میزان صدمات را کاهش دهد. کلاه مناسب در تکواندو اهمیت دارد. استفاده از محافظ های دندان و بیضه اهمیت دارد. گرم کردن مناسب حداقل ۱۵ دقیقه قبل از مسابقه و عمدتاً با انجام حرکات کششی به نحو محسوسی صدمات ورزشی را در این ورزش کاهش می دهد. توجه داشته باشید درصد قابل ملاحظه ای از صدمات در هنگام خستگی ورزشکار رخ می دهد، لذا هر گاه خسته شدید استراحت کنید.

در چه آسیب هایی نباید مسابقه یا تمرین را ادامه داد

شکستگی ها، صدمات مغزی که منجر به اختلال در تعیین مکان و زمان و یا اختلال در حافظه شده اند و بخصوص آن ها که سبب عدم هوشیاری شده اند. صدمات چشمی که دید را مختل کرده اند مثل کبودی های شدید یا خراشیدگی قرنیه. موارد خاص از صدمه به بیضه ها که در آن ها بهبود درد رخ نداده یا متورم شده و خونریزی دارند.
چه افرادی نباید بصورت رقابتی ورزش های رزمی را انجام دهند

•  آن ها که دچار التهاب قلبی هستند ( کاردیت )
•  افرادی که فشار خون آن ها کنترل نشده است.
•  افرادی که بیماری قلبی مادرزادی شدید دارند.
•  افرادی که تشنج در آنها بخوبی کنترل نشده است.
•  عدم وجود یک چشم.
•  داشتن یک کلیه.
•  بزرگی کبد.
•  بزرگی طحال
•  نارسایی ریوی
•  ناپایداری مفصل بین استخوانهای اطلس و آسه درگردن
•  افرادی که بیماری پوستی عفونی و قابل انتقال دارند ( تا زمانیکه عفونت در آنها خوب نشده یا قابلیت انتقال دارد)

اسدالله محمدی92

علل درد عضلانی تأخیر یافته

نوشته:اسدالله محمدی

هر وقت شما به یک فعالیت فیزیکی در حد غیر معمول مشغول می شوید، خواه بنلد کردن یک شیء سنگین یا دویدن و یا حتی حرکت دادن اثاثیه منزل. این فشارها و کشش ها (نه در حد خیلی شدید) موجب به وجودآمدن پارگی های میکروسکوپیک (Tears) در بافت عضلات می گردد. خلاصه اینکه بعد از انجام بعضی انواع فعالیت های فیزیکی سنگین ، استرس فیزیکی قابل توجهی بر عضلات وارد می شود، بخصوص زمانی که مورد و فعالیت جدیدی برای سیستم بدن شما باشد و یا در مراحل آغازین یک برنامه تمرینی هستید، طبیعی است که در عضلات احساس درد کنید.

نگران نباشید، این امری است طبیعی. وقتی بدن شما عضلات آسیب دیده و دردناک را بازسازی می کند، آن عضلات قوی تر و حجیم تر از قبل رشد می کنند، این همان مکانیسمی است که ورزشکاران حرفه ای از آن در جهت قوی تر، حجیم تر و سریع تر شدن عضلاتشان، بهره میبرند، بنابر یک قاعده عمومی هر چقدر شما تمرین و فعالیت فیزیکی بیشتری انجام دهید، پارگی های میکروسکوپیک ( Tears) بیشتری در عضلات شما ایجاد می شود و متعاقباً درد بیشتری در آن عضلات که بدن شما در حال بازسازی و مرمت آن ها است، احساس می کنید.

 علل درد

این درد هم نتیجه آسیب و استرس فیزیکی است که شما حین تمرین به عضلات وارد آورده اید و باعث ایجاد التهاب  توأم با پارگی های میکروسکوپیک شده اید.

 درد عضلانی تاخیر یافته

فیزیولوژیست های ورزشی اظهار می کنند که افزایش تدریجی ناراحتی یا درد عضله که طی ۲۴ الی ۴۸ ساعت پس از ورزش و تمرین روی می دهد و اصطلاحاً درد عضلانی تاخیر یافته (DOMS) نام دارد، امری کاملاً طبیعی است.

 مشخصات

این نوع درد (DOMS) خود را به صورت درد از نوع مات ـ گنگ و مبهم (dull)، لوگالیزه (موضعی) و در گروه عضلات تمرین داده شده که دامنه حرکت عضو یا عضله مربوطه را محدود نمی سازد، اما منجر به سختی و کاهش زودگذر قدرت عضلانی میشود ، تظاهر می کند. این دردها عمدتا خفیف و ضعیف می باشند و دلالت بر این می کند که عضلات شما با برنامه تمرینی شما درحال سازگاری هستند و متعاقب تمرینات بعدی، عضلات بهتر و قوی تر عمل می کنند. هیچکس نسبت به این نوع درد عضلات ایمن نیست، هم ورزشکاران مبتدی و هم ورزشکاران حرفه ای یا بدنسازها DOMS را تجربه می کنند.اما برای افرادی که واجد شرایط لازم نیستند و برای اولین بار است که به تمرین می پردازند ممکن است موجب ایجاد نگرانی و ترس شود. بدین جهت این افراد درمراحل نخستین تمرینات به یک مربی یا راهنما نیاز دارند.

راه های پیشگیری یا کاستن درد عضلانی تاخیر یافته(DOMS)

۱) گرم کردن بدن و انجام حرکات کششی ملایم قبل از تمرین (حدود ۱۵ دقیقه) به شکستن چرخه ای که از درد عضلات شروع و به اسپاسم، سفتی و کاهش دامنه حرکت عضلات منتهی می شود، کمک می کند.

۲) نوشیدن آب قبل، بعد و حین تمرین(Hydrate) : به مقدار کافی آب یا نوشیدنی های ورزشی که حاوی الکترولیت های لازمه هستند، بنوشید.

۳) اگر تمرین قدرتی (مانند بدنسازی یا پاورلیفتینگ) انجام می دهید، به عضله یا گروه عضلاتی که روی آنها کار می کنید ، بین ست ها کشش ملایمی بدهید.

۴) مرحله سرد کردن بدن بعد از تمرین : بلافاصله بعد از تمرین حدود ۵ الی ۱۰ دقیقه حرکات ایروبیک سبک مانند جاگینگ یا قدم زدن توأم با حرکات کششی انجام دهید . این حرکات به سیستم گردش خون و سیستم لنفاتیک کمک می کند تا مواد زائد حاصله از تمرین (اسید لاکتیک) از بدن و عضلات دفع شوند.

۵) انجام ماساژ پس از تمرین

۶) سرما درمانی(گذاشتن کیسه یخ) بلافاصله بعد از تمرین، بر روی گروه عضلات کار کرده ( بعد از تمرینات بسیار سنگین،مانند پاورلیفتینگ که فرد احساس سوزش در عضلات دارد توضیحات از مترجم )

۷) مصرف ویتامین C به مقدار زیاد (روزانه حدود mg ۵۰۰) به کاهش درد کمک می کند.

 هنگامی که دچار درد عضلات هستید انتظار نداشته باشید که رکورد شخصی خود را بتوانید بزنید چون حین درد عضلات (DOMS) مقداری از پتانسیل ورزشی شما کاسته می شود. درد عضلانی تاخیر یافته (DOMS) روی قسمت هایی از بدن که فعالیت داشته اند، تاثیر می کند پس شما هنگامی که عضلات کارکرده و خسته در حال ترمیم و بازسازی هستند، می توانید دیگر گروه عضلات را تمرین دهید.

نکته مهم: زیاد به خودتان سخت نگیرید، در چند روزی که بدن شما در حال سازگاری با تمرینات سنگین است به تمرینات سبک مانند پیاده روی و شنا بپردازید.

به طور خلاصه باید گفت که خود را لت و پار نکنید و زیاد سخت نگیرید و ریلکس باشید!

 وقتی که شخصی یک دوره تمرینی کامل را انجام می دهد، برای چند هفته یا چند ماه در برابر صدمات عضلانی ایمن می شود و بعد از انجام تمرینات دردوره های بعدی در عضلات او آسیب (Tears) کمتری ایجاد خواهد شد و نیز درد کمتری نسبت به دوره های قبل احساس خواهد کرد و مهم تر از همه اینکه بازیابی قدرت عضلانی وی سریع تر خواهد شد. بدین علت است که ورزشکاران حرفه ای به صورت مداوم و پیوسته تمرین نمی کنند، بلکه به صورت منقطع و متناوب (Cross – Train) به تمرین می پردازند و برای چالش بیشتر و پیشرفت بهتردر قدرت و حجم عضلانی شان متناوباً برنامه روتین تمرینات خود را تغییر می دهند . مثلا در عرض یک هفته ۲ روز تمرین شدید و سنگین انجام می دهند و بقیه روزهای هفته را به تمرینان ایروبیک سبک می پردازند. این نوع درد (DOMS) می تواند به عنوان یک ترغیب و دلگرمی برای افراد در یک برنامه ورزشی یا دوره تمرینی نقش مهمی داشته باشد، چون آنها می خواهند بعد از تمرین وهرچه زودتر نتیجه فعالیت های خود را ببینند و این نوع درد نشان دهنده این است که آنها حقیقتاً عضلات خود را به کار گرفته اند.

چگونه می توان از شدت این دردها کاست و یا به نوعی درمان کرد؟

پژوهشگران و فیزیولوژیست های ورزشی هنوز چاره ای یا دارویی(Panacea)برای حل این مسئله (DOMS) نیافته اند، هر چند روش های متعددی همچون گذاشتن کیسه یخ بر روی عضله مورد نظر، استراحت، داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAID)، ماساژ، حرارت و کشش و… که در فرآیند بهبودی این درد ها مفید بوده، گزارش شده است.

 نکته: داروهای ضدالتهابی غیر استروئیدی (مانند ایبوپروفن، سلکوکسیب، ناپروکسن و …)می توانند در جهت رفع این دردها بسیار مفید باشند اما در میان پژوهشگران بحث بر این است که مصرف این داروها پیشرفت و تقویت عضلات را محدود می سازد.

نکته: دقت شود که سرما درمانی در ۴۸ ساعت اول و گرما درمانی بعد از ۴۸ ساعت انجام می گیرد.

نکته بسیار مهم: تشخیص نوع و منشأ درد و شناخت تفاوت های بین درد عضلانی ملایم و متعادل که ناشی از تمرین نرمال می باشد و درد ناشی از تمرین بیش از حد (overuse) یا آسیب عضلانی.

اگر درد عضلانی مانع از انجام فعالیت هایی که به زندگی روزانه و شغل و کارتان وابسته است، گردد نتیجه می گیریم که درد بسیار شدید است و ناشی از تمرین فیزیکی متعادل و نرمال نیست.

درد شدید عضلات در اثر کشیدگی (Strain) یا به علت تمرین شدید و بیش از حد (overexert):

این مورد زمانی اتفاق می افتد که شما عضلات را بیش از حد تحت فشار قرار دهید و معمولا در افرادی شایع است که در ابتدا و شروع یک برنامه تمرینی هستند و تمرینات خود را در مراحل نخستین برنامه تمرینی بیش از حد نرمال انجام می دهند(overdo)

علائم

شبیه قسمت قبل (درد عضلاتی تاخیر یافته) می باشد، اما علاوه بر آن در محل عضلات دچار کشیدگی درد درحین لمس(Tenderness) وجود دارد و نیز سفتی و سختی دردناکی درعضلات بوجود می آید که می تواند منجر به محدودیت دامنه حرکت عضو مربوطه می گردد.

 پارگی عضلات

این مورد معمولاً زمانی اتفاق که عضلات برای اعمال فشار شدید آمادگی کافی ندارند یا فشار و استرس وارد شده بر عضلات در تمرین شدید، بیش از حد توان عضله مربوطه باشد.بسته به شدت فشار و استرس فیزیکی وارده ویا شدت تمرین بیش از حد (overexert)، می تواند قسمتی از عضله و یا کل عضله دچار پارگی شود. پارگی شدید موجب تجمع خون در اطراف عضله آسیب دیده گردد.در پارگی بسیار بزرگ یا پارگی کامل عضله درد بسیار شدیدی احساس می شود و موجب ناتوانی کامل در کار عضله یا عضو مربوطه می گردد.

 درمان

یخ درمانی ، استفاده از داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی (ایبوپروفن ،سلکوکسیب،ناپروکسن و …)

مراجعه به پزشک در اولین فرصت.

اسدالله محمدی91

قفل شدن زانو نشانه چیست؟ و روش های درمان آن

نوشته:اسدالله محمدی

روی زمین چهار زانو نشسته اید و ناگهان می بینید نمی توانید بلند شوید! یا در حال ورزش ناگهان زانویتان را نمی توانید خم کنید. انگار گیره ای پایتان را نگاه داشته و نمی گذارد آن را حرکت بدهید. در وضعیت عادی زانو مانند یک لولای در عمل می کند، اگر چیزی در لولای در بگذارید دیگر کار نمی کند و در جای خود متوقف می شود.وقتی چیزی جلو حرکت زانو را بگیرد و آن را متوقف کند ،‌ می گویند زانو قفل شده است.

این حالت اغلب دردناک است و چون معمولا" هنگام بالا رفتن از پله ها ، نشستن روی زمین ، یا در حالات حساس دیگر مانند فعالیت ورزشی روی می دهد ،‌ باعث وحشت می شود .زانو از پیچیده‌ترین مفاصل بدن انسان است که برای راه رفتن طبیعی، کارایی و سلامت کامل آن الزامی است. بدین خاطر به تفصیل عواملی که موجب قفل شدن زانو می شود را بیان می کنیم.

قفل شدن زانو یکی از شایع ترین شکایات افراد است و می تواند ناشی از مواردی همچون:

•   پارگی منیسک 
• قطعه استخوانی یا غضروفی آزاد در درون مفصل
•   آهکی شدن بخش کپسول مفصلی
• نابه جای استخوان و ماهیچه ها اطراف زانو
• نرمی کشکک و آرتروز 
• قفل شدن کاذب زانو باشد

به ترتیب در مورد هر کدام توضیح داده خواهد شد.

قفل شدن زانو به علت پارگی منیسک

در پارگی منیسک بر اثر گیر کردن تکه هایی از منیسک پاره شده در مفصل ممکن است زانو قفل شود و فرد نتواند زانوی خود را کاملا" صاف کند . یا  هنگامی اتفاق می‌افتد که برجستگی استخوان در قسمت پاره مینسک گیر بیفتد. مجموعه ۲ استخوان و منیسک در این وضعیت قادر به باز و بسته شدن نیستند و زانو قفل می کند.

قطعه استخوانی یا غضروفی آزاد در درون مفصل

استئوکندریت دیسکان: یک نوع بیماری در مفصل است که در آن بخشی از غضروف ناحیه مفصل با استخوان ناحیه مربوطه جدا شده و ممکن است داخل فضای مفصل گردد. این قطعه استخوان یا غضروف در حفره زانو معلق است تا زمانی که بین دو سطح مفصلی گیر افتد و توانایی حرکت را از زانو بگیرد.

در این بیماری که نسبتاً نادر است قسمتی از غضروف مفصلی و استخوان زیر آن به طور کامل یا ناقص اغلب از کوندیل (  یک برآمدگی استخوانی در انتهای تحتانی استخوان ران می باشد ) ران جدا شده و ممکن است از بستر جدا شده و به صورت جسم آزاد (Loose Body )  درون مفصل بیفتد و باعث اختلال در حرکات مفصلی گردد . این بیماری مخصوص جوانان بوده و در پسران بیش از دختران دیده می شود .

مفصل زانو بیش از سایر مفاصل گرفتار می شود و سطح خارجی کوندیل داخلی استخوان بیشتر مبتلا می شود . به عقیده بعضی از مؤلفین به علت تحت فشار قرار گرفتن این قسمت به وسیله خار قدامی استخوان درشت نی یا رباط متقاطع قدامی می باشد .در ابتدا قطعه استخوانی شکسته جدا شده در بستر خود ثابت بوده و غضروف روی آن به نظر سالم می رسد، ولی در مراحل پیشرفته این قطعه ممکن است از استخوان اصلی جدا شده و به صورت (Loose Body ) در مفصل افتاده باعث اشکال در حرکات مفصل گردد .

آهکی شدن بخش کپسول مفصلی

یکی دیگر از علل این شکایت، آهکی شدن بخشی از کپسول مفصلی زانو است به این صورت که حین حرکات خم و راست شدن زانو، این بخش بین استخوان‌ها گیر افتاده و ایجاد درد شدید و احساس قفل شدگی می‌کند و گاهی توده‌های چربی اطراف زانو ممکن است بین قطعات استخوانی گیر افتاده و ایجاد درد و قفل شدگی کند.

نابه جای استخوان و ماهیچه ها اطراف زانو

گاهی این انسداد ( قفل شدن زانو ) ناشی از نابه جایی استخوان ها و ماهیچه های اطراف زانوست . ضعف ماهیچه های طرف داخل ران یا سفتی ماهیچه های طرف خارج آن می تواند به نابه جایی کشکک زانو بیانجامد . کشکک همراه با استخوان ران از صف خود خارج شده و خم کردن یا بازکردن زانو را مانع می شود . با برگشت ماهیچه ها به حالت عادی،‌ کشکک نیز به جای خود باز می گردد و حرکات زانو عادی می شود .

نرمی کشکک و آرتروز

وضعیت دیگری وجود دارد که در آن وقتی بیمار مدت زیادی نشسته و بعد بلند میشود، نمی تواند سریع زانوی خود را صاف کند. چون صاف کردن سریع آن دردناک است. در این حال بیمار به تدریج و در عرض چند ثانیه زانو را باز کرده و با کمی لنگش راه میرود. چند قدم که راه میرود به تدریج درد کمتر و زانو صاف تر می شود.

بعد از حدود ده بیست قدم، بیشتر درد بیمار رفع شده و زانو تقریبا" صاف می شود.یا هنگام بالا رفتن از کوه ناگهان زانو قفل میشود! این وضعیت را کمتر به نام قفل شدن زانو میشناسند چرا که موقتی می باشد و علت آن معمولا" مشکلات نام برده  نیست. شایع ترین علل این وضعیت در افراد جوان و میانسال کندرومالاسی یا نرمی کشکک و در افراد مسن ساییدگی یا آرتروز زانو است.

قفل شدن کاذب زانو چیست؟

بسیاری از اوقات  مثلا" به دنبال یک ضربه یا جراحت مانند زمین خوردن، فرد نمی تواند به مدت چند دقیقه زانو خود را حرکت دهد و فکر می کند زانویش قفل شده ! اما چیزی مانع حرکت زانو نشده است .این وضعیت را قفل شدن کاذب زانو می نامند.در این وضعیت  ساز و کار درد نمی گذارد مفصل کاملاً‌ باز یا خم شود . گاهی درد ناشی از پیچ خوردن یا ضربه زانو را قفل می کند ؛ گاهی نیز خشک شدن ناشی از نشستن طولانی به یک حالت باعث آن می شود .

 تشخیص قفل شدگی زانو با آرتروسکوپی

شرح حال و معاینه بالینی، عکس و MRI و در نهایت انجام آرتروسکوپی به مشخص شدن علت قفل شدگی زانو کمک می‌کند.

درمان قفل شدگی زانو متفاوت است

به گفته سید احمد رئیس السادات، دبیر انجمن طب فیزیکی و توانبخشی ایران : درمان و توانبخشی در قفل شدگی زانو بر اساس علت به وجود آورنده آن متفاوت است. گاه می‌توان با استفاده از درمان‌های فیزیوتراپی از جمله تجویز سرما و گرما درمانی، برق درمانی و تجویز ورزش‌های ویژه برای تقویت عضلات اطراف زانو به خصوص عضله چهار سر ران و عضلات نزدیک کننده و خم کننده ران‌ها و نیز تمرینات کششی عضلات خارج ران‌ها پیش از اینکه مفاصل زانو دچار تخریب شدید و پیشرفته شوند درد بیمار را کاهش و سبب بهبود عملکرد وی شد.

پیشگیری از قفل شدن زانو

گرم کردن صحیح بدن قبل ازتمرین یا  مسابقات از جمله عوامل بازدارنده قفل شدن زانو محسوب می شود. انجام ورزش در زمین های مناسب و آماده وهچنین گرم کردن صحیح بدن و کشش عضلات حمایت کننده زانو (همسترینگ،چهار سر ران)  پیش از انجام تمرین و  مسابقات از جمله مواردی است که از شیوع آسیب منیسک زانوها  و در نتیجه قفل شدن زانو در ورزشکاران می کاهد.

درمان قفل شدن زانو

گر چه قفل شدن زانو ممکن است با کمی استراحت برطرف شود ، اما فکر نکنید درمان شده است.اگر قطعه ای استخوان یا غضروف آن را به وجود آورده باشد ، آسیب جدی زانو ممکن است به دنبال آن بیاید . بنابراین ، هر گونه محدودیت حرکات زانو باید توسط پزشک درمان شود.گاهی ممکن است این اشکال با عمل جراحی برطرف شود.

چنانچه مشکل قفل شدن زانو از نوع کاذب باشد، یا در مواردی همچو آسیب های خفیف زانو و یا ضعف زانو، می توان با انجام تمرینات زیر موجب پیشگیری و توانبخشی زانو شد،نا گفته نماند این حرکات حتی بعد از عمل جراحی منیسک (مشورت با پزشک)و برای سالمندان نیز مفید می باشد.

اسدالله محمدی10

آشنایی با نوارهای درمانی کینزیو تیپ

نوشته شده توسط کیوان فیروزه ئی · ۲۲آذر, ۱۳۹۱

امروزه قهرمانان ورزشی را می بینید که ‌ بر بدن های خود چسب هایی با رنگ های مختلف چسبانده اند شاید برای شما هم  سوال های زیادی را مبنی بر نقش و کارکرد آن ها ایجاد کرده باشد.

نوارهای درمانی کششی KINESIO TAPES چیست؟

نوار درمانی کشی که با عنوان نوار کینزیو تیپ شناخته می‌شود، یک نوار پارچه‌ای همراه با چسب اکرلیک است که معمولا  به منظور درمان آسیب‌های ورزشکاران و اختلالات فیزیکی گوناگون مورد استفاده قرار می‌گیرد.

این نوارها در اواسط دهه ۱۹۷۰ اولین بار توسط  یک پزشک ژاپنی دانش آموخته آمریکا  به نام دکترکنزو کیسی  (Dr. Kenzo Kase) که متخصص فیزیوتراپی و طب سوزنی است،  در ژاپن مطرح شد.ایده استفاده از پارچه‌های الاستیک همراه با چسب.پس از یک دهه از معرفی‌ این محصول در سال ۱۹۸۰ ارتوپدیست‌ها، کایروپراکتیست‌ها، پزشکان طب سوزنی و دیگر پزشکان در ژاپن اصلی‌ترین مصرف کننده‌های این نوارها بودند.این محصول در واقع یک نوار باریک است, نواری که ادعا میشود که قادر است ۱۲۰-۱۴۰%  بیشتر از طول خودش کش بیاید. این نواردر مقایسه با نوارهای ورزشی سفید سنتی به مفصل اجازه حرکت در دامنه حرکتی بزرگتری را می دهد و از دوام بالاتری برخوردار است.

 این نوار با این هدف که دقیقا بتواند خاصیت کشسانی پوست انسان را تقلید کند به وجود آمد. نوار‌های کینزیو ،‌ برای اولین بار در المپیک پکن ۲۰۰۸ به چشم آمدند. زیرا شرکت تولید کننده آن بسته‌های زیادی از این نوارها را به ۵۸ کشور اهدا کرد. چهار سال بعد، در المپیک ۲۰۱۲ لندن نیز این نوارها روی بدن ورزشکاران در هر رشته ورزشی مشاهده شد.

نظریه‌های مختلفی درباره کاربرد و تاثیر این نوارهای کشی رنگارنگ که در میان ورزشکاران المپیک از محبوبیت ویژه‌ای برخوردار بود، وجود دارد. ورزشکاران همواره برای جلوگیری از آسیب‌دیدگی از ابزاری مانند مچ‌بند برای محدود کردن حرکات در مفاصل بدن به ویژه مچ پا و مچ دست استفاده می‌کنند و مطالعات بسیاری نشان داده‌اند که این‌کار مانع از فشار آمدن و رگ‌به‌رگ شدن مچ‌ها خواهد شد.

اما هدف نوار درمانی الاستیکی (Elastic Therapeutic Tape) یا همان نوارهای کشی رنگارنگ چیز دیگری‌است.

یکی از آن ها این است که نوارهای کینزیو به واسطه نیروی کشسانی، پوست بدن را بلند کرده و آن را از دیگر لایه‌های بافت بدن جدا می‌کند. فضای خالی به وجود آمده به خون اجازه می‌دهد تا جریان بیشتری پیدا کرده و به این شکل توانایی بدن در پاکسازی مایع لنفاوی افزایش یافته و به این صورت التهابات با سرعت بالاتری التیام می‌یابند.با توجه به اینکه  استفاده از این چسب ها باعث  بهبود گردش خون  میشود، حتی از سردرد ورزشکاران هم می کاهد.

طبق نظریاتی که در خصوص تأثیر  این نوارهای رنگی نقل  شده است  ،در صورتی که این نوارها به درستی به کار گرفته شوند، می‌توانند درد را از تاندون‌ها یا التهاب‌های ماهیچه‌ای بیرون کشیده و بدن ورزشکار را بهبود بخشند. این چسب ها دارای موادی هستندکه با توجه به هر رشته درنقطه ای مخصوص چسبانده می شوند، تا درد ناشی از ورزش های سنگین را در آن منطقه کم کنند و هم استحکام لازم را درپوست وعضلات برای مقاومت دربرابرفشارهای خارجی را ایجاد کنند.

در کل هدف اصلی از بستن این چسب ها تخلیه کردن،محافظت و حمایت از آسیب دیدگی های خاص، کاهش حرکت مفصل و جلوگیری از بروز آسیب های بعدی است. نتیجه بستن نوار چسب های طبی، استراحت دادن به مفصل است و موجب می شود که فعالیت متابولیکی در ناحیه مورد نظر در سطح بالا حفظ شود و از بروز آسیب ناخواسته به بافت عضلانی جلوگیری خواهد شد. همچنین چسباندن این نوارها روی پوست بدن از فشار موجود روی نورون‌های لامسه کاهش داده و از درد ورزشکار می‌کاهد.

با این وجود از بعد علمی، هنوز مطالعات چندانی درباره تأثیرات حقیقی این نوارها در مقایسه با دیگر ابزار‌هایی که ورزشکاران برای التیام دردها و آسیب‌های خود به کار می‌گیرند، انجام نگرفته است.همواره این احتمال وجود دارد که نوارهای رنگی بیشتر از فایده فیزیکی فایده روانی از خود به جا می‌گذارند. برای مثال به ورزشکار یاد‌آوری می‌کنند که درمورد منطقه آسیب دیده بدنش محتاط ‌تر باشد و یا این احساس را در ورزشکار ایجاد می‌کند که برای بهبود دردش کاری انجام گرفته است.

همچنین چند مطالعه محدود هم  نشان داده‌اند که استفاده از این نوارها می‌تواند حجم مایعات را در بدن بیماران سرطانی کاهش دهد اما در میان ورزشکاران رایج‌ترین اثر این نوارها کاهش درد است. از‌ آنجایی که این نوارها در کنار دیگر ابزار و داروهای درمانی مورد استفاده قرار می‌گیرند، بررسی تأثیر و عملکرد  خود نوارها به صورت دقیق غیر ممکن شده‌است. از این رو نتایج به دست آمده از مطالعات جزیی که روی این نوارها انجام گرفته با یکدیگر متفاوت اند.

روش های استفاده از نوارهای درمانی کششی  برای عضلات بدن

بستن نوار چسب بر روی گردن

جهت مشاهده تصاویر در اندازه واقعی ، روی آن کلیک کنید.         

---

بستن نوار چسب روی شانه

    

---

بستن نوار چسب روی مچ

    

---

بستن نوار چسب روی کمر

               

---

بستن نوار چسب روی زانو

         

اسدالله محمدی99

تفاوت میان درد خوب و درد بد در تمرینات ورزشی چیست؟

نوشته:اسدالله محمدی1394

درد شیوه ی بدن برای اعلام این است که چیزی در حال رُخ دادن است و مطمئنا" تفاوتی میان درد و آزردگی طبیعی و دردی که می‌گوید : " آهای، خیلی خوب تمرین کردی ! " و درد ناشی از آسیب که می‌گوید : " وایسا، یه اتفاق جدی داره میفته ! " وجود دارد. اگر می‌خواهید تمرینات مؤثری داشته باشید و به خودتان لطمه نزنید، دانستن تفاوت این دردها مهم است. بنابراین بیایید به جزئیات رمز گشایی زبان بدن‌تان بپردازیم.

درد خوب

اگرچه سخت است وقتی که از خواب بیدار می شوید و از پله‌ها پایین می آید، بعضی از عضلات تان دردناک است، اما این درد طبیعی و خوب است. یعنی تا زمانی‌که این درد را در عضلات مورد هدف تمرینات روز قبل احساس می‌کنید، خوب است پس اگر صبح روز بعد از تمرینات سخت با احساس کمی گرفتگی و درد بیدار شدید نگران نباشید. (به احتمال زیاد DOMS را تجربه می‌کنید ؛ آزردگی عضلانی با شروع تاخیری تمرینات). اگر در خصوص درد تأخیری یا همان DOMS اطلاع ندارید این مطلب را بخوانید: با درد عضلات پس از ورزش چه کنیم؟

جنبه معکوس این قضیه هم این است که اگر ۵۰ دراز و نشست انجام داده اید و حالا در قسمت پایین کمر درد دارید، نشان‌دهنده این است که نحوه اجرای‌تان نادرست است و اگر می‌خواهید بدون آسیب به کمرتان در قسمت شکم نتیجه بگیرید، باید اصلاحش کنید. به‌طور کلی درد ملایمی که کمتر از ۴۸ ساعت طول بکشد، یعنی همه چیز خوب است و می‌توانید ادامه دهید.

درد بد

همه ما این را شنیده‌ایم که " نابرده رنج گنج میسر نمی‌شود "، اما این قانون همیشگی نیست. شما باید مراقب درد شدیدی که در قسمت یا نقطه‌ای خاص احساس می‌کنید باشید . این درد بد است و احتمالا" علامت هشداردهنده‌ای از یک آسیب جدی مانند پارگی است.

۳ نمونه از درد بد

عضله ضرب دیده

اگر در حین تمرین احساس انقباض ناگهانی کردید، احتمالا" عضلات تان ضرب دیده و واکنشی که نشان می‌دهید به شدت این ضرب دیدگی بستگی دارد. بازهم این حالت می‌تواند علامتی از سوی بدن‌تان باشد که می‌گوید، یا بیش از اندازه انجامش داده اید یا اجرای نادرستی داشته اید. آن حرکت خاص را متوقف کنید تا عضله آسیب دیده بیش از این آسیب نبیند و کم کم ترمیم شود. اگر زمانی که به آرامی هم حرکت می‌کنید، درد و ناراحتی داشتید و یا دردتان بیشتر از دو هفته طول کشید، یعنی ضرب دیدگی عضله جدی تر و شدید تر است. در این مورد به پزشک مراجعه کنید.

مفاصل دردناک

اگر در حال انجام حرکت چرخش نیم دایره (kettle bell swing) هستید و ناگهان دردی شدید در کمرتان احساس می‌کنید، زمان توقف است! احساس درد و ناراحتی در مفاصل می‌تواند هشداری برای این خطر باشد که عضلات شما، نیرو را به درستی دریافت نمی‌کنند و بافت نرم دور مفاصل (مثلا"  تاندون‌ها، رباط و محل اتصال عضلات) بیش از حد فشار دریافت می‌کنند.

دردی که بیشتر می‌شود

هر نوعی از درد ( شدید، خفیف یا هر جور دیگر ) که با ادامه تمرینات، تدریجا" بد تر و شدید تر می‌شود، علامت خوبی نیست. اگر هر کدام از این ها را تجربه کردید، آن فعالیت را متوقف کنید تا به پزشک‌ مراجعه کرده و دلیلش را بررسی کنید. به طور کلی دردی که در اثر آسیب باشد، زمانی رخ می‌دهد که از عضله ای بیش از اندازه استفاده شده باشد چون به احتمال زیاد  کم تحرکی بخشی دیگر از بدن را جبران می‌کند. برای مثال  بیماران زیادی را مشاهده کرده ایم که آسیب دیدگی همسترینگ‌شان به دلیل حرکت نادرست در عضلات سرینی بوده است.

پیشگیری از درد

اصلی ترین دلیل این‌که باید پیش از شروع تمرینات بدن‌تان را با تحرک گرم کنید، پیشگیری از درد و آسیب است. گرم کردن اولین راه جلوگیری از آسیب‌ است. یک گرم کردن پویا شامل حرکاتی است که عضلات غیر فعال را به تحرک واداشته، آن ها را منعطف و کشیده کرده و بدن‌تان را برای تمرینات آماده نماید. همچنین گرم کردن پیش از تمرین باعث می‌شود، عضلات هدف دقیقا" به کار گرفته شوند. حرف آخر این‌که شما باید به بدن‌تان گوش دهید. با فهمیدن انواع متفاوت درد بدن‌تان را بهتر خواهید شناخت و بهتر می توانید به نیازهایش پاسخ دهید.

اسدالله محمدی1219

•  
• 

۴ توصیه برای کاهش درد عضلات ناشی از ورزش

نوشته اسدالله محمدی

معمولا" کمتر ورزشکاری پیدا می شود که از درد عضلات ناشی از تمرینات ورزشی شکایت نکند! اگر هنوز نمی دانید علت درد عضلات پس از ورزش چیست، ابتدا این مطلب را مطالعه کنید: علت درد عضلات در ورزش. توصیه های مختلفی برای کاهش درد عضلات مطرح می شود، در مطلبی هم که به آن اشاره کرده ایم، چند توصیه عنوان شده است، اما در این مطلب ۴ توصیه دیگر که در کاهش درد عضلات تأثیر دارد را نیز معرفی می کنیم.

روغن ماهی

در یک مطالعه که در دانشگاه هندوستان انجام شده، نشان داده است که استفاده از مکمل روغن ماهی قبل از انجام فعالیت ورزشی باعث کاهش چشمگیر درد عضلات بعد از ورزش خواهد شد. در این تحقیق ۱۶ نفر از ۳۲ نفر شرکت کننده در مطالعه، برای ۲۶ روز ۴۰۰ گرم مکمل روغن ماهی را استفاده کردند و ۱۶ نفر دیگر دارونما استفاده کردند. آن ها سپس ۲۰ دقیقه دویدن روی تردمیل با شیب، که آسیب و درد عضلات را به دنبال خواهد داشت، انجام دادند. در طول ۴ روز بعد از تمرین به شرکت کننده گان مکمل یا دارونما داده شد و از آن ها خواستند تا میزان درد عضلات پاهای خود را با مقیاس ۰ تا ۱۰ و بدون درد و خیلی دردناک مشخص کنند، همچنین  جهت تعیین میزان التهاب از آن ها آزمایش خون گرفته شد.

در مقایسه با گروهی که دارونما استفاده کردند، گروهی که از روغن ماهی استفاده کرده بودند، درد کمتری در پاها و همچنین سطح  التهاب کمتری در نتیجه آزمایش خون مشاهده شد. اسیدهای چرب امگا-۳ در روغن ماهی دارای خاصیت ضد التهابی هستند همچنین روغن ماهی قلب را سالم نگاه داشته و عضلات بدن را در وضعیت عالی نگاه می دارند.

اگر از مکمل روغن ماهی استفاده نمی کنید، می توانید مقداری ماهی به رژیم غذایی خود اضافه کنید.

فوم رولینگ

طبق تحقیقات چاپ شده در مجله دانش و طب در ورزش و تمرینات ورزشی، فوم رولینگ بعد از تمرین ورزشی با آزاد سازی برآمدگی های کوچکی که در اثر تمرین زیاد ایجاد شده است، موجب ریلکس شدن عضلات و کاهش درد عضلات می شود، همچنین موجب بهبود جریان گردش خون نیز می شود.

آب گیلاس ترش

گیلاس سرشار از آنتوسیانین است که دارای ترکیبات آنتی اکسیدان قوی می باشد. این ترکیبات مانع از بروز التهاب شده و آنزیم های درد را نیز سرکوب و کاهش می دهد. در مطالعه ای که در مجله جامعه بین المللی تغذیه ورزشی انجام گرفته است به این نتیجه رسیدند؛ دوندگانی که در هفته ۲ لیوان آب گیلاس ترش استفاده می کنند بعد از دویدن درد کمتری در عضلات داشته اند. همچنین آب گیلاس به داشتن خواب راحت نیز کمک می کند.

آنتوسیانین در پرتقال خونی، گیلاس، توت فرنگی و سایر خوراکی‌های قرمز و بنفش رنگ مانند چای ترش یافت می‌شود، همچنین ممکن است میزان خطر ابتلا به عوارض قلبی و چاقی مفرط را کاهش نیز دهد. به نقل از ویکی پدیا

کافئین

بر اساس تحقیقات انجام شده در دانشگاه گرجستان، استفاده از کافئین قبل از تمرینات ورزشی مانند نوشیدن یک فنجان چای یا قهوه تا ۴۸ درصد درد عضلات را کاهش داده است. کافئین با مسدود کردن آدنوزین، که در عضلات موجود می باشد و محرک درد است، در کاهش درد اثر دارد.

اسدالله محمدی08

دریافت

• آسیب شناسی ورزشی
• ۳

۴ توصیه برای کاهش درد عضلات ناشی از ورزش

نوشته شده توسط چنگیز زاده · ۱۷فروردین, ۱۳۹۴

معمولا" کمتر ورزشکاری پیدا می شود که از درد عضلات ناشی از تمرینات ورزشی شکایت نکند! اگر هنوز نمی دانید علت درد عضلات پس از ورزش چیست، ابتدا این مطلب را مطالعه کنید: علت درد عضلات در ورزش. توصیه های مختلفی برای کاهش درد عضلات مطرح می شود، در مطلبی هم که به آن اشاره کرده ایم، چند توصیه عنوان شده است، اما در این مطلب ۴ توصیه دیگر که در کاهش درد عضلات تأثیر دارد را نیز معرفی می کنیم.

روغن ماهی

در یک مطالعه که در دانشگاه هندوستان انجام شده، نشان داده است که استفاده از مکمل روغن ماهی قبل از انجام فعالیت ورزشی باعث کاهش چشمگیر درد عضلات بعد از ورزش خواهد شد. در این تحقیق ۱۶ نفر از ۳۲ نفر شرکت کننده در مطالعه، برای ۲۶ روز ۴۰۰ گرم مکمل روغن ماهی را استفاده کردند و ۱۶ نفر دیگر دارونما استفاده کردند. آن ها سپس ۲۰ دقیقه دویدن روی تردمیل با شیب، که آسیب و درد عضلات را به دنبال خواهد داشت، انجام دادند. در طول ۴ روز بعد از تمرین به شرکت کننده گان مکمل یا دارونما داده شد و از آن ها خواستند تا میزان درد عضلات پاهای خود را با مقیاس ۰ تا ۱۰ و بدون درد و خیلی دردناک مشخص کنند، همچنین  جهت تعیین میزان التهاب از آن ها آزمایش خون گرفته شد.

در مقایسه با گروهی که دارونما استفاده کردند، گروهی که از روغن ماهی استفاده کرده بودند، درد کمتری در پاها و همچنین سطح  التهاب کمتری در نتیجه آزمایش خون مشاهده شد. اسیدهای چرب امگا-۳ در روغن ماهی دارای خاصیت ضد التهابی هستند همچنین روغن ماهی قلب را سالم نگاه داشته و عضلات بدن را در وضعیت عالی نگاه می دارند.

اگر از مکمل روغن ماهی استفاده نمی کنید، می توانید مقداری ماهی به رژیم غذایی خود اضافه کنید.

فوم رولینگ

طبق تحقیقات چاپ شده در مجله دانش و طب در ورزش و تمرینات ورزشی، فوم رولینگ بعد از تمرین ورزشی با آزاد سازی برآمدگی های کوچکی که در اثر تمرین زیاد ایجاد شده است، موجب ریلکس شدن عضلات و کاهش درد عضلات می شود، همچنین موجب بهبود جریان گردش خون نیز می شود.

آب گیلاس ترش

گیلاس سرشار از آنتوسیانین است که دارای ترکیبات آنتی اکسیدان قوی می باشد. این ترکیبات مانع از بروز التهاب شده و آنزیم های درد را نیز سرکوب و کاهش می دهد. در مطالعه ای که در مجله جامعه بین المللی تغذیه ورزشی انجام گرفته است به این نتیجه رسیدند؛ دوندگانی که در هفته ۲ لیوان آب گیلاس ترش استفاده می کنند بعد از دویدن درد کمتری در عضلات داشته اند. همچنین آب گیلاس به داشتن خواب راحت نیز کمک می کند.

آنتوسیانین در پرتقال خونی، گیلاس، توت فرنگی و سایر خوراکی‌های قرمز و بنفش رنگ مانند چای ترش یافت می‌شود، همچنین ممکن است میزان خطر ابتلا به عوارض قلبی و چاقی مفرط را کاهش نیز دهد. به نقل از ویکی پدیا

کافئین

بر اساس تحقیقات انجام شده در دانشگاه گرجستان، استفاده از کافئین قبل از تمرینات ورزشی مانند نوشیدن یک فنجان چای یا قهوه تا ۴۸ درصد درد عضلات را کاهش داده است. کافئین با مسدود کردن آدنوزین، که در عضلات موجود می باشد و محرک درد است، در کاهش درد اثر دارد.

اسدالله محمدی07



۴ توصیه برای کاهش درد عضلات ناشی از ورزش

مجموعه: درمان با ورزش

 

 

مصرف کافئین در کاهش درد عضلانی موثر است

 

۴ توصیه برای کاهش درد عضلات ناشی از ورزش
معمولا" کمتر ورزشکاری پیدا می شود که از درد عضلات ناشی از تمرینات ورزشی شکایت نکند! . توصیه های مختلفی برای کاهش درد عضلات مطرح می شود در این مطلب ۴ توصیه که در کاهش درد عضلات پس از ورزش تأثیر دارد را بیان می کنیم.

 

روغن ماهی
در یک مطالعه که در دانشگاه هندوستان انجام شده، نشان داده است که استفاده از مکمل روغن ماهی قبل از انجام فعالیت ورزشی باعث کاهش چشمگیر درد عضلات بعد از ورزش خواهد شد. در این تحقیق ۱۶ نفر از ۳۲ نفر شرکت کننده در مطالعه، برای ۲۶ روز ۴۰۰ گرم مکمل روغن ماهی را استفاده کردند و ۱۶ نفر دیگر دارونما استفاده کردند. آن ها سپس ۲۰ دقیقه دویدن روی تردمیل با شیب، که آسیب و درد عضلات را به دنبال خواهد داشت، انجام دادند. در طول ۴ روز بعد از تمرین به شرکت کننده گان مکمل یا دارونما داده شد و از آن ها خواستند تا میزان درد عضلات پاهای خود را با مقیاس ۰ تا ۱۰ و بدون درد و خیلی دردناک مشخص کنند، همچنین  جهت تعیین میزان التهاب از آن ها آزمایش خون گرفته شد.

 

در مقایسه با گروهی که دارونما استفاده کردند، گروهی که از روغن ماهی استفاده کرده بودند، درد کمتری در پاها و همچنین سطح  التهاب کمتری در نتیجه آزمایش خون مشاهده شد. اسیدهای چرب امگا-۳ در روغن ماهی دارای خاصیت ضد التهابی هستند همچنین روغن ماهی قلب را سالم نگاه داشته و عضلات بدن را در وضعیت عالی نگاه می دارند.
اگر از مکمل روغن ماهی استفاده نمی کنید، می توانید مقداری ماهی به رژیم غذایی خود اضافه کنید.

 

فوم رولینگ بعد از تمرینات ورزشی  موجب ریلکس شدن عضلات و کاهش درد عضلات می شود

 

فوم رولینگ
طبق تحقیقات چاپ شده در مجله دانش و طب در ورزش و تمرینات ورزشی، فوم رولینگ بعد از تمرین ورزشی با آزاد سازی برآمدگی های کوچکی که در اثر تمرین زیاد ایجاد شده است، موجب ریلکس شدن عضلات و کاهش درد عضلات می شود، همچنین موجب بهبود جریان گردش خون نیز می شود.

 

مصرف آب گیلاس برای کاهش درد عضلانی مفید است

 

آب گیلاس ترش

گیلاس سرشار از آنتوسیانین است که دارای ترکیبات آنتی اکسیدان قوی می باشد. این ترکیبات مانع از بروز التهاب شده و آنزیم های درد را نیز سرکوب و کاهش می دهد. در مطالعه ای که در مجله جامعه بین المللی تغذیه ورزشی انجام گرفته است به این نتیجه رسیدند؛ دوندگانی که در هفته ۲ لیوان آب گیلاس ترش استفاده می کنند بعد از دویدن درد کمتری در عضلات داشته اند. همچنین آب گیلاس به داشتن خواب راحت نیز کمک می کند.
آنتوسیانین در پرتقال خونی، گیلاس، توت فرنگی و سایر خوراکی‌های قرمز و بنفش رنگ مانند چای ترش یافت می‌شود، همچنین ممکن است میزان خطر ابتلا به عوارض قلبی و چاقی مفرط را کاهش نیز دهد.

کافئین
بر اساس تحقیقات انجام شده در دانشگاه گرجستان، استفاده از کافئین قبل از تمرینات ورزشی مانند نوشیدن یک فنجان چای یا قهوه تا ۴۸ درصد درد عضلات را کاهش داده است. کافئین با مسدود کردن آدنوزین، که در عضلات موجود می باشد و محرک درد است، در کاهش درد اثر دارد.

اسدالله محمدی051

اثرات مثبت ورزش بر ذهن و روح

 

 

 ورزش مداوم باعث افزایش حافظه و قدرت یادگیری می‌شود

 

اثرات ورزش بر بدن
بسیاری از افراد با هدف افزایش آمادگی جسمانی و داشتن تناسب اندام ورزش می‌کنند؛ با این حال  ورزش علاوه بر فواید جسمانی فواید ذهنی و مغزی زیادی نیز دارد. ورزش کارایی مغزی را افزایش می‌دهد.

 

فواید اثرات ورزش بر ذهن و روح  عبارتند از :

√ افزایش شادی
مطالعات مختلف نشان داده است که ورزش باعث کاهش افسردگی و اضطراب می‌شود. در بعضی موارد اثرات ورزش بر بدن مانند قرص‌های ضد افسردگی عمل می‌کند و می‌تواند به همان اندازه در درمان افسردگی موثر باشد تنها 30 دقیقه ورزش در روز می‌تواند شادی را افزایش دهد.

 

√ کاهش استرس
یکی از مهم‌تر‌ین اثرات ورزش بر سلامتی کاهش استرس است. ورزش کردن استرس وارد بر جسم و ذهن را کم می‌کند. استرس ترشح "نورپین فرین" را افزایش می‌دهد. این ماده شیمیایی واکنش مغز به استرس را کنترل می‌کند. با کمک ورزش بدن می‌تواند راحت‌تر با تنش‌ها کنار بیاید.

 

√ کاهش اضطراب
مواد شیمیایی که بعد از انجام ورزش در بدن ترشح می‌شوند، از بروز اضطراب جلوگیری می‌کند.  ورزش‌ های هوازی در حد متوسط تا شدید باعث کاهش اضطراب می‌شود.

 

√ اثرات ورزش بر ذهن و روح
این قضیه حقیقت دارد که هر چقدر سن بالا می‌رود، مغز هم تحلیل می‌رود و احتمال ابتلا به بیماری‌هایی همچون آلزایمر افزایش می‌یابد. با وجود اینکه ورزش و تغذیه مناسب نمی‌توانند آلزایمر را درمان کنند اما انجام آنها می‌تواند از تحلیل رفتن مغز جلوگیری کند. تحلیل کارایی شناختی معمولا بعد از 45 سالگی اتفاق می‌افتد. ورزش کردن به‌ خصوص بین سنین 25 تا 45 سال باعث افزایش مواد شیمیایی در مغز می‌شود که از تحلیل رفتن هیپوکامپوس جلوگیری می‌کند.

 

√ افزایش اعتماد به نفس
یکی از اثرات ورزش این است که ذهنیت مثبت را نسبت به خود افزایش می‌دهد. به ‌این‌ ترتیب اعتماد به نفس افزایش می‌یابد.

 √ لذت بردن از فضای آزاد
از دیگر اثرات ورزش این است که در فضای آزاد اعتماد به نفس را افزایش می‌دهد. ورزش‌هایی مانند کوهنوردی، قایقرانی و پیاده روی در فضای آزاد می‌تواند برای ذهن مفید باشد. ورزش در فضای آزاد به دریافت ویتامین D کمک می‌کند.

 √ اثرات ورزش بر هوش اخلاقی
مطالعات مختلفی که بر روی موش‌ها و انسان‌ها انجام شده است نشان می‌دهد که ورزش‌های قلبی – عروقی باعث تولید سلول‌های جدید مغزی می‌شوند و کارایی مغزی را افزایش می‌دهند. همچنین اثرات ورزش‌  شدید باعث افزایش پروتئین BDNF در بدن می‌شود که قدرت تصمیم گیری، تفکر و یادگیری را افزایش می‌دهد.

 

ورزش باعث کاهش افسردگی و اضطراب می‌شود

 

√ افزایش حافظه
ورزش مداوم باعث افزایش حافظه و قدرت یادگیری می‌شود. ورزش کردن تولید سلول‌های هیپوکامپوس را که مسئول حافظه و یادگیری هستند افزایش می‌دهد.

√ کنترل اعتیاد
بدن به هنگام لذت، دوپامین ترشح می‌کند. این لذت می‌تواند از ورزش، مواد مخدر، غذا خوردن و ... ترشح شود. بعضی از افراد به ترشح دوپامین معتاد می‌شوند. ورزش می‌تواند اعتیاد به مواد دیگر را هم کاهش دهد که این یکی از اثرات ورزش بر نوجوان است.

√ افزایش آرامش
یک جلسه ورزش در حد متوسط به اندازه یک قرص خواب‌آور تاثیرگذار است؛ به خصوص برای افرادی که بی‌خوابی دارند ورزش می‌تواند بسیار مفید باشد. ورزش کردن پنج تا شش ساعت قبل از خواب دمای بدن را افزایش می‌دهد. هنگامی که دمای بدن چند ساعت بعد به حالت نرمال باز می‌گردد بدن احساس می‌کند که زمان خواب فرا رسیده است.

 

√ تاثیرگذاری بر دیگران
افرادی که با هم ورزش می‌کنند باعث ایجاد انگیزه در یکدیگر می‌شوند و تاثیر مثبت بر یکدیگر می‌گذارند. در واقع عضو یک تیم ورزشی بودن باعث افزایش قدرت می‌شود.

 

√ افزایش انرژی
بررسی‌ها نشان داده است افرادی که به صورت منظم ورزش می‌کنند انرژی بیشتری دارند و توانایی انجام کارهای مختلف در آنها بالاتر است.

 

√ افزایش خلاقیت
انجام ورزش خلاقیت را تا دو ساعت بعد از آن افزایش می‌دهد. ورزش در فضای آزاد تاثیر بیشتری بر خلاقیت دارد.

اسدالله محمدی04

آسیب دیدگی های متداول در ورزش

مجموعه: درمان با ورزش

 

 

آسیب دیدگی های متداول در ورزش
در هـر ورزشـی باید انتظار آسیب ها، جراحت ها و خطرات احتمالی آن را داشـتـه بـــاشید، به خصوص در ورزش های گـروهی. هـر ورزشـی کـه طـبـق آمــار در هر 1000 ساعت بیـش از 5 آسـیـب داشته باشد، جزء ورزش های پرخطر با درصـد آسیـب بـالا به شـمار مـی رود.

راگــبی و لاکروس با 30 صـدمه در 1000 ساعت بالاترین حد هستند، درحالیکه بسکتبال و اسکواش هم با آمار 14 صدمه در 1000 ساعت بازی های پرخطری بـحـساب می آیند. تعجب آور اسـت که بــدانید، دو، و ایروبیک هم با 11 صدمه، زیاد از قافله ورزش های پرخطر عقب نیستند.
آسیب های ورزشی انواع مختلف دارند، اما قسمت های ویژه ای از بدن هستند که بیش از سایر اعضاء در خطر صدمه خوردن هستند. در این مقاله متداول ترین صدمات و جراحت های ورزشی را به شما معرفی می کنیم و راه های جلوگیری و درمان آنها را نیز بیان می کنیم.
نکته:  RICE مخفف استراحت، یخ گذاشتن، فشار و بالا نگاه داشتن می باشد که یکی از درمان های متداول برای آسیبهای ورزشی است.
1.  ورم تاندون آشیل
وقتی از تاندون پشت زنو—تاندون آشیل—زیاد استفاده شود، باعث درد و ورم در آن ناحیه خواهد شد. اگر درمان نشود، صدمه سخت تر شده تا حدی که دویدن را به کلی دشوار و غیرممکن می کند. این آسیب بیشتر در دونده ها و ورزشکارانی که با دویدن یا پریدن سروکار دارند اتفاق می افتد.
پیشگیری و درمان:  دادن تمرین های کششی و قدرتی به عضلات و ماهیچه های ساق پا می تواند از بروز این آسیب جلوگیری کند. RICE و درمان های ضد-تورمی و تقویت ماهیچه های ساق پا بهترین درمان های ممکن برای این عارضه هستند. تا برطرف نشدن کامل عارضه، ورزش را شروع نکنید چون باعث تشدید وضعیت خواهد شد.
2.  ضربه ی مغزی
این صدمه با خوردن ضربه به سر ایجاد می شود. علائم آن شامل سرگیجه، اختلالات بینایی، سردرد، ضعف حافظه، از دست دادن تعادل، سختی تمرکز، و حالت تهوع میباشد. این صدمه ضرورتاً همراه با بیهوشی نمی باشد.

در ورزش های برخوردی مثل فوتبال، بوکس و هاکی این عارضه بیشتر اتفاق می افتد. البته در ورزش هایی مثل اسکی و ژیمناستیک هم زیاد رخ می دهد. با اینکه اکثر افراد پس از چند هفته به حالت عادی برمی گردند، اما ضربه ی مغزی در خیلی افراد به آسیب های جدی می انجامد.
پیشگیری و درمان:  بهترین راه پیشگیری از ضربه مغزی، اجتناب از ورزش های برخوردی است. اما برای اکثر افراد این راه حل مناسبی به نظر نمی رسد. برای درمان این عارضه استراحت بهترین روش است. اگر سردرد داشتید، می توانید از قرص های مسکن استامینوفن استفاده کنید. بنابر شدت ضربه ی وارده، باید از چند ساعت گرفته تا چند ماه از انجام دوباره ی ورزش های برخوردی اجتناب کنید.
3.  کشیدگی ماهیچه های ران
این عارضه زمانی اتفاق می افتد که هنگام دویدن در ورزش هایی مثل فوتبال و والیبال، یکدفعه تغییر جهت بدهید. علائم آن شامل درد عمیق، ورم و گاهی کبودی داخل ران می باشد.
پیشگیری و درمان:  بهترین راه پیشگیری از بروز این عارضه، انجام تمرینات کششی قبل از ورزش است. بهتر است که شدت ورزش را تدریجاً بالا ببرید تا احتمال بروز این وضعیت کمتر شود. RICE و درمان های ضد-تورمی بهترین روش های درمانی برای این آسیب می باشد. از انجام فعالیت های شدید، یک یا دو هفته پس از بروز عارضه جداً خودداری کنید. پس از بروز عارضه، در محل آسیب دیده یخ بگذارید تا التیام یابد، پس از آن می توانید ماهیچه ها را کشیده و تقویت کنید.
4.  درد و ورم ساق پا
این عارضه بیشتر برای افرادی اتفاق می افتد که عادت به تحرک و ورزش ندارند. بالا بردن ناگهانی فشار و شدت تمرینات، پوشیدن کفشهای کهنه و دویدن و پریدن روی زمینهای خیلی سخت نیز ممکن است باعث بروز این عارضه شود.
پیشگیری و درمان:  پوشیدن کفش مناسب، انجام حرکات کششی قبل از ورزش و بالا نبردن ناگهانی شدت ورزش، بهترین راه های جلوگیری از بروز این وضعیت هستند. یخ گذاشتن، انجام حرکات کششی و درمان های ضد-تورمی، بهترین راه های درمانی می باشند.
5.  درد پایین کمر
اگرچه این عارضه بیشتر در افراد چاق و کم تحرک اتفاق می افتد، اما ممکن است برای دونده ها، دوچرخه سواران، گلف و تنیس بازان نیز پیش بیاید. مهمترین عامل ایجاد این عارضه، انجام غلط و نادرست حرکات کششی است.
پیشگیری و درمان: اگرچه بیشتر انواع این عارضه قابل پیشگیری نیستند، اما انجام صحیح حرکات کششی قبل از ورزش و گرم کردن درست بدن، احتمال وقوع آن را کاهش می دهد. راه های درمانی پیشنهادی RICE، دارو های ضد-تورمی و کشش عضلات است.
6.  کشیدگی عضلات و ماهیچه ها
گرم نکردن صحیح بدن، خستگی، عدم انعطاف پذیری و ناتوانی و ضعف، همه از عوامل کشیده شدن ماهیچه در ورزشکاران می باشد. معمول ترین ماهیچه هایی که کشیده می شوند، عضلات پشت ران (در ورزشهایی همراه با دویدن است مثل دومیدانی، بسکتبال) و ماهیچه ساق پا (در تنیس بازان) می باشد. البته ماهیچه های دیگری نیز باتوجه به ورزش مورد نظر درصدد کشیدگی هستند.
پیشگیری و درمان: بهترین راه جلوگیری از بروز چنین عارضه، انجام حرکات کششی صحیح قبل و پس از ورزش کردن و اجتناب از ورزش هنگام خستگی و ضعف است. RICE و دارو های ضد-تورمی مثل سایر آسیب ها، بهترین درمان برای این عارضه می باشد.

خوب است که کمی هم به آرامی عضلات را کشش دهید. وقتی عارضه شروع به بهبودی کرد می توانید دوباره ورزش را شروع کنید، اما هر از چند گاهی در میان ورزش مکث کرده و ماهیچه هایتان را بکشید تا به طور کامل بهبود یابید.
7.  آسیب های آرنج در ورزش تنیس و گلف
تعجب آور است که این آسیب %7 کل آسیب های ورزشی را تشکیل می دهد. در این آسیب ورزشی، تاندون های آرنج به خاطر ضربات مکرر بَک هند در تنیس آسیب دیده و باعث ایجاد درد در قسمت داخلی آرنج می شود.، البته گاهاً ممکن است قسمت خارجی هم صدمه ببیند.
پیشگیری و درمان: بهترین راه جلوگیری از بروز این آسیب، انجام تمرینات تقویتی ساعد و بازو است. همچنین اصلاح کردن طریقه ی ضربه زدن با راکت و استفاده از آرنج بند می تواند کمک کننده باشد. برای درمان این عارضه  RICE و داروهای ضد-تورم مناسب است، اما در بعضی موقعیت ها فیزیوتراپی و ترک ورزش به مدت زیاد ضروری است.
8.  رگ به رگ شدن و پیچ خوردگی مچ پا
این آسیب در میان افرادی که فوتبالف هاکی، بسکتبال و والیبال بازی می کنند، بسیار متداول است. می توان گفت در ورزش هایی که با دویدن و پریدن سر و کار دارد غیر قابل اجتناب است. این حرکات ممکن است باعث پیچ حوردن مچ پا و گاهی پاره شدن یک تاندون یا لیگامنت شود. با عکسبرداری می توان تشخیص داد که عضو دچار شکستگی شده است یا خیر.
پیشگیری و درمان:  تقویت مچ پا با حرکات نرمشی، بستن مچ یا استفاده از مچ بند می تواد از بروز این اتفاق پیشگیری کند اما ضمانتی درکار نیست که اگر افتادید یا حرکاتی اشتباه انجام دادید صدمه نبینید. پیچ خوردگی مچ پا را می توانید با RICE و داروهای ضد-تورمی مداوا کنید. اما به هیچ وجه بیش از یک روز استراحت نکنید. باید سعی کنید مچ پایتان را به نرمی تکان داده و بچرخانید تا از ورم آن کم شود.
9.  آسیب دیدگی شانه
%20 آسیب دیدگی های ورزشی مربوط به شانه است که شامل دررفتگی، رگ به رگ شدن و ضرب دیدگی می شود. این آسیب دیدگی در ورزشهایی مثل تنیس، شنا، وزنه برداری، بیسبال  و والیبال بیشتر اتفاق می افتد. علائم ای عارضه، بروز درد، کوفتگی عضلانی و احساس ضعف و ناتوانی در شانه می باشد.
پیشگیری و درمان: برای پیشگیری از وقوع این عارضه که بیشتر زمانی اتفاق میافتد که مدتی از شانه خود استفاده  نکرده باشید. مثل دوران تعطیلات لیگ، بهتر است قبل از شروع ورزش عضلات آن را با وزنه زدن تقویت کنید. بهترین راه های درمانی برای این عارضه نیز RICE و داروهای ضد-تورمی است.
10.  آسیب دیدگی زانو در دونده ها
آسیب دیدگی زانو %55 آسیب دیدگی های ورزشی را تشکیل می دهد و تقریباً ¼ این مشکلات توسط پزشک جراح ارتوپد برطرف می شود. البته دونده ها تنها قربانیان این آسیب ورزشی نیستند.

دوچرخه سواران، شناگران، افرادی که ایروبیک استپ کار میکنند، و آنها که فوتبال و بسکتبال و والیبال بازی می کنند نیز ممکن است به این عارضه دچار شوند. در این عارضه، استفاده بیش از حد از زانو باعث ناراحتی و آسیب رسیدن به تاندون زیر کاسه ی زانو می شود.
پیشگیری و درمان:کفش یا کفی کفش هایتان را مرتباً عوض کرده و از نوع مناسب استفاده کنید. بین تمریناتتان مدت بیشتری استراحت کنید. اگر زانویتان آسیب دید حداقل دو روز از انجام دوباره ی ورزش خودداری کرده و از داروهای ضد-تورم استفاده کنید. قبل از شروع دوباره ی ورزش حتماً خود را خوب گرم کرده و در محل آسیب دیده از یخ استفاده کنید.
پیشگیری بهترین درمان است
اکثر آسیب دیدگی های ورزشی به خاطر گرم نکردن صحیح و انجام حرکات کششی به طریقی نادرست قبل از ورزش کردن است. بالا بردن ناگهانی شدت ورزش هم می تواند به شما صدمه بزند. از این رو بهترین راه پیشگیری انجام حرکات صحیح کششی قبل و پس از ورزش و افزایش شدت ورزش به تناسب مهارت ها و تجاربتان در آن ورزش میباشد.

اسدالله محمدی03

آسیب دیدگی های متداول در ورزش

مجموعه: درمان با ورزش

 

 

آسیب دیدگی های متداول در ورزش
در هـر ورزشـی باید انتظار آسیب ها، جراحت ها و خطرات احتمالی آن را داشـتـه بـــاشید، به خصوص در ورزش های گـروهی. هـر ورزشـی کـه طـبـق آمــار در هر 1000 ساعت بیـش از 5 آسـیـب داشته باشد، جزء ورزش های پرخطر با درصـد آسیـب بـالا به شـمار مـی رود.

راگــبی و لاکروس با 30 صـدمه در 1000 ساعت بالاترین حد هستند، درحالیکه بسکتبال و اسکواش هم با آمار 14 صدمه در 1000 ساعت بازی های پرخطری بـحـساب می آیند. تعجب آور اسـت که بــدانید، دو، و ایروبیک هم با 11 صدمه، زیاد از قافله ورزش های پرخطر عقب نیستند.
آسیب های ورزشی انواع مختلف دارند، اما قسمت های ویژه ای از بدن هستند که بیش از سایر اعضاء در خطر صدمه خوردن هستند. در این مقاله متداول ترین صدمات و جراحت های ورزشی را به شما معرفی می کنیم و راه های جلوگیری و درمان آنها را نیز بیان می کنیم.
نکته:  RICE مخفف استراحت، یخ گذاشتن، فشار و بالا نگاه داشتن می باشد که یکی از درمان های متداول برای آسیبهای ورزشی است.
1.  ورم تاندون آشیل
وقتی از تاندون پشت زنو—تاندون آشیل—زیاد استفاده شود، باعث درد و ورم در آن ناحیه خواهد شد. اگر درمان نشود، صدمه سخت تر شده تا حدی که دویدن را به کلی دشوار و غیرممکن می کند. این آسیب بیشتر در دونده ها و ورزشکارانی که با دویدن یا پریدن سروکار دارند اتفاق می افتد.
پیشگیری و درمان:  دادن تمرین های کششی و قدرتی به عضلات و ماهیچه های ساق پا می تواند از بروز این آسیب جلوگیری کند. RICE و درمان های ضد-تورمی و تقویت ماهیچه های ساق پا بهترین درمان های ممکن برای این عارضه هستند. تا برطرف نشدن کامل عارضه، ورزش را شروع نکنید چون باعث تشدید وضعیت خواهد شد.
2.  ضربه ی مغزی
این صدمه با خوردن ضربه به سر ایجاد می شود. علائم آن شامل سرگیجه، اختلالات بینایی، سردرد، ضعف حافظه، از دست دادن تعادل، سختی تمرکز، و حالت تهوع میباشد. این صدمه ضرورتاً همراه با بیهوشی نمی باشد.

در ورزش های برخوردی مثل فوتبال، بوکس و هاکی این عارضه بیشتر اتفاق می افتد. البته در ورزش هایی مثل اسکی و ژیمناستیک هم زیاد رخ می دهد. با اینکه اکثر افراد پس از چند هفته به حالت عادی برمی گردند، اما ضربه ی مغزی در خیلی افراد به آسیب های جدی می انجامد.
پیشگیری و درمان:  بهترین راه پیشگیری از ضربه مغزی، اجتناب از ورزش های برخوردی است. اما برای اکثر افراد این راه حل مناسبی به نظر نمی رسد. برای درمان این عارضه استراحت بهترین روش است. اگر سردرد داشتید، می توانید از قرص های مسکن استامینوفن استفاده کنید. بنابر شدت ضربه ی وارده، باید از چند ساعت گرفته تا چند ماه از انجام دوباره ی ورزش های برخوردی اجتناب کنید.
3.  کشیدگی ماهیچه های ران
این عارضه زمانی اتفاق می افتد که هنگام دویدن در ورزش هایی مثل فوتبال و والیبال، یکدفعه تغییر جهت بدهید. علائم آن شامل درد عمیق، ورم و گاهی کبودی داخل ران می باشد.
پیشگیری و درمان:  بهترین راه پیشگیری از بروز این عارضه، انجام تمرینات کششی قبل از ورزش است. بهتر است که شدت ورزش را تدریجاً بالا ببرید تا احتمال بروز این وضعیت کمتر شود. RICE و درمان های ضد-تورمی بهترین روش های درمانی برای این آسیب می باشد. از انجام فعالیت های شدید، یک یا دو هفته پس از بروز عارضه جداً خودداری کنید. پس از بروز عارضه، در محل آسیب دیده یخ بگذارید تا التیام یابد، پس از آن می توانید ماهیچه ها را کشیده و تقویت کنید.
4.  درد و ورم ساق پا
این عارضه بیشتر برای افرادی اتفاق می افتد که عادت به تحرک و ورزش ندارند. بالا بردن ناگهانی فشار و شدت تمرینات، پوشیدن کفشهای کهنه و دویدن و پریدن روی زمینهای خیلی سخت نیز ممکن است باعث بروز این عارضه شود.
پیشگیری و درمان:  پوشیدن کفش مناسب، انجام حرکات کششی قبل از ورزش و بالا نبردن ناگهانی شدت ورزش، بهترین راه های جلوگیری از بروز این وضعیت هستند. یخ گذاشتن، انجام حرکات کششی و درمان های ضد-تورمی، بهترین راه های درمانی می باشند.
5.  درد پایین کمر
اگرچه این عارضه بیشتر در افراد چاق و کم تحرک اتفاق می افتد، اما ممکن است برای دونده ها، دوچرخه سواران، گلف و تنیس بازان نیز پیش بیاید. مهمترین عامل ایجاد این عارضه، انجام غلط و نادرست حرکات کششی است.
پیشگیری و درمان: اگرچه بیشتر انواع این عارضه قابل پیشگیری نیستند، اما انجام صحیح حرکات کششی قبل از ورزش و گرم کردن درست بدن، احتمال وقوع آن را کاهش می دهد. راه های درمانی پیشنهادی RICE، دارو های ضد-تورمی و کشش عضلات است.
6.  کشیدگی عضلات و ماهیچه ها
گرم نکردن صحیح بدن، خستگی، عدم انعطاف پذیری و ناتوانی و ضعف، همه از عوامل کشیده شدن ماهیچه در ورزشکاران می باشد. معمول ترین ماهیچه هایی که کشیده می شوند، عضلات پشت ران (در ورزشهایی همراه با دویدن است مثل دومیدانی، بسکتبال) و ماهیچه ساق پا (در تنیس بازان) می باشد. البته ماهیچه های دیگری نیز باتوجه به ورزش مورد نظر درصدد کشیدگی هستند.
پیشگیری و درمان: بهترین راه جلوگیری از بروز چنین عارضه، انجام حرکات کششی صحیح قبل و پس از ورزش کردن و اجتناب از ورزش هنگام خستگی و ضعف است. RICE و دارو های ضد-تورمی مثل سایر آسیب ها، بهترین درمان برای این عارضه می باشد.

خوب است که کمی هم به آرامی عضلات را کشش دهید. وقتی عارضه شروع به بهبودی کرد می توانید دوباره ورزش را شروع کنید، اما هر از چند گاهی در میان ورزش مکث کرده و ماهیچه هایتان را بکشید تا به طور کامل بهبود یابید.
7.  آسیب های آرنج در ورزش تنیس و گلف
تعجب آور است که این آسیب %7 کل آسیب های ورزشی را تشکیل می دهد. در این آسیب ورزشی، تاندون های آرنج به خاطر ضربات مکرر بَک هند در تنیس آسیب دیده و باعث ایجاد درد در قسمت داخلی آرنج می شود.، البته گاهاً ممکن است قسمت خارجی هم صدمه ببیند.
پیشگیری و درمان: بهترین راه جلوگیری از بروز این آسیب، انجام تمرینات تقویتی ساعد و بازو است. همچنین اصلاح کردن طریقه ی ضربه زدن با راکت و استفاده از آرنج بند می تواند کمک کننده باشد. برای درمان این عارضه  RICE و داروهای ضد-تورم مناسب است، اما در بعضی موقعیت ها فیزیوتراپی و ترک ورزش به مدت زیاد ضروری است.
8.  رگ به رگ شدن و پیچ خوردگی مچ پا
این آسیب در میان افرادی که فوتبالف هاکی، بسکتبال و والیبال بازی می کنند، بسیار متداول است. می توان گفت در ورزش هایی که با دویدن و پریدن سر و کار دارد غیر قابل اجتناب است. این حرکات ممکن است باعث پیچ حوردن مچ پا و گاهی پاره شدن یک تاندون یا لیگامنت شود. با عکسبرداری می توان تشخیص داد که عضو دچار شکستگی شده است یا خیر.
پیشگیری و درمان:  تقویت مچ پا با حرکات نرمشی، بستن مچ یا استفاده از مچ بند می تواد از بروز این اتفاق پیشگیری کند اما ضمانتی درکار نیست که اگر افتادید یا حرکاتی اشتباه انجام دادید صدمه نبینید. پیچ خوردگی مچ پا را می توانید با RICE و داروهای ضد-تورمی مداوا کنید. اما به هیچ وجه بیش از یک روز استراحت نکنید. باید سعی کنید مچ پایتان را به نرمی تکان داده و بچرخانید تا از ورم آن کم شود.
9.  آسیب دیدگی شانه
%20 آسیب دیدگی های ورزشی مربوط به شانه است که شامل دررفتگی، رگ به رگ شدن و ضرب دیدگی می شود. این آسیب دیدگی در ورزشهایی مثل تنیس، شنا، وزنه برداری، بیسبال  و والیبال بیشتر اتفاق می افتد. علائم ای عارضه، بروز درد، کوفتگی عضلانی و احساس ضعف و ناتوانی در شانه می باشد.
پیشگیری و درمان: برای پیشگیری از وقوع این عارضه که بیشتر زمانی اتفاق میافتد که مدتی از شانه خود استفاده  نکرده باشید. مثل دوران تعطیلات لیگ، بهتر است قبل از شروع ورزش عضلات آن را با وزنه زدن تقویت کنید. بهترین راه های درمانی برای این عارضه نیز RICE و داروهای ضد-تورمی است.
10.  آسیب دیدگی زانو در دونده ها
آسیب دیدگی زانو %55 آسیب دیدگی های ورزشی را تشکیل می دهد و تقریباً ¼ این مشکلات توسط پزشک جراح ارتوپد برطرف می شود. البته دونده ها تنها قربانیان این آسیب ورزشی نیستند.

دوچرخه سواران، شناگران، افرادی که ایروبیک استپ کار میکنند، و آنها که فوتبال و بسکتبال و والیبال بازی می کنند نیز ممکن است به این عارضه دچار شوند. در این عارضه، استفاده بیش از حد از زانو باعث ناراحتی و آسیب رسیدن به تاندون زیر کاسه ی زانو می شود.
پیشگیری و درمان:کفش یا کفی کفش هایتان را مرتباً عوض کرده و از نوع مناسب استفاده کنید. بین تمریناتتان مدت بیشتری استراحت کنید. اگر زانویتان آسیب دید حداقل دو روز از انجام دوباره ی ورزش خودداری کرده و از داروهای ضد-تورم استفاده کنید. قبل از شروع دوباره ی ورزش حتماً خود را خوب گرم کرده و در محل آسیب دیده از یخ استفاده کنید.
پیشگیری بهترین درمان است
اکثر آسیب دیدگی های ورزشی به خاطر گرم نکردن صحیح و انجام حرکات کششی به طریقی نادرست قبل از ورزش کردن است. بالا بردن ناگهانی شدت ورزش هم می تواند به شما صدمه بزند. از این رو بهترین راه پیشگیری انجام حرکات صحیح کششی قبل و پس از ورزش و افزایش شدت ورزش به تناسب مهارت ها و تجاربتان در آن ورزش میباشد.

اسدالله محمدی02

مربیگری ورزشکاران در هر سطحی مهارت های زیادی می طلبد. بسته به سطحی که وی مربیگری میکند شاید نقش فردی انگیزاننده، کارشناس تکنیک ورزشی، روانشناس، راننده اتوبوس، نگهدارنده کودکان، مدیر، برنامه ریز یا چندتا از آنها را به عهده بگیرد. وقتی مربی با عده ای از ورزشکاران کار می کند علاوه بر سطح مهارت های ورزشی آنها با شخصیت آنان نیز سرکار و تعامل دارد. هنگامیکه ورزشکاری در قالب گروه رشد و پیشرفت می کند مربی برای تضمین تداوم پیشرفت وی باید شیوه مربیگری خود را نیز تغییر دهد. به نظر می رسد موفقیت در کار با ورزشکاران نخبه بیشتر از آنکه به شیوه «هرچی من می گویم» متکی باشد به رضایت بین مربی و ورزشکار مربوط می شود. ورزشکاران نخبه لازم است که نقش بیشتری در هدف گزینی (goal setting) و طراحی ساختار تمرین داشته باشند. همچنین آنان مسئولیت بیشتری برای حفظ نظم و انضباط شخصی دارند.
درک استرس و مدیریت استرس عامل مهمی است. محیط های با استرس بالا منجر به افت ورزشکار می شوند. مربیان این شرایط را تشخیص داده و انتظاراتی که از ورزشکاران، چه حرفه ای و چه مبتدی می رود را درک می کنند. بر این اساس سئوالات زیر برای مربیان پیش می آید:
آیا دادن آزادی عمل زیاد به ورزشکاران مبتدی هنگام آموزش صحیح است؟ آیا آموزش مهارت های پایه برای ورزش های رقابتی مناسب است؟ آیا مربیان مستبد در سطوح مبتدی و حرفه ای جایگاهی دارند؟
هریک از این سئوالات در زمینه های خود قابل پاسخگویی خواهد بود.
نظریات سازماندهی
کن بلنچارد و پل هرسی نظریه رهبری اقتضایی (situational leadership) را در سبک مدیریت تطبیقی برای پاسخ به نیازهای بازار تجارت در اواخر دهه 60 میلادی مطرح کردند. با این تفکر که افراد دارای توانایی های مختلف دارای خواسته های متفاوت هستند آنان این مدل را بسط دادند. بسته به شرایط، مربی به عنوان رهبر فعالیت های ورزشی می تواند یکی از نقش های زیر را داشته باشد:

• نقش رهبری
• نقش مربیگری
• نقش حمایتی
• نقش تفویض اختیار

نقش رهبری: این روش برای ورزشکارانی که مهارت محدودی دارند و باید به آنان در مورد آنچه باید انجام دهند صحبت کرد مناسب است. ارائه بازخورد پیوسته به ورزشکار جهت ارزیابی مهارت لازم است.
نقش مربیگری: برای ورزشکارانی که سطح معینی از مهارت را دارا می باشند و از هوش و زیرکی لازم برای اجرای تمرین برخورداراند و می توانند در بعضی از تکالیف بدون حضور سرپرست پیشرفت نمایند، کاربرد دارد. این ورزشکاران وقتی پیشرفت کرده و به سطح بالاتری برسند نقش مربی نیز باید تغییر نماید.
نقش حمایتی: برای ورزشکارانی که ایده کار را دارند ولی در روند اجرای آن نیازمند کمک هستند، مناسب است. این ورزشکاران ممکن است به آن اندازه ای که تصور می کنند شایستگی نداشته باشند که در این مورد هم باید آنها را راهنمایی کرد.
نقش تفویض اختیار: برای ورزشکارانی مناسب است که به سطح مطلوبی از مهارت ورزشی رسیده اند و ایده مشخص و واضحی از آنچه می خواهند بدان دست یابند دارند. این ورزشکاران گاه به گاه به بازخورد نیاز دارند و مایلند با آنها به عنوان همکار نه مرئوس رفتار شود.
رهبری اقضایی به ورزشکار کمک می کند که در مسیری از وابستگی و اتکاء صرف تا وابستگی متقابل و گروهی به استقلال و خوداتکایی سیر نماید. این روش مربیگری برای مربیانی که روش آنها برای گروهی از ورزشکاران جواب می دهد ولی برای گروه دیگر جواب نمی دهد مناسب است. مربیان می توانند روش های مناسب دیگری را با مطالعه تحقیقات ورزشی بدست آورند.
از آنجاییکه این روش معطوف به تکلیف است ممکن است تحت شرایطی که نیاز به آموزش تکلیفی جدید باشد از روش رهبری استفاده شود. برای مثال آموزش روش خاصی از آرایش تیمی در بازی فوتبال به بازیکنان حرفه ای. در این شرایط با وجودی که بازیکنان حرفه ای هستند اما هنگام آموزش تاکتیک جدید بازی از سبک رهبری اقتدار گرا استفاده می شود. اما زمان اجرای مهارت هایی مانند دریبل کردن و پاس دادن روش تفویض اختیار به کار می رود.
اگر ورزشکاران در مقابل روش جدید مربی برای اجرای مهارت مقاومت نشان داده و آن را نپسندند چه باید کرد؟
به ورزشکاران با تجربه اگر فرصت لازم برای طراحی و برنامه ریزی تمرینات داده شود به احتمال زیاد از این روش ها استقبال خواهند کرد [2]. بنابراین روش رهبری به هنگام ارائه مهارت جدید مناسب است و به ورزشکاران برای تنظیم تمریناتشان کمک می نماید (روش حمایتی).
مربیان ژاپنی روشی در ارتباط بین مربی و ورزشکار بنا کرده اند که سبب ایجاد تعهد در ورزشکار برای انجام تمرینات خودخواسته می شود. وقتی به ورزشکاران برنامه تمرینی داده می شود که هیچ نقشی در طراحی آن ندارند چطور می تواند انتظار تعهد به اجرای تمرینات خودخواسته را داشت؟ وقتی در طراحی تمرین ورزشکاران مشارکت داده می شوند آنان احساس می کنند که به ایشان اعتماد شده است و به آنان این امکان داده می شود که با سرعت مناسب به خودشان مهارت ها را فراگیرند.
استفاده از روش تفویض اختیار برای ورزشکاران کم تجربه نتایج بدی به بار می آورد. تصور کنید می خواهید به ورزشکاران مبتدی حرکت slam dunk بسکتبال را آموزش دهید. رها کردن آنها با وسایل، کار اشتباهی است. در اینجا استفاده از روش رهبری مناسب است. به موازات پیشرفت ورزشکاران می توان به آنها دقایقی برای تمرین آزاد داد که حس مسئولیت پذیری آنان توسعه یابد.
وقتی با گروهی از ورزشکاران کار میکنید آیا استفاده از یک روش مربیگری برای همه مناسب است؟ برخی از ورزشکاران ممکن است تازه از دوران آسیب دیدگی برگشته باشند و نیاز به حمایت بیشتری داشته، برخی ممکن است با ارائه بازخورد مداوم برانگیخته شوند و برخی دیگر ممکن است به آزادی عمل بیشتری نیاز داشته باشند.
اگر با تیم ملی یا باشگاهی کار میکنید حتما ورزشکارانی دارید که تازه وارداند و ورزشکانی که باتجربه و قدیمی اند. برای ورزشکاران تازه وارد شیوه رهبری، هنگام معرفی مهارت ها و تاکتیک ها ممکن است مورد نیاز باشد. اگر ورزشکار تازه وارد در باشگاه قبلی خود ورزشکار مطرحی بوده و نقش موثری در اتخاد تصمیمات مربی داشته تحمل این شرایط برای وی دشوار است.
با توجه به مطالب گفته شده آیا باید افراد تیم ورزشی بصورت متفاوت از هم مربیگری شوند؟ مطالعات و تحقیقات زیاد نشان میدهد باید تعیین شود که تیم بیشتر به چه روشی از مربیگری نیاز دارد روش رهبری مستبدانه و یا روش تفویض اختیار [4]. نتایج تحقیقات نشان میدهد زمانی که حفظ همبستگی تیمی حائز اهمیت است استفاده از روش هایی که منجر به مشارکت ورزشکاران در طراحی تمرین شود مناسب تر است [5].
هر روشی که بکار برید، در هر موقعیتی که قرار گیرید و با هر ورزشکاری که سر و کار داشته باشید، رابطه شفاف و موثر بین ورزشکار و مربی مهمترین عامل است. هر ورزشکاری باید مقداری از مسئولیت ها را به تناسب پیشرفت از سوی مربی دریافت نماید. قصور در واگذاری مسئولیت منجر به نارضایتی ورزشکاران می شود.
کوآکلی (Coalley) که در زمینه ورزش نوجوانان تحقیق کرده و با ورزشکارانی که دچار فرسودگی شده اند مصاحبه کرده است عدم واگذاری مسئولیت را در تحقیقات خود به عنوان عامل این مشکل معرفی کرده مینماید [6]. ارتباط ضعیف با ورزشکاران نوجوان منجر به عدم خویشتن داری در موقعیت های تمرینی می شود. این شرایط منجر به عدم توانایی در مواجه با حریف و قرار دادن آنها در موقعیت های اضطراب آور می شود. کواکلی دریافت ورزشکارانی که دچار فرسودگی شده اند بیش از حد معمول از خود به عنوان ورزشکار انتظار دارند و در زندگی فردی کمتر به خود پاداش میدهند. علی رغم اینکه این تحقیق روی ورزشکاران 12 ساله انجام شده بود اما بطور کلی نتایج آن برای مربیانی که رابطه ای ضعیف ـ چه بدلیل عدم توانایی در برقراری ارتباط و چه نداشتن تمایل ـ صادق است. محیط های ورزشی با روابط ضعیف منجر به وارد آمدن فشار روانی به ورزشکاران می شود [7,8]. به طور خلاصه وقتی مربی برنامه های ارتباطی خود را به خوبی اجرا نماید ورزشکاران محیط را آموزنده و حمایت کننده می یابند.
از طرف دیگر برای برقراری ارتباط با برنامه تمرینی، مربی باید ابتدا طرح و برنامه ای داشته باشد! مربیان موفق در برنامه ریزی بسیار دقیق هستند و هیچ چیز را به شانس و اقبال واگذار نمی نمایند. آنان برنامه جلسات را طوری طراحی مینمایند که کاملا خصوصیات ورزشی داشته باشد. ورزشکاران حرفه ای تحمل برنامه هایی که ماهیت مربوط به رشته ورزشی آنان را نداشته باشد ندارند و اگر مسابقه ای پیش رو داشته باشند مایلند تمرینات واقعیات رقابت را منعکس نماید [10].
مهارت ها و تاکتیک های جدید نباید در دوران آمادگی و پیش از مسابقه، زمانی که مرور و تقویت تاکتیک بازی که تصور می رود برای موفقیت ضروری است، ارائه شود. دنبال کردن برنامه ای که ورزشکاران با آن ارتباط خوبی برقرار کرده و درک نموده اند به حفظ اعتماد به نفس ورزشکاران طی تمرین کمک می نماید.
بطور خلاصه مربیگری ورزشکاران حرفه ای بیش از دارا بودن مهارت های ویژه است و علاوه بر آن مربی باید محیطی برای رقابت سالم فراهم نماید تا موفقیت و رشد اعتماد به نفس ورزشکاران را تضمین نماید.
مربیان باید به خاطر داشته باشند:

 

1. برای تمام فصول و حتی جلسات تمرینی هر ورزشکار برنامه داشته باشند.
2. ارتباط شفاف و منظمی با برنامه ایجاد کرده و به آنچه ورزشکاران باید بگویند گوش دهند.
3. برنامه برای ورزشکاران طراحی شده باشد. ورزشکاران حرفه ای نسبت به مبتدی به مشارکت بیشتری در برنامه ریزی نیاز دارند و باید زمانی را برای تمرینات خودتنظیم آنان در نظر گرفت. بازیکنان باتجربه مانند سرگروه های ورزشی می باید در روند تصمیمات تیم شرکت داده شوند.
4. سازگاری با واقعیت های ورزشی. هرچه که به مربیگری کمک می نماید از آن استفاده کرده و گرنه آن را تغییر دهید. داشتن برنامه منافاتی با انعطاف پذیری ندارد.

اسدالله محمدی01

نکات علمی ›› روانشناسی در ورزش

 
 
بخش اول (ضرورت روانشناسی ورزشی)
آیا می دانید علت اینکه وزنه برداری در رده تیم ملی اعزامی به المپیک وقتی روی صحنه می رود فراموش می کند به دستان خود گچ مخصوص بزند چیست ؟
آیا می دانید علت اینکه تکواندو کاری در رده تیم ملی اعزامی به المپیک وقتی روی تشک مسابقه می رود فراموش می کند کلاه مخصوص خود را بر سر گذارد چیست ؟
آیا می دانید علت اینکه دوچرخه سواری در رده تیم ملی اعزامی به مسابقات آسیایی وقتی در ابتدا خط استارت قرار می گیرد چنان پاهایش می لرزد که نمی تواند روی پنجه رکاب دوچرخه نیرو وارد کند و از مسابقه باز می ماند چیست ؟
مسلماً پاسخ شما شامل توضیح مسائل فنی این رشته های ورزشی نیست و بر روی کلمه اضطراب متفق القول هستید .
اضطراب یکی از مهمترین مسئله هایی است که انسان با آن دست به گریبان است. بخصوص زمانی که پای رقابت در میان باشد. در اکثر کتابها و مقالات بیشتر به مسائل تخصصی رشته های ورزشی توجه شده است .
اما آیا می دانید طبق تحقیقات به عمل آمده بسیاری از عدم موفقیت های ورزشی ریشه در علل روانی دارد .
از آن رو تصمیم گرفتیم تا با طرح سلسله مقالات روانشناسی و آموزشی اضطراب، نقش کوچکی در موفقیت های آتی ورزشکاران شطرنج باز ایران عزیزمان داشته باشیم .
 

روانشناسی ورزشی
روانشناسی علم مطالعه رفتار انسان و روانشناسی ورزشی مطالعه رفتار ورزشی و کاربرد یافته های روانشناسی برای بهبود عملکرد و ارتقاء تندرستی است. از حوزه های مهم مورد مطالعه روانشناسی ورزشی که به ویژه در آمادگی قهرمانان کاربرد دارد، آمادگی روانی برای عملکرد است که ورزشکار را برای مسابقه آماده می سازد .

مرکز روانشناسی ورزشی
مرکز روانشناسی ورزشی آکادمی ملی المپیک و پاراالمپیک، فرصتی را برای ورزشکاران تیم های ملی فراهم می سازد تا در کنار تقویت عوامل جسمانی و فنی به تقویت آمادگی روانی در رشته ورزشی خود بپردازند و توانایی های خود را در همه ابعاد تکامل بخشند .
این مرکز برنامه هایی را برای کمک به ارتقاء عملکرد ورزشکاران تیم های ملی طراحی نموده است که در سال جاری به اجرا خواهد گذاشت. این برنامه ها شامل برگزاری دوره های آشنایی با روانشناسی ورزشی برای مدیران، مربیان و ورزشکاران تیم های مختلف، برگزاری جلسات مشاوره فردی و گروهی با ورزشکاران تیم های ملی و ارائه تمرینات و توصیه های روانشناختی برای بهبود آمادگی روانی و ارتقاء عملکرد ورزشی است .

آمادگی روانی چیست؟
همه ما با مراجعه به حافظه خود می توانیم. لحظاتی را در مسابقات ورزشی به خاطر آوریم که تیم یا ورزشکاری با وجود آمادگی کامل جسمانی و فنی، به دلیل شرایط نامناسب روانی از ارائه بهترین عملکرد خود ناتوان مانده است .
ضعف آمادگی روانی در ورزشکاری که آمادگی جسمانی مطلوب دارد، به مثابه اتومبیل آماده و پر سرعتی است که راننده ای ناشی و نا آماده در آن نشسته باشد .
هر قدر هم که جسم آماده و ورزیده باشد، اگر ذهنی که آن را هدایت می کند فاقد ورزیدگی و آمادگی باشد جسم به درستی هدایت نخواهد شد .
احتمالاً در 30 سال پیش، واژه آمادگی جسمانی برای مربیان و ورزشکاران قدری نامفهوم بوده است، اما امروزه در پاسخ به مفهوم آمادگی جسمانی، بی درنگ عوامل متشکله آمادگی جسمانی مانند : قدرت، استقامت و ... به ذهن خطور می کند. همانطور که آمادگی جسمانی مستلزم صرف زمان کافی برای تمرین و تقویت عوامل آن است، آمادگی روانی نیز از عواملی همچون مهارت در توجه، مهارت در کنترل اضطراب و استرس، حفظ انگیزش، حفظ و افزایش اعتماد به نفس و ... تشکیل می شود. رسیدن به آمادگی روانی نیز به مرور و با صرف زمان و امکان پذیر می شود و مستلزم اینست که مدیران و مربیان آگاه چنین فرصتی را برای ورزشکاران فراهم آورند .

ضرورت آمادگی روانی
بسکتبالیستی که در تمرین همه پرتاب های پنالتی را تبدیل به گل می کند، چه می شود که در مسابقه از به ثمر رساندن یک پنالتی ناتوان می ماند؟ آیا وضعیت او با تمرین جسمانی و مهارتی بیشتر، بهتر خواهد شد؟ بعید به نظر می رسد، زیرا او مهارت لازم را دارد و این را در تمرین نشان می دهد، ممکن است مشکل او ناتوانی در حفظ توجه و کنترل اضطراب ناشی از هیجان مسابقه باشد. این مسئله با هدایت وی به سمت تمرینات توجه و تمرکز و یا مهارت کنترل اضطراب قابل حل است و گرنه انجام تمرینات جسمانی بیشتر، مشکل او را حل نخواهد کرد .
امروزه، قهرمانان سطوح عالی و المپیک بخشی از زمان تمرینات خود را صرف تمرینات آمادگی روانی می کنند. در بسیاری از رشته های ورزشی، تا 10 نفر اول مسابقات جهانی، به لحاظ فنی و جسمانی در یک سطح اند و آنچه نفرات برتر را متمایز می سازد، آمادگی روانی آنهاست (تفاوتی که ایجاد تفاوت می کند) . در دنیای امروز رقابت دیگر فقط بر سر تکنیک برتر نیست، ورزشکاری پیروز است که از آمادگی روانی بالاتری برخوردار باشد .
 

اسدالله محمدی19

روان شناسی موفقیت در ورزش

نوشته:استاداسدالله محمدی

 

 

روان شناسی موفقیت در ورزش
    
استرس افزایش یافته در ورزشکاران می تواند منجر به اثرات منفی فیزیکی و روانی بر روی آنان و کاهش توان و کارائی ورزشکار گردد، ورزشکار عرق سرد می کند و درباره نتیجه رقابت خود نگرانی مضاعفی دارد و در می یابد که تمرکز کافی را برای انجام رقابت ندارد.

این امر مربیان را بر آن داشت که به رشته روانشناسی ورزشی و نقش بخصوص آن در مدیریت استرس ورزشکاران علاقه مند شوند و این علاقه مندی بخصوص در مورد تکنیک هایی بود که سبب کاهش استرس و افزایش تمرکز ورزشکار می شدند. روانشناسی ورزشی یک ابزار بسیار قدرتمند درپیروزی یک ورزشکار به حساب می آید و تاکید روز افزونی بر آن می شود. تاکید بر چهار ویژگی ذهنی ورزشکاران اساس این رشته می باشد که در زیر به آنها می پردازیم.

تمرکز روان شناسی موفقیت در ورزش
یک ویژگی ذهنی است که در آن فرد بر کار خاصی متمرکز شده و تمام ذهن خود را معطوف آن کار و انجام بهینه آن می کند. چنانچه ورزشکاری تمرکز مناسبی نداشته باشد نمی تواند توانایی های خود را به صورت موثر در جهت رسیدن به هدف که همان پیروزی بر حریف می باشد به کار گیرد و نتیجه مناسبی را کسب نمی کند.

• نوع تمرکز در ورزش های مختلف تفاوت دارد :
 تمرکز پایدار : در دوهای مسافت ، دوچرخه سواری، تنیس و اسکواش
تمرکز لحظه ای و ناگهانی : در کریکت، گلف و رخدادهای میدانی ( دومیدانی )
تمرکز عمیق : در دوهای سرعت و اسکی

• مختل کننده های تمرکز ورزشکار می توانند موارد زیر باشد :
-اضطراب و افکار منفی ورزشکار و خستگی
-رقیب ورزشی وی حین رقابت و صحبت های نابجای مربی حین ورزش یا مسابقه

• راه های کسب تمرکز:
 لازم است ورزشکار بر راه های رسیدن به هدف نهایی خود تمرکز کند مثلا چنانچه ژیمناستیک کار می کند لازم است بر مراحل انجام تکنیک های هر حرکتی که می خواهد طی مسابقه انجام دهد تمرکز کند. استفاده از تصویر سازی ذهنی و تصور کردن خود طی انجام آن حرکت در کسب این نوع تمرکز بسیار می تواند مفید باشد.

ورزشکار می تواند روزهای قبل از مسا بقه، شب قبل از مسابقه و حتی در زمان قبل از مسابقه چندین بار آنچه را که طی مسابقه انجام خواهد دارد را تمرین کند و به صورت عملی اجرا کند تا هماهنگی عصب عضله و تمرکز درونی وی تقویت گردد. این امر کمک می کند تا بدن ورزشکار بهترین نتیجه را کسب کند.

اعتماد به نفس
یعنی اعتقاد به توانایی های خود. ورزشکاری می تواند به هدف خود برسد که این امر که وی می تواند به هدف برسد اعتقاد داشته باشد، حتی اگر فرد توانایی رسیدن به هدف را داشته باشد اما اعتقاد به رسیدن به هدف را نداشته باشدنمی تواند به هدف برسد. هنگامی که ورزشکاراری اعتماد به نفس مناسبی داشته باشد می تواند حتی وقتی که کارها بصورت دلخواه پیش نرود روحیه خود را حفظ کند و کماکان برای پیروزی خود اشتیاق و تلاش خود را حفظ کند. برای بهبود اعتماد به نفس ورزشکار می تواند از تصویر سازی ذهنی استفاده کند به این صورت که :
• موفقیت های قبلی خود را به یاد بیاورد و آنها را مجسم کند تا به احساس موفق بودن و لذت پیروزی دست یابد.
• سناریو های شکست دادن حریف و یا انجام حرکات ورزشی را تجسم کند.

کنترل هیجانات
منظور ازکنترل هیجانات وزشکار این است که بدانیم ورزشکار چه موقع و چرا دچار هیجانات می شود تا بتوانیم این هیجانات را در مسیر درست هدایت کنیم. در هیجان مضر که سبب کاهش عملکرد ورزشکار می شوند عبارتند از خشم و اضطراب
اظطراب خود را به دو صورت بروز می دهد به صورت فیزیکی و به صورت روحی. علائم فیزیکی و جسمی اضطراب عبارتند از تعریق، تهوع ، نیاز به رفتن به دستشویی و لرز و علائم روحی مربوط به اضطراب عبارتند از : نگرانی، افکار منفی و گیج بودن و فقدان تمرکز. استفاده از تکنیکهای آرامش بخش در امر کاهش و رفع اضطراب بسیار مفیدند.

هنگامی که ورزشکار خشمگین می شود توجه و تمرکز ورزشکار به سمت عامل ایجاد کننده خشم معطوف می شود لذا از توجه و تمرکز بر کار اصلی ورزشکار منحرف می شود و کارایی ورزشکار کاهش یافته و اعتماد به نفس وی از بین می رود و به راحتی شکست می خورد. آموزش روش های کنترل خشم می تواند کمک شایانی به ورزشکار بکند.

پشتکار و تعهد ورزشی
کارایی و موفقیت ورزشکار به این امر بستگی دارد که طی سال ها ورزش در زمینه راه های مختلف کسب آمادگی پشتکار مناسبی داشته باشد. یک ورزشکار برای موفقیت در امر ورزش بخصوص وقتی که به صورت حرفه ای انجام گیرد لازم است که بسیاری از مسائل زندگی و روابط خود با خانواده ، دوستان و ..... را دوباره تنظیم کند و این امر پشتکار مضاعف را می طلبد.

عللی که می تواند تعهد پشتکار ورزشکار را تحلیل ببرد عبارتند از :
• عدم مشاهده پیشرفت در امر ورزشی
• آسیب های ورزشی
• فقدان علاقه کافی به انجام ورزش مربوطه
• اضطراب های مرتبط با ورزش و رقابت
• عدم تعهد به انجام وظایف در سایر هم تیمی ها

بسیاری از افراد مثل مربی، دوستان، پزشک تیم و .... می توانند با دادن انرژی مثبت و فیدبک مثبت به ورزشکاران بخصوص در دوران آسیب دیدگی، کارائی پائین و بیماری انگیزه و پشتکار و تعهد ورزشکار را حفظ و افزایش دهند و به این ترتیب شروعی دوباره را برای وی متصور باشند

استاداسدالله محمدی7

آناتومی مچ دست

 

 

 مفصل مچ دست ساعد را به دست متصل میکند. حرکات این مفصل نسبت به آرنج دامنه بیشتری دارد. مچ دست محل عبور عروق و اعصاب مهمی است که به دست میرسند.
مهمترین مشکلات مفصل مچ دست که موجب مراجعه افراد به پزشک میشود درد، محدودیت حرکت و تورم است و گاهی اوقات کاهش قدرت، تغییر شکل و یا آسیب های خارجی به مچ دست علت مراجعه به پزشک است.
در مقالات مبحث مچ دست سعی میشود مشکلات اختصاصی این مفصل از لحاظ ارتوپدی بررسی شود.
با اشاره به هر سربرگ می‌توانید به صفحه مربوطه بروید.

مچ دست از کنار هم قرار گرفتن سطح مفصلی پایینی استخوان های رادیوس و اولنا ( زند زیرین و زبرین) از یک طرف و استخوان های کارپ از طرف دیگر درست شده و ساعد را به دست متصل میکند. این ناحیه از مفاصل بسیار زیادی تشکیل شده است که عبارتند از

• مفصل رادیواولنار پایینی Distal radioulnar joint  مفصل بین انتهای پایینی استخوان های رادیوس و اولنا

• مفصل رادیوکارپال Radiocarpal joint  مفصل بین انتهای پایینی استخوان رادیوس و استخوانچه های کارپ

• مفصل اولنوکارپال Ulnocarpal joint  مفصل بین انتهای پایینی استخوان اولنا و استخوانچه های کارپ

• مفاصل اینترکارپال Intercarpal joint  مفاصل بین استخوانچه ها مفاصل بین ردیف دیستال استخوانچه های کارپ و استخوان های متاکارپ در کف دست

تصویر بالا مفاصل مچ دست را به تفکیک نشان میدهد

مچ دست یا کارپ Carpus از کنار هم قرار گرفتن هشت استخوان درست شده است که به آنها استخوان های کارپ Carpal bones میگویند. استخوان های کارپ در دو ردیف قرار گرفته اند. ردیفی که نزدیک استخوان های ساعد هستند و به آنها ردیف بالایی یا پرگزیمال Proximal row میگویند و ردیفی که نزدیک به استخوان های کف دست قرار گرفته و به آن ردیف پایینی یا دیستال Distal row میگویند.

 

	ردیف پرگزیمال استخوان های کارپ به رنگ زرد           و ردیف دیستال به رنگ صورتی نشان داده شده است

پنج استخوان کف دستی متناظر با پنج انگشت وجود دارد که به آنها متاکارپ Metacarp میگویند. استخوان های ردیف دیستال کارپ با استخوان های متاکارپ مفصل میشوند.

در ردیف پرگزیمال چهار استخوانچه وجود دارد که بترتیب از طرف شست به طرف انگشت کوچک عبارتند از اسکافویید Scaphoid ، لونیت Lunate ، تری کتروم Triquetrum و پیزیفورم Pisiform . در ردیف دیستال هم چهار استخوانچه قرار دارد که بترتیب از طرف شست به طرف انگشت کوچک عبارتند از تراپزیوم Trapezium ، تراپزویید Trapezoid ، کاپیتیت Capitate و همیت Hamate . استخوان های کارپ طوری در کنار هم قرار گرفته اند که یک قوس را درست میکنند. تقعر این قوس به سمت قدام یا کف دستی است.

استخوان رادیوس یا زند زبرین ( این استخوان در همان طرفی شست قرار دارد) در قسمت های پایین و نزدیک به مچ کلفت و پهن شده و بیشتر ردیف پرگزیمال استخوان های کارپ در واقع در کنار سطح مفصلی استخوان رادیوس قرار گرفته و با آن مفصل میشوند. استخوان اولنا یا زند زیرین ( این استخوان در همان طرف انگشت کوچک دست قرار دارد) در قسمت های پایین و نزدیک به مچ باریک میشود و فقط با تعداد اندکی از استخوان های کارپ مفصل میشود.

 

رباط عرضی مچ Transverse carpal ligament که به آن فلکسور رتیناکولوم Flexor retinaculum هم میگویند یک نوار بافتی پهن و محکم است که در سطح ولار استخوان های مچ قرار گرفته است.

استخوان های مچ دست یا کارپ طوری کنار هم قرار گرفته اند که یک قوس را دست میکنند. تقعر این قوس به سمت قدام یا کف دستی است. رباط عرضی مچ از دو طرف یه این قوس میچسبد و در واقع سقفی برای آن درست میکند. بدین ترتیب یک تونل یا کانال درست میشود که در یک طرف آن استخوان های مچ دست یا کارپ قرار گرفته و در طرف دیگر آن این رباط وجود دارد. به این تونل، کانال مچ دستی یا کانال کارپ Carpal canal یا Carpal tunnel میگویند.

 

 

  رباط عرضی مچ دست در طرف داخل یا مدیال به استخوانچه های همیت و پیزیفورم میچسبد و در طرف خارج یا لترال به استخوانچه های اسکافویید و تراپزیوم میچسبد. تعداد 9 تاندون فلکسور یا خم کننده انگشتان ( 4 فلکسور سطحی و 4 فلکسور عمقی انگشتان و یک فلکسور بلند شست) همراه با عصب مدیان از داخل این کانال عبور کرده و به کف دست میرسند. در سندروم کانال کارپ به علت تنگ شدن فضای این کانال، عصب مدیان تحت فشار قرار گرفته و علائمی را ایجاد میکند.

اطراف تاندون های های فلکسور عمقی و سطحی و فلکسور شست در حین عبور از کانال کارپ غلاف سینوویال مانند آنچه در مورد تاندون های اکستانسور گفته شد وجود دارد. به این غلاف های سینوویال در ناحیه مچ، بورس هم میگویند. در سطح ولار یا قدامی مچ دست دو بورس وجود دارد. بورس اولنار که در طرف استخوان اولنا است و تاندون های فلکسور سطحی و عمقی انگشتان از آن عبور میکنند و بورس رادیال که در طرف استخوان رادیوس بوده و به دور تاندون فلکسور بلند شست قرار گرفته است.

 

 

 

  عصب مدیان همراه با تاندون های فلکسور سطحی و عمقی (به همراه غلاف آنها) از زیر رباط عرضی مچ دست عبور میکنند

 

 

در سطح مقطع مچ دست استخوان های کارپ و کانال کارپ و محتویات آن دیده میشوند	تاندون های فلکسور سطحی و عمقی انگشتان     در حین عبور از داخل تونل کارپ در داخل دو غلاف                  سینوویال یا بورس قرار میگیرند		عبور تاندون های فلکسور انگشتان از سطح قدامی یا ولار استخوان های کارپ

 

 

 

مقالات مرتبط      استخوان و مفصل    رباط    سطوح و حرکات   تاندون های پشت مچ دست   رباط عرضی، کانال کارپ و تاندون های جلوی مچ       عروق و اعصاب   غضروف مثلثی و اسناف باکس   مشخصات ظاهری، رادیوگرافی

مفصل مچ دست از کنار هم قرار گرفتن تعدادی استخوان تشکیل شده که مفاصل فرعی متعددی را تشکیل میدهند. استخوان های تشکیل دهنده مفصل مچ دست به وسیله نوارهای محکم بافتی به نام رباط یا لیگامان Ligament به هم متصل میشوند پس مچ دست لیگامان های زیادی دارد ولی چند تای آنها از بقیه مهم ترند که عبارتند از :

• لیگامان کلترال (جانبی) خارجی یا کلترال رادیال Lateral collateral ligament : این رباط از طرف بالا به لبه پایینی و مفصلی استخوان رادیوس متصل شده و در پایین به استخوان اسکافویید متصل میشود.

• لیگامان کلترال (جانبی) داخلی یا کلترال اولنار Medial collateral ligament : این رباط از بالا به قسمت پایینی استخوان اولنا متصل شده و در پایین به تری کتروم و پیزیفورم میچسبد.

 

• لیگامان رادیوکارپال قدامی Anterior radiocarpal ligament : این رباط در قسمت قدامی یا کف دستی مچ قرار داشته و استخوان رادیوس یا زند بالایی را به قسمت قدامی یا کف دستی استخوانچه های کارپ متصل میکند.

• لیگامان رادیوکارپال خلفی Posterior radiocarpal ligament : این رباط در قسمت خلفی یا پشت دستی مچ قرار داشته و استخوان رادیوس یا زند بالایی را به قسمت پشتی استخوانچه های کارپ متصل میکند.

• لیگامان اولنوکارپال قدامی Anterior ulnocarpal ligament : این رباط در قسمت قدامی یا کف دستی مچ قرار داشته و استخوان اولنا یا زند پایینی را به قسمت قدامی یا کف دستی استخوانچه های کارپ متصل میکند.

• لیگامان های بین استخوانچه ها یا اینترکارپال Intercarpal ligaments : این رباط ها بین استخوانچه های کارپ قرار گرفتع و آنها را به هم متصل میکند.

• لیگامان های کارپومتاکارپ Carpometacarpal ligaments : این رباط ها استخوانچه های ردیف دیستال کارپ را به استخوان های کف دستی یا متاکارپ متصل میکند.

 

 در سطوح قدامی و خلفی کارپ رباط های متعددی دیده میشود که استخوانچه های

کارپ را به یکدیگر و به استخوان های اطرافشان متصل میکند

اسدالله محمدی6

آناتومی عضلات

در بدن انسان حدود 650 عضله یا ماهیچه اسکلتی وجود دارد. عضله جزئی از سیستم حرکتی بدن انسان است که به آن سیستم حرکتی یا  موسکولواسکلتال musculoskeletal system میگویند. این سیستم شامل عضله، استخوان، مفصل، تاندون، رباط و بسیاری اجزای دیگر است. عضلات بدن به شکل های گوناگونی بوده و قدرت آنها برحسب کاری که انجام میدهند متفاوت است.

حداکثر قطر عضلات در قسمت وسط آنها بوده و هرچه به دو طرف آنها نزدیک تر میشویم نازک تر شده و بافت آنها بتدریج تبدیل به تاندون یا زردپی میشود و در نهایت به استخوان متصل میشوند. یک سر عضله را ابتدا Origin و سر دیگر را انتها یا محل چسبندگی آن Insertion میگویند. معمولا آن سر عضله که به محور مرکزی بدن نزدیک تر است ابتدای آن است.

عضلات اسکلتی در بدن به اشکال گوناگونی وجود دارند ولی معمولا در دو سر خود به تاندون یا زردپی هایی ختم میشوند. این تاندون ها به استخوان ها متصل شده و موجب انتقال نیروی حاصل از انقباض عضلات به استخوان میشوند. تاندون ها ممکن است گرد و میله ای، نواری شکل و یا پهن و به شکل پرده باشند. طول تاندون های عضلات ممکن است بسیار کوتاه و یا بسیار بلند باشد. در اطراف استخوان ها لایه ای به نام پریوست Periosteum وجود دارد که تاندون ها به آن متصل میشوند.

    
           اتصال عضله به استخوان از طریق تاندون است

 

اینطور فرض میشود که ابتدای عضله با واسطه تاندون به استخوان چسبیده و حرکت نمیکند و عضله با انقباض خود موجب حرکت سر دیگرش یعنی محل چسبندگی تاندون در طرف دیگر شده و به این ترتیب استخوانی را که از مرکز بدن دورتر است حرکت میدهد. بطور مثال عضله براکیالیس در جلوی بازو خود را محکم به استخوان بازو چسبانده و با انقباض خود موجب حرکت استخوان های ساعد میشود.

در بعضی موارد ممکن است چند عضله یک ابتدای مشترک داشته که به یک نقطه از استخوان متصل میشوند ولی انتهاهای متعددی دارند که به نقاط مختلفی اتصال میابند. بطور مثال اکثر عضلات پشت ساعد به کندیل خارجی بازو در ناحیه آرنج متصل میشوند و در پایین ساعد هر عضله خود را به نقطه متفاوتی متصل کرده و کار جداگانه ای را انجام میدهد.

 

در بعضی موارد یک عضله چند سر و یک انتها دارد بطور مثال عضله دوسر بازویی که در جلوی بازو قرار دارد در قسمت بالای بازو دو تاندون دارد که یکی به لبه حفره گلنوئید و دیگری به نوک زائده کوراکوئید متصل میشود ولی در انتهای پایینی خود تنها یک تاندون دارد که به برجستگی بالایی استخوان زند اعلی میچسبد.

گاهی اوقات یک عضله یک سر بالایی و چند انتها دارد. بطور مثال عضلات اکستانسور یا باز کننده انگشتان دست یک سر داشته که به کندیل خارجی استخوان بازو متصل میشود و در پایین چند تاندون دارد که هرکدام به یک انگشت دست متصل میشوند. با انقباض این عضله همه انگشتان دست با هم بار میشوند.

       
عبور عضله رکتوس فموریس از روی دو مفصل ران و زانو

 

معمولا یک سر عضله به یک استخوان و سر دیگر آن به استخوانی دیگر متصل میشود. بین این دو استخوان هم معمولا یک مفصل وجود دارد. بنابراین با انقباض عضله این مفصل حرکت میکند. بطور مثال یک سر عضله بازویی یا براکیالیس به جلوی استخوان بازو متصل شده و سر دیگر به استخوان اولنا یا زند زیرین وصل میشود و با انقباض این عضله مفصل آرنج خم میشود ولی در بسیاری اوقات عضله یا تاندون آن در مسیر خود از روی دو مفصل عبور کرده و موجب حرکت هر دو آنها میشود. بطور مثال عضله رکتوس فموریس که در جلوی ران قرار دارد در بالا به ایتخوان لگن و در پایین به استخوان درشت نی یا تیبیا نتصل میشود پس این عضله از روی دو مفصل ران و زانو عبور میکند. انقباض عضله رکتوس فموریس میتواند موجب خم شدن مفصل ران و در هان حال موجب باز شدن مفصل زانو شود.

معمولا چند عضله در کنار هم قرار گرفته و یک دسته عضلاتی یا یک کمپارتمان Compartment را تشکیل میدهند. بطور مثال در پشت ساق چند عضله در کنار هم قرار میگیرند. اطراف این دسته عضلانی را پرده بافتی نازک ولی محکمی به نام فاشیا پوشانده است. این پرده در بین عضلات یک دسته هم قرار گرفته و موجب میشود تا عضلات بتوانند بهتر در کنار هم حرکت کنند. عروق و اعصاب در کنار فاشیا قرار گرفته و خود را به عضلات میرسانند.

اسدالله محمدی5

عضله یا ماهیچه چیست

 

 

نویسنده:

 

 

مقالات مرتبط   عضله یا ماهیچه چیست      آناتومی عضله   بیومکانیک عضله چیست   بافت شناسی عضله   معاینه فدرت عضله

عضله یا ماهیچه یکی از بافت های مهم تشکیل دهنده سیستم حرکتی بدن است. وظیفه اصلی عضله اعمال نیرو و بدنبال آن ایجاد حرکت است. این حرکت میتواند در ارگان های داخلی بدن مانند قلب یا دستگاه گوارشی و یا در استخوان ها و اندام ها باشد. گاهی اوقات انقباض عضله و اعمال نیروی آن بر استخوان موجب حرکت استخوان ها میشود. این حرکت میتواند موجب حرکت کل بدن و یا تغییر در وضعیت قرار گرفتن اندام ها گردد. در بعضی موارد انقباض عضله تنها موجب تغییر شکل خود عضله و بدنبال آن جابجایی موارد میشود مانند انقباض عضله زبان یا عضله قلب. حدود 40 درصد کل وزن بدن انسان عضله است.

عضلات یا ماهیچه ها به سه دسته عضلات اسکلتی، عضله قلب و عضلات صاف تقسیم میشوند. انقباض عضله قلب و عضلات صاف غیر ارادی است و انقباض عضلات اسکلتی بصورت ارادی انجام میشود. منبع تولید انرژی در عضله اکسیداسیون یا سوزاندن چربی و کربوهیدرات است.

         

عضلات اسکلتی به دو نوع تقسیم میشوند

• نوع یک یا عضلات آهسته یا عضلات قرمز که عروق بسیار زیادی داشته و میتوکندری و میوگلوبین فراوانی دارند. این سه مشخصه آخری موجب قرمز شدن رنگ عضله میشود. این عضلات میتوانند برای مدت زیاد ولی با قدرت کم منقبض بمانند

• نوع دو یا عضلات سریع که مشخصه آنها سرعت زیاد در انقباض است. این عضلات همچنین میتوانند قدرت زیادی را اعمال کنند ولی زود هم خسته میشوند. عضلات سریع، استعداد زیادی در افزایش حجم دارند. دسته ای از این نوع عضله میوگلوبین و میتوکندری کمی داشته و به آن عضله سفید میگویند
  در اطراف هر عضله یک غلاف یا لایه Sheath از بافت همبند به نام اپی میزیوم Epimysium وجود دارد. عضله به توسط این اپی میزیوم به تاندون خود متصل میشود. اپی میزیوم مانع از سایش عضله در حال انقباض بر روی عضله یا استخوان مجاور شده و حرکات عضلات بر روی هم را تسهیل میکند.

  در درون اپی میزیوم چند دسته به نام فاسیکل Fascicle وجود دارد که اطراف هر فاسیکل پرده ای به نام پری میزیوم Perimysium قرار گرفته است. درون هر فاسیکل 100-10 فیبر عضلانی muscle fiber وجود دارد. در بین فاسیکل ها عروق خونی و عصب ها قرار گرفته اند. هر فیبر عضلانی بک سلول عضلانی است که به آن میوسیت Myocyte هم میگویند. در اطراف هر فیبر یا سلول عضلانی پرده یا غلافی به نام اندومیزیوم Endomysium وجود دارد.

  این پرده هایی که در اطراف دسته های سلول های عضلانی و فاسیکل ها و کل عضله قرار دارند موجب مقاومت و استحکام عضله در برابر کشش بیش از حد شده و همچنین موجب تسهیل در انتقال نیروی حاصل از انقباض عضله به تاندون میگردند.در واقع این پرده ها نوعی داربست برای بافت عضلانی هستند که به آن استحکام میدهند.

   

      

  در درون هر سلول عضلانی رشته هایی به نام میوفیبریل myofibril وجود دارد که در واقع دسته هایی از فیلامان ها یا نخ های پروتئینی هستند. میوفیبریل ها در طول خود از قطعات تکرار شونده ای تشکیل شده اند که به هر کدام از آنها سارکومر sarcomer میگویند. وجود سارکومر ها که مرتبا تکرار میشوند موجب ایجاد شکل مخطط در عضلات اسکلتی و عضله قلب میشود. به همین علت به عضلات اسکلتی و عضله قلب عضلات مخطط هم میگویند. فیلامان های میوفیبریل از پروتئین هایی به نام اکتین Actin و میوزین Myosin درست شده اند.

  انقباض عضلات در واقع براثر حرکت و در هم فرورفتن این دو پروتئین یعنی اکتین و میوزین در کنار یکدیگر است. شروع این اتقباض با دستور عصب صورت میگیرد. دستور عصب به عضله برای انقباض در واقع تحریک عضله به توسط یک جریان الکتریکی است که از مغز و از طریق عصب به عضله فرستاده میشود. این تحریک الکتریکی موجب شروع واکنش های شیمیایی میشود که در اثر آنها پروتئین های اکتین و میوزین در کنار هم حرکت میکنند و با حرکت این پروتئین ها طول میوفیبریل ها کوتاه شده و در نتیجه عضله منقبض میشود.

   

  

   

وزن حجمی عضله و ماهیچه از آب بیشتر و وزن حجمی بافت چربی از آب کمتر است. به همین دلیل کسانی که چاق بوده و چربی زیادی دارند بهتر بر روی آب شناور میمانند تا کسانی که بدن عضلانی دارند.

استاداسدالله محمدی4

آناتومی آرنج

 

 

مفصل آرنج در اندام فوقانی  محل اتصال بازو و ساعد است. در این مفصل استخوان بازو و دو استخوان زند زیرین و زند زبرین در کنار یکدیگر قرار میگیرند. آرنج نمونه یک مفصل لولایی است و محل اتصال رباط ها و زردپی های مهم و محل عبور عروق و اعصاب با اهمیتی است.
مهمترین مشکلات مفصل آرنج که موجب مراجعه افراد به پزشک میشود درد، محدودیت حرکت و تورم است و گاهی اوقات کاهش قدرت، تغییر شکل و یا آسیب های خارجی به آرنج علت مراجعه است.
در مقالات مبحث آرنج سعی میشود مشکلات اختصاصی این مفصل از لحاظ ارتوپدی بررسی شود.
با اشاره به هر سربرگ می‌توانید به صفحه مربوطه بروید.

 

• آناتومی آرنج - استخوان

• آناتومی آرنج - مفصل
  مفصل آرنج از کنار هم قرار گرفتن سه استخوان بازو، زند زیرین و زند زبرین درست شده است. این سه استخوان با هم سه مفصل را درست میکنند. پس در ناحیه آرنج سه مفصل وجود دارد که عبارتند از

  مفصل هومرواولنار Humeroulnar

   

  این مفصل در بین استخوان بازو و اولنا است. این مفصل که مهم‌ترین و حجیم ترین قسمت آرنج است یک مفصل لولایی است و موجب می‌شود تا آرنج حرکتی به صورت خم و راست شدن داشته باشد. مفصل هومرواولنار در سمت داخلی آرنج یعنی سمتی است که انگشت کوچک دست قار گرفته است.
   

   

  مفصل هومرورادیال Humeroradial

   

  این مفصل در بین استخوان بازو و رادیوس است. این مفصل در سمت خارجی آرنج یعنی سمتی است که انگشت شست قرار گرفته است. این مفصل هم حرکات لولایی داشته و موجب می‌شود آرنج خم و باز شود و هم حرکات محوری یا Pivot دارد به این معنی که اجازه می‌دهد استخوان رادیوس حول محور طولی خود بچرخد. این چرخش اجازه می‌دهد تا ساعد حرکت‌هایی به نام سوپیناسیون Supination و پروناسیون Pronation داشته باشد. حرکت سوپیناسیون حرکتی است که وقتی فرد ایستاده و آرنج خود را 90 درجه خم کرده است کف دست به سمت آسمان یا سقف قرار می‌گیرد. در همین حالت اگر پشت دست به سمت آسمان یا سقف قرار گیرد به حرکت ایجاد شده پروناسیون میگویند.

   مفصل رادیواولنار بالایی Proximal radioulnar joint

   

  این مفصل در بین استخوان رادیوس و اولنا در سمت بالا است. استخوان رادیوس و اولنا دو استخوان بلند هستند که در ساعد در کنار هم قرار گرفته و در سه ناحیه بالا، وسط و پایین با هم مفصل می‌شوند. مفصل رادیواولنار بالایی موجب حرکات سوپیناسیون و پروناسیون ساعد می‌شوند.

  بورس

  بورس‌ها Bursa کیسه‌های نازکی هستند که سطح داخلی آن‌ها با پرده سینوویال پوشیده شده و در درون آنها کمی مایع سینوویال قرار دارد. برای تجسم این ساختمان‌ها یک کیسه فریزر را در نظر بگیرید که داخل آن کمی روغن مایع ریخته و لبه آن‌را دوخته‌اید. در این وضعیت دو سطح این کیسه فریزر به راحتی روی هم سر می‌خورند. کیسه بورس هم همین‌طور عمل می‌کند. بورس‌ها در مناطق مختلفی در اطراف مفاصل آرنج قرار گرفته‌اند. بعضی از آنها بزرگ و بعضی دیگر کوچک هستند. بورس‌ها در جاهایی قرار گرفته‌اند که دو ساختمان باید روی هم بلغزند. این بورس موجب می‌شود لغزش عضلات بر روی استخوان راحت‌تر انجام شود.

   

   

  تاندون

  در انتهای عضله بافت طناب مانند و بسیار محکمی به نام تاندون یا زردپی قرار گرفته است که در واقع حد واسط اتصال عضله به استخوان است. عضلات با واسطه تاندون ها استخوان‌ها را حرکت می‌دهند. چهار تاندون مهم در ناحیه آرنج وجود دارد که عبارتند از

  تاندون عضله دو سر بازویی

  این تاندون که از جلوی مفصل آرنج عبور می‌کند پایین‌ترین قسمت عضله دو سر بازویی است و به ناحیه خاصی از بالای استخوان رادیوس که به آن تویروزیته یا توبرکل رادیوس Radial tuberosity میگویند متصل می‌شود. توبروزیته رادیوس کمی پایین‌تر از سر استخوان رادیوس قرار گرفته است.

   

  تاندون عضله سه سر بازویی

  این تاندون که از پشت مفصل آرنج عبور می‌کند پایین‌ترین قسمت عضله سه سر بازویی است و به زائده اولکرانون می‌چسبد.

  تاندون مشترک عضلات خم کننده مچ دست

  عضلات خم کننده یا فلکسور Flexor muscles ساعد دسته‌ای از عضلات هستند که در سمت داخلی ساعد قرار گرفته‌اند. وظیفه عمده این عضلات خم کردن مچ دست به سمت کف دستی است (وقتی سعی می‌کنید نوک انگشتان خود را به مفصل شانه همان طرف برسانید در واقع مفصل مچ شما خم شده است). این عضلات در قسمت بالا یک تاندون مشترک دارند که به اپی کندیل استخوان بازو می‌چسبد.

  تاندون مشترک عضلات باز کننده مچ دست

  عضلات باز کننده یا فلکسور Extensor muscles ساعد دسته‌ای از عضلات هستند که در سمت خارجی ساعد قرار گرفته‌اند. وظیفه عمده این عضلات باز کردن مچ دست به سمت پشت دستی است (وقتی سعی می‌کنید دست خود را به سمت جلو می‌برید تا کسی چیزی را در کف دست شما قرار دهد در واقع مچ دست شما باز شده است). این عضلات در قسمت بالا یک تاندون مشترک دارند که به سطح خارجی کندیل خارجی استخوان بازو می‌چسبد.

   

  

استاداسدالله محمدی3

            

شکستگی استخوان از جمله مهمترین آسیب های بدن است که بدنبال ضربه ایجاد میشود.
هر گونه تغییر شکل استخوان بدنبال ضربه، شکستگی نامیده میشود. به زبان دیگر اگر نیرویی که به استخوان وارد میشود بیش از حد تحمل آن بوده و بتواند شکل استخوان را تغییر دهد میگوییم شکستگی ایجاد شده است. این تغییر شکل ممکن است به اشکال متفاوت ظاهر شده و با شدت و ضعف همراه باشد. گاهی شکستگی بسیار واضح است. در این حال ضربه موجب میشود استخوان به دو و یا حتی چند تکه کاملا جدا از هم تبدیل شود. گاهی شدت ضربه وارده به حدی است که موجب خرد شدن استخوان میشود.


گاهی هم ممکن است شدت ضربه کمتر بوده و فقط یک ترک مویی در استخوان ایجاد کند. پس با اینکه نام شکستگی طیف وسیعی از حالات را در بر میگیرد با این حال مشخصه مشترک تمامی آنها در این نکته است که بر اثر نیرویی که به استخوان وارد شده، تداوم ماده استخوانی در طول آن به هم خورده و شکل استخوان تغییر میکند.

قدرت و سختی استخوان های بدن با هم متفاوت بوده و رفتار آنها در برابر نیروهای وارده فرق میکند. استخوان های ران و ساق (که در دسته استخوان های کورتیکال قرار میگیرند) چون تحت فشار وزن بدن هستند بسیار قوی و محکم بوده و تحمل زیادی نسبت به فشار هایی دارند که در طول محور به آنها وارد میشود ولی در مقابل نیروهایی که موجب خم شدن یا پیچش استخوان میشوند تحمل کمتری دارند. استخوان های اسفنجی مانند استخوان های مهره تحمل کمتری نسبت به فشار دارند. استخوان بچه ها قدرت ارتجاعی بیشتری نسبت به بالغین داشته و کمتر شکسته میشود و در صورت شکسته شدن هم شکل آن متفاوت است.

همراه با شکسته شدن استخوان آسیب های دیگری هم به بافت های دیگر اندام (مانند عضله، عصب، عروق، عضله، پوست و ...) وارد میشود که گاهی اوقات شدت آن کم و گاهی زیاد است و در مواردی اهمیت این آسیب ها از خود شکستگی بیشتر است.

این نوع شکستگی که با عناوین دیگری از قبیل March Fracture ( شکستگی ناشی از رژه در ارتش) و Fatigue Fracture (وارد شدن نیروی غیر طبیعی روی استخوان طبیعی) و insufficiency Fracture (وارد شدن نیروی طبیعی روی استخوان ضعیف) هم از آن نام برده می شود هنگامی بروز می کند که نیروی بیش از حدّ ظرفیّت استخوان به طور مکرر در طی هفته ها روی استخوان نرمال و یا نیروی کمتری روی استخوان ضعیف وارد شود. هر یک از این نیروها به تنهایی باعث شکستگی نمی شوند، ولی جمع آن ها در طی زمان باعث تسلیم شدن استخوان و در نتیجه شکستگی آن می گردد.

این ضایعه در زنان ورزشکار بیش از مردان ورزشکار دیده شده، با افزایش سن ورزشکاران نیز احتمال بروز آن بالا می رود و در نژاد سفید بیش از نژادهای دیگر مشاهده میشود.

 

علائم شکستگی استرسی استخوان

از نظر علائم کلینیکی معمولاً شروع آن با دردی مبهم پس از تمرینات ورزشی و یا رژه رفتن در حین تمرینات نظامی است که شدت آن روز به روز بیشتر می شود تا این که فعالیّت ورزشی ورزشکار را متوقف می کند. در معاینه، درد، قرمزی و تورّم موضعی به چشم میخورد.

 

تشخیص شکستگی استرسی

در رادیوگرافی (عکس برداری ) تصویر جوش خوردگی نسبی را به صورت Periosteal new bone formation with sclerosis (استخوان سازی جدید مجاور غلاف روی استخوان) می بینیم. این علامت در صورت بروز، در حدود هفته سوم بعد از تروما دیده میشود ولی در حدود 67% موارد رادیوگرافی های اولیّه منفی بوده و نکته مثبتی را نشان نمی دهند.
مهّم ترین یافته ی تکمیلی، Bone Scan (اسکن استخوان) است که در 72-48 ساعت اوّل می تواند مثبت شود و از شش ماه تا دو سال مثبت باقی می ماند.

باید توجّه داشت که در Bone Scan حدود 50% از ورزشکاران، نواحی متعدد جذب بدون علائم کلینیکی دیده می شود. این نواحی مربوط به شکستگی های قبلی هستند که علائم کلینیکی و درد آنها از بین رفته ولی اسکن آن ها همچنان مثبت باقی مانده است.
MRI در تشخیص نقش مهمی را ایفا می کند.

 

درمان شکستگی استرسی

 در اکثر موارد درمان غیر جراحی است و معمولا ضایعه به خوبی بهبود می یابد. البته موارد استثنایی مانند شکستگی گردن استخوان ران و یا شکستگی های جابجا شده ممکن است نیاز به عمل جرّاحی داشته باشند.

برای دسترسی به مقالات جامع و اطلاعات بیشتر راجع به شکستگی استخوان به صفحه کلیات شکستگی و برای دسترسی به اطلاعات مربوط به شکستگی هر استخوان به مقالات مربوط به اندام مربوطه مراجعه کنید.

 

کلیات شکستگی

 

 

آسیب های سیستم اسکلتی- عضلانی بدن انسان از جمله مهمترین مشکلاتی است که برای این دستگاه بوجود میاید و در بین این آسیب ها مسلما شکستگی ها از اهمیت زیادی برخوردار هستند.
سیستم اسکلتی- عضلانی بدن انسان شامل ستون مهره، لگن، اندام فوقانی و اندام تحتانی است. گرچه آسیب های اختصاصی هر کدام از قسمت ها در مباحث مربوط به هر اندام بصورت جداگانه مورد بررسی قرار گرفته است، موارد مشترکی وجود دارد که در مورد همه آسیب ها یکسان است.
در مبحث "کلیات شکستگی" این مشکلات مشترک مورد توجه قرار میگیرند.
با اشاره به هر سربرگ می‌توانید به صفحه مربوطه بروید.

 

استاداسدالله محمدی2

آناتومی شانه

 

 

شانه ساختار پیچیده ایست که موجب اتصال اندام فوقانی به تنه می‌شود. گرچه از شانه به عنوان یک مفصل یاد می‌کنند، ساختمان آن در واقع متشکل از چهار مفصل است.
شانه بیشترین دامنه حرکت را در بین مفاصل بدن دارد. این مفصل در هر جهتی می‌چرخد و به شما اجازه می‌دهد دست خود را در هر جهتی که مایل باشید حرکت دهید.
شایع‌ترین علل مراجعه افراد به علت مشکلات شانه به پزشک، درد، تورم، خشکی و محدودیت حرکتی است.

مفصل گلنوهومرال Glenohumeral joint

این مفصل جایی است که سر استخوان بازو در کنار حفره کم عمق گلنویید قرار میگیرد. این یک مفصل گوی و کاسه ای مثل مفصل ران است ولی بر عکس مفصل ران که سر استخوان ران در یک کاسه عمیق به نام استابولوم قرار گرفته است در شانه سر بزرگ استخوان بازو در مقابل یک حفره کم عمق به نام حفره گلنوئید قرار گرفته که بیشتر شبیه یک بشقاب یا حتی یک زیر استکان است.

حفره گلنویید فقط میتواند حدود یک سوم سر استخوان بازو را بپوشاند. یک لبه غضروفی- لیفی به نام لابروم Labrum در دور تا دور لبه حفره گلنوئید چسبیده است و آنرا کمی وسیعتر میکند تا بهتر بتواند سر استخوان بازو را پوشش بدهد. با این حال پوشش سر بازو همچنان کم است. به همین دلیل مفصل گلنوهومرال مانند مفصل ران پایداری مکانیکی ذاتی ندارد و پایداری آن بیشتر به خاطر رباط ها و عضلات اطراف آن تامین میشود.

 

 

مفصل آکرومیوکلاویکولر AC Acromioclavicular joint

این مفصل محلی است که استخوان ترقوه در کنار زائده آکرومیون که خود جزئی از استخوان کتف است قرار میگیرد.

 

مفصل گلنوهومرال Glenohumeral joint

این مفصل جایی است که سر استخوان بازو در کنار حفره کم عمق گلنویید قرار میگیرد. این یک مفصل گوی و کاسه ای مثل مفصل ران است ولی بر عکس مفصل ران که سر استخوان ران در یک کاسه عمیق به نام استابولوم قرار گرفته است در شانه سر بزرگ استخوان بازو در مقابل یک حفره کم عمق به نام حفره گلنوئید قرار گرفته که بیشتر شبیه یک بشقاب یا حتی یک زیر استکان است.

حفره گلنویید فقط میتواند حدود یک سوم سر استخوان بازو را بپوشاند. یک لبه غضروفی- لیفی به نام لابروم Labrum در دور تا دور لبه حفره گلنوئید چسبیده است و آنرا کمی وسیعتر میکند تا بهتر بتواند سر استخوان بازو را پوشش بدهد. با این حال پوشش سر بازو همچنان کم است. به همین دلیل مفصل گلنوهومرال مانند مفصل ران پایداری مکانیکی ذاتی ندارد و پایداری آن بیشتر به خاطر رباط ها و عضلات اطراف آن تامین میشود.

 

 

مفصل آکرومیوکلاویکولر AC Acromioclavicular joint

این مفصل محلی است که استخوان ترقوه در کنار زائده آکرومیون که خود جزئی از استخوان کتف است قرار میگیرد.

 

 

مفصل استرنوکلاویکولر Sternoclavicular joint SC

این محل جایی است که استخوان ترقوه در کنار استخوان جناغ سینه Sternum قرار میگیرد.
 

مفصل اسکاپولوتوراسیک scapulothoracic joint

این مفصل در واقع بین صفحه استخوان کتف و سطح پشتی قفسه سینه قرار داشته و یک مفصل کاذب است. در واقع بین صفحه استخوان کتف و سطح پشتی قفسه سینه عضلاتی قرار دارند و استخوان کتف میتواند روی این عضلات بلغزد و در پشت قفسه سینه بالا و پایین برود. وقتی دست خود را کاملا به بالای سر میبریم بازو 180 درجه حرکت میکند. از این مقدار، 120 درجه آن یعنی دو سوم آن مربوط به حرکت مفصل گلنوهومرال بوده و 60 درجه یعنی یک سوم آن مربوط به حرکت مفصل اسکاپولوتوراسیک است.

 

مفصل استرنوکلاویکولر Sternoclavicular joint SC

این محل جایی است که استخوان ترقوه در کنار استخوان جناغ سینه Sternum قرار میگیرد.
 

مفصل اسکاپولوتوراسیک scapulothoracic joint

این مفصل در واقع بین صفحه استخوان کتف و سطح پشتی قفسه سینه قرار داشته و یک مفصل کاذب است. در واقع بین صفحه استخوان کتف و سطح پشتی قفسه سینه عضلاتی قرار دارند و استخوان کتف میتواند روی این عضلات بلغزد و در پشت قفسه سینه بالا و پایین برود. وقتی دست خود را کاملا به بالای سر میبریم بازو 180 درجه حرکت میکند. از این مقدار، 120 درجه آن یعنی دو سوم آن مربوط به حرکت مفصل گلنوهومرال بوده و 60 درجه یعنی یک سوم آن مربوط به حرکت مفصل اسکاپولوتوراسیک است.

استاداسدالله محمدی1

بیومکانیک (به انگلیسی: Biomechanics) استفاده از اصول مکانیک در سیستم های بیولوژیکی مانند انسان، جانوران، گیاه، اندام، یاخته(سلول) است.^[۱] شاید یکی از بهترین تعاریف از بیومکانیک را هربرت هتزه در سال ۱۹۷۴ میلادی بیان کرده است:"بیومکانیک مطالعه ساختار و عملکرد سیستم های بیولوژیکی با استفاده از روش های مکانیک است"^[۲] واژه بیومکانیک در ابتدای دهه ۱۹۷۰ توسعه یافت، که توصیف کننده استفاده از مهندسی مکانیک در سامانه‌های زیست‌شناسی و پزشکی است.^[۳] در یونان مدرن از آن به عنوان εμβιομηχανική یاد می‌شود.^[۴]

صفحه‌ای از کارهای اولیه بیومکانیک

قدمت

ارسطو اولین کتاب بیومکانیک را با عنوان حرکت حیوانات (Movement of Animals) نوشت. او نه تنها بدن حیوانات را به شکل یک سیستم مکانیکی دید بلکه سوالاتی در زمینه ی تفاوت فیزیولوژیکی در تصوری که از انجام یک عمل میشود و خود آن عمل در واقعیت مطرح کرد.از مثال های ساده ای از تحقیقات بیومکانیک می توان از مطالعه بر روی حرکت اندام ها، آیرودینامیک در پرندگان ، حشرات و مگس- دینامیک شاره‌ها در شناکردن ماهی ها و به طور کلی تمام حرکاتی که موجودات زنده از تک سلولی ها تا اندامگان انجام میدهند را ،میتوان نام برد و بیومکانیک انسان در هسته ی حرکت‌شناسی جای دارد.

رنسانس

شاید لئوناردو داوینچی اولین دانشمند به معنای واقعی در بیومکانیک نام برد،چرا که او برای اولین بار به مطالعه آناتومی در زمینه مکانیک پرداخت. او نیروهای عضلات،منشاء و پایان آنها و چگونگی عملکرد مفاصل را بررسی کرد. او همچنین تلاش کرد که خصوصیات برخی از جانوران را در ماشین خود تقلید کند. برای مثال او پرواز پرندگان را مورد مطالعه قرار داد تا به وسایل لازم برای پرواز انسان را دست یابد.از آنجا که اسب منبع اصلی قدرت مکانیکی در آن زمان بود ، او با مطالعه ی سیستم عضلات ماشینی را طراحی کند که بازدهی بهتری نسبت به این حیوان بدهد.

 

استاداسدالله محمدی

عملکرد و بیومکانیک عضله چیست

 

نویسنده:استاداسدالله محمدی1394

 

 

در عضلات اسکلتی که به استخوان متصل میشوند سه جزء عضله، استخوان و مفصل یک واحد یا سیستم یکپارچه حرکتی را تشکیل میدهند که در واقع یک اهرم است و از قوانین فیزیکی آن هم تبعیت میکند. همانطور که میدانیم هر اهرم از سه قسمت تشکیل شده است که عبارتند از :

• نیروی کارگر که در بدن همان عضله است. فاصله نیروی کارگر تا تکیه گاه را بازوی کارگر میگویند

• تکیه گاه اهرم در بدن انسان همان مفصل است

• نیروی مقاومت همان چیزی است که باید حرکت داده شود. فاصله نیروی مقاومت تا تکیه گاه را بازوی مقاومت میگویند

یک واحد "مفصل، عضله، استخوان" در غالب اوقات یک اهرم نوع سوم است. در این نوع از اهرم ها نیروی کارگر در بین تکیه گاه و نیروی مقاومت قرار گرفته است. که در آن مفصل تکیه گاه بوده و استخوان خود اهرم و عضله نیروی کارگر است. در اندام های بدن معمولا محل اتصال عضله به استخوان به تکیه گاه یا همان مفصل نزدیکتر است تا به محل نیروی مقاوم. به همین علت اهرم های اندام عموما مقدار نیرو را کاهش داده و دامنه اثر نیرو را افزایش میدهند. مثال این نوع از اهرم ها در بدن اتصال عضله بازو به استخوان ساعد است که چون محل اتصال به مفصل آرنج نزدیک تر است تا به کف دست، موجب میشود تا با انقباض اندک عضله دوسر بازویی کف دست مقدار زیادی حرکت کند ولی در عوض میزان نیرو کاهش میابد.

در بعضی مناطق مانند اتصال عضله پشت ساق به استخوان پاشنه ارم ایجاد شده نوع دوم اهرم ها است که در آن تکیه گاه یا مفصل در بین نیروی کارگر و نیروی مقاومت قرار گرفته است.

 

AF = نیروی کارگر       R = نیروی مقاومت       F = تکیه گاه
 

    

با انقباض عضله نه تنها نیرو به استخوان وارد شده و موجب حرکت آن میشود بلکه به خود مفصل هم نیروی زیادی وارد میشود. این نیرو به سطوح مفصلی وارد شده و میتواند بتدریج موجب ساییدگی آن شود. بطور مثال در حین راه رفتن نیروی زیادی به سطوح مفصلی در مفصل ران وارد میشود بطوریکه میزان این نیروها معمولا چند برابر وزن خود فرد است. وقتی که سطح مفصل به علتی (مثلا بد جوش خوردن شکستگی) تغییر شکل داده و صاف و یکنواخت نیست، تمرکز نیروهای وارده به مفصل در بعضی نقاط بسیار بیشتر از نقاط دیگر مفصل خواهد بود و این عامل میتواند موجب ساییدگی سریعتر مفصل شود.

تمرینات پلانک چیست و چگونه می توانید آن را انجام دهید؟

1394نوشته اسدالله محمدی استادموی تای

تمرین پلانک یک تمرین قدرتی ایزومتریک برای کل بدن است که در آن باید یک وضعیت سخت را برای مدت زمانی حفظ کرد. پلانک به دو صورت انجام می شود، روش معمولی و مرسوم همان حالت شنای سوئدی است که هم می توان روی دست و هم روی آرنج انجام داد و روش سخت تر آن پلانک طرفی است که روی یک دست و یک پا انجام می شود.

پلانک یک تمرین ساده و البته در انجام سخت اما با نتایج عالی است و باید گفت پلانک در حال محبوب شدن در میان ورزشکاران حرفه ایی است. با گروه های عضلانی که پلانک بکار می گیرد، بدون شک باید انتظار داشته باشید، فواید مفید پلانک را در طول یک دوره تمرینی مشاهده کنید.

فواید پلانک

به طور کلی می توان گفت پلانک کمک می کند تا عضلات داخلی بدن شاخته و به کار گرفته شوند. به دلیل تقویت عضلات پشت و کمر باعث کاهش درد پشت و کمر می شود. پلانک نه تنها قدرت را افزایش می دهد، بلکه باعث افزایش انعطاف پذیری عضلات ناحیه شانه و ستون فقرات نیز می شود. مانند تمامی نرمش و حرکات تمرینی دیگر پلانک باعث افزایش روحیه و حس شادی و نشاط در شما می شود.

همچنین پلانک در کشش و ریلکس کردن عضلات حرکتی منحصر به فرد است. همچنین پلانک طرفی باعث افزایش تعادل می شود در مجموع با انجام درست و کامل تمرینات پلانک عضلات شکم شما خوش فرم ، شش تکه و بدون چربی خواهند شد. در ادامه چند حرکت پلانک را آموزش می دهیم.

 پلانک سنتی

با حرکت سنتی پلانک شکم شروع کنید. آرنج مستقیما" در موازات شانه روی زمین قرار گیرد تا با زمین زاویه ۹۰ درجه تشکیل شود، وضعیت پشت صاف را حفظ کنید و ستون فقرات در حالت خنثی قرار بگیرد واجازه ندهید باسن خمیده شود. این وضعیت را به مدت ۳۰ ثانیه حفظ کنید و سپس تمرین دوم را بلافاصله شروع کنید.

پلانک پهلو همراه با خم کردن زانو

بدنتان را روی پهلوی چپ قرار داده به طوری که وزن بدن روی ساعد دست چپ و پای راست قرار گیرد به گونه ای که نیم تنه شما تشکیل یک خط مستقیم را بدهد و اجازه ندهید، مرکز ثقل شما بهم بخورد (باسن شما خمیده شود). بدون حرکت دادن بالا تنه بدن خود را محکم نگه دارید و زانوی چپتان را به درون شکمتان خم کنید.

سپس پا را به سمت عقب به حالت قبلی ببرید و این حرکت را  تا ۱۰ تکرار انجام دهید. وقتی این حرکت تمام شد برگردید و همین کار را با طرف راست ۱۰ تکرار انجام دهید. سپس تمرین سوم را بلافاصله شروع کنید .

حرکت پلانک همراه با بالا بردن پا

به حالت پلانک سنتی شکم باز گردید، بدن را محکم نگه دارید، باسن را منقبض کنید و پای راست را تا حد امکان بدون خم کردن پشت بالا ببرید. ۱۰ تکرار را با پای راست کامل کنید و با پای چپ حرکت را ادامه دهید و بلافاصله تمرین شماره ۴ را شروع کنید.

 پلانک طرفین

خودتان را به طرف پهلوی چپ برگردانید، همراه با اینکه هر دو پایتان جفت شده است دست راست تان را به گونه ای که بدنتان حالت T را ایجاد کند، در هوا قرار دهید. به مدت ۲۰ ثانیه این وضعیت را نگه دارید، سپس با طرف مقابل به مدت ۲۰ ثانیه حرکت را ادامه دهید.

پلانک همراه با حرکت دست

به حالت پلانک سنتی شکم برای انجام ست نهایی برگردید، با پشت صاف و بدن سفت دست راست تان را بلند کنید و تا حد امکان در جلو از بدنتان دور کنید. به مدت ۵ ثانیه در همان حالت بمانید، سپس به حالت اول برگردید و همان کار را دوباره انجام دهید و ۱۰ بار تکرار کنید، سپس ۱۰ تکرار با دست چپ نیز انجام دهید. در هر بار تمرین ۱ الی ۳ بار این برنامه تمرینی پلانک را به راحتی انجام دهید.

اضطراب در ورزش

1394نوشته اسدالله محمدی استادموی تای

شرایط مسابقه و رقابت گاهی سبب می شود ورزشکاران بصورت جسمی و ذهنی واکنش هایی بروز دهند که روی توانایی ها و عملکرد آنان اثر منفی داشته باشد. در این شرایط از واژگانی چون استرس، انگیختگی و اضطراب برای توصیف شرایط ورزشکاران استفاده می شود. مشکل زمانی رخ می نماید که به ذهن خود اجازه دهید بجای آنکه به نفعتان عمل نماید علیه شما کار نماید. وقتی شما اضطراب را به عنوان بخشی از عوارض و شرایط مسابقه بپذیرید، آن وقت است که اضطراب می تواند به شما در رقابت بهتر کمک نماید.

عوامل اضطراب در ورزش

این عوامل را می توان به دو دسه موقعیتی و شخصیتی تقسیم کرد.از عوامل موقعیتی ، اهمیت مسابقه ( هر چه مسابقه مهم تر باشد، استرس بیشتری در پی خواهد داشت) و بی اطمینانی ( هر چه بی اطمینانی به نتیجه مسابقه و ارزیابی دیگران بیشتر باشد، استرس بیشتر خواهد بود).مهمتر از بقیه اند.عوامل شخصیتی شامل اعتماد به نفس ( که رابطه معکوس با اضطراب دارد) و اضطراب صفتی است.اعتماد به نفس کم و اضطراب صفتی زیاد با اضطراب حالتی پیوند دارد.

تأثیر اضطراب بر عملکرد ورزشکار

جنبه های مختلف اضطراب با این سازوکارها بر عملکرد اثر می گذارند:

اضطراب جسمانی

اضطراب جسمانی از راه افزایش  تنش عضلانی بر عملکرد اثر می گذارد.وقتی می گوییم ورزشکاری بر اثر تنش عضلانی حاصل از اضطراب ؛ هماهنگی خود را از دست داده، به این معنا است که او دچار انقباض های عضلانی ناخواسته و گاه حتی دست و پا گیر در حرکت مورد نظر شده است.

اضطراب حالتی شناختی

ترس از شکست ، دشواری در توجه و تمرکز ، تصمیم گیری های اشتباه و نگرانی در خصوص عملکرد ، در حوزه این نوع اضطراب قرار دارند.اضطراب شناختی در فعالیت های که مستلزم پردازش اطلاعات است تأثیر منفی می گذارد.

چگونگی اندازه گیری اضطراب

طیف وسیعی از آزمون های روانشناختی و پرسشنامه های اضطراب ورزشی (SAQ) توسط روانشناسان ورزشی برای درک و اندازه گیری این عوامل استفاده شده است. اسپیلبرگر معتقد است بین حالت های موقتی و رفتار دائمی باید تمایز قائل شد.

• حالت های اضطرابی (حالت نوع A) که پاسخ ما به موقعیت خاص است (مانند اسکی و شیرجه).
• رفتارهای اضطرابی (رفتار نوع A) که مرتبط با ویژگی های شخصیتی و سطح اضطراب کلی ما است.

مارتن ۱۹۹۰ پرسشنامه اضطراب  رفتاری را توسعه داد که با تطبیق آن با ورزش به عنوان آزمون اضطراب رقابت ورزشی (SCAT) شناخته می شود. مارتنز دریافت که اندازه گیری اضطراب ورزشی باید با توجه به اضطراب شناختی (افکارمنفی، نگرانی) و اضطراب بدنی (پاسخ های فیزیولوژیک) صورت بگیرد. پرسشنامه اضطراب حالت رقابت (CSAI-2) تفاوت بین رفتار نوع A و حالت نوع A را محاسبه می کند و تفاوت بین اضطراب شناختی و بدنی را معین می نماید.

تنظیم انرژی روانی ورزشکار

1394نوشته اسدالله محمدی استادموی تای

تنظیم انرژی روانی ورزشکاران

ورزشکاران زبده علاوه بر تنظیم انرژی جسمانی باید بتوانند انرژی روانی خود را طی یک رویداد ورزشی یا دوره ای از مسابقات تنظیم نمایند. انرژی جسمانی با تمرین بدنی منظم  و تغذیه مناسب توسعه می یابد اما انرژی روانی با تمرینات ذهنی و ایجاد افکار مثبت افزایش می یابد. جسم و روان اثر متقابل بر هم دارند.

جسم قوی و سالم روی روان تأثیر مثبت  می گذارد و از سوی دیگر روان آرام و پرانرژی جسم را همچون موم در اختیار خود دارد. از اینرو ورزشکاران باید بتوانند هر دو انرژی روانی و جسمانی را در حد مناسب تنظیم  نمایند. انرژی روانی باید با توجه به نوع فعالیت تنظیم شود. ورزشکار باید فراگیرد وقتی سطح انرژی روانی وی پایین است با چه فنونی آن را افزایش دهد و وقتی سطح انرژی روانی  اش در اشکال خشم واضطراب بالا است چگونه آن را تعدیل نماید.

مفهوم انرژی روانی

مربی خبره و آگاه علاوه بر پرورش جسم ورزشکار به پرورش ابعاد روحی و روانی وی نیز توجه دارد. بسیاری از اعمال ما تحت تأثیر افکار و فرآیندهای روانی ما قرار دارند ورزشکاران وقتی از سطح انرژی سرشاری برخوردار باشند و افکاری مثبت داشته باشند بهترین سطح عملکردی به ثبت می رسانند. بنابراین نه تنها لازم است که سطح انرژی روانی توسعه یابد بلکه باید در بهترین سطح نیز حفظ شود.

صرفه جویی در انرژی جسمانی از طریق توصیه به حذف حرکات زائد صورت می پذیرد و صرفه جویی در انرژی روانی از راه تمرکز روی محرک اصلی و هدف واقعی محقق میشود. انرژی روانی نه تنها می تواند سودمند باشد بلکه می تواند مضر و مخل فعالیت هم باشد. در تنظیم انرژی روانی باید توجه را از عوامل مزاحم و متداخل در فعالیت به عوامل اصلی و هدف در تمرین و مسابقه متمرکز نمود. اولین قدم در راه تنظیم انرژی روانی توسعه شناخت فرد از وضعیت جسمی و روانی خود است. خودآگاهی نسبت وضعیت روانی از  طریق گسترش قوه تصویرسازی محقق می شود. 

در روانشناسی انرژی روانی به عنوان سطحی از برانگیختگی، بیداری وفعالیت ذهن و بدن توصیف شده است. انرژی روانی پایه و اساس کارکردهای ذهنی محسوب می شود و  انگیزش را پایه ریزی می کند. انرژی روانی دو بعد مثبت و منفی دارد. انرژی روانی مثبت همراه با شادی و سرخوشی است و انرژی روانی منفی توأم با خشم و اضطراب می باشد. از  سوی دیگر میزان انرژی روانی می تواند بالا یا پایین باشد. برای مثال وقتی شما به تماشای تلویزیون مشغول هستید به میزان کمی از انرژی روانی نیاز دارید اما هنگام مسابقه و  رویارویی با حریف میزان انرژی روانی بالایی برای موفقیت و غلبه بر حریف لازم دارید. اگر میزان انرژی روانی در این شرایط از حد مطلوب و مناسب بالاتر رود مخل فعالیت بوده و  اجرای فرد تخریب می شود. از اینرو ورزشکار به سطح مطلوب و بهینه ای از انرژی روانی نیاز دارد. این سطح مطلوب و مناسب با توجه به نوع رشته ورزشی و موقعیت رقابت متغیر  است.

تعریف استرس

استرس و انرژی روانی بالا تا حد زیادی به هم نزدیک هستند اما یک مفهوم ندارند. استرس زمانی بوجود می آید که بین خواسته های مهم و پراهمیت از نظر فرد و توانایی و ظرفیت وی برای اجرای آنها تعارض روی دهد. اگر ورزشکار هنگام مسابقه سطح انتظارات و توقعات را بالاتر از میزان توانایی ها و مهارت خود بیابد دچار استرس ناشی از اضطراب می شود (شکل ۱).

رابطه بین استرس و انرژی روانی

بسیاری از مربیان تصور می نمایند که استرس با انرژی روانی بالا همراه است در صورتیکه چنین نیست و این دو مفهوم یکسان نیستند. عدم درک تفاوت این دو مفهوم مربیان را در یافتن محدوده بهینه انرژی روانی گمراه می کند. رابطه استرس با انرژی روانی در شکل ۲ ترسیم شده است. همانطور که در شکل مشخص شده  در ربع A ارتباط بین استرس شدید و انرژی روانی بالا  در حالاتی چون خشم و اضطراب تظاهر می یابد. همانطور که می دانیم ورزشکاران ممکن است دچار ملال و خستگی شوند که استرس آور است و انرژی روانی آنها در ربع B قرار می دهد. در ربع C ورزشکاران در شرایط آرامش عصبی قرار دارند که نه استرس آور است و نه انرژی روانی بالا ست. در ربع D میزان انرژی روانی بالا است ولی میزان استرس پایین است در این شرایط ورزشکاران در حالت نشاط و سبکباری به سر می برند.

 

اعتیاد به ورزش یا وابستگی ناسالم به ورزش

1394نوشته اسدالله محمدی استادموی تای

اعتیاد به ورزش چیست؟

اعتیاد ورزشی یک اتکای ناسالم و غیر عادی به ورزش برای عملکرد روزانه شخص است. در این موارد معمولاً پرداختن به ورزش بعنوان تنها وسیله دفاعی در برابر استرس های روزمره در می آید و فرد  بیشتر به آن می پردازد. اعتیاد به ورزش مسئله ای نادر است اما حقیقت دارد. به ازای هر انسانی که بیش از حد ورزش می کند، صدها انسان هستند که اصلاً ورزش نمی کنند. معمولاً  آن دسته از افرادی زندگی بهتـر و سلامت تری خواهـند داشت که به تناسب ورزش کنند.

علت اعتیاد ورزشی چیست؟

سال ها پیش، فیزیولوژیست های ورزش تصور می کردند که این احتمال وجود دارد که افراد به ورزش کردن معتاد شوند، دقیقاً مثل اعتیاد به مورفین و مواد مخدر. ورزش شدید باعث افزایش میزان اندورفین در بدن می شود. نام اندورفین ترکیبی از واژه درونی و مورفین است و این مواد شیمیایی با گیرنده های مشابه مواد مخدر کار می کنند. اندورفین بدن با فعالیت فیزیکی زیاد افزایش می یابد. دانشمندان تصور می کردند که این می تواند همان دلیل اعتیاد فرد به ورزش شود.

اکثر تمرینات ورزشی شدید باعث افزایش اندورفین می شود. یکی از تحقیقات انجام گرفته در این زمینه نشان داد که وزنه برداری باعث بالا رفتن اندورفین می شود که مشابه با افزایش آن به سبب دویدن بر روی تردمیل می باشد. بدن فقط در زمان فعالیت اندورفین تولید می کند و بیشتر بودن این ماده باعث می شود قدرت تحمل ما دربرابر فشارهای فیزیکی بیشتر شود. خود را جای پیشینیان بگذارید و تصور کنید که قصد فرار از دست یک ماموت پشمالو را دارید.

دوست دارید بتوانید همینطور به دویدن خود ادامه دهید و هیچ ناراحتی جسمی نیز تحمل نکنید، حداقل تا زمانی که به پناهگاهی امن برسید. اینجا زمانیست که اندورفین به کمک شما می آید و باعث می شود ناراحتی جسمی و فیزیکی برایتان به وجود نیاید. با وجود میزان بالای اندورفین، اکثر افراد بعد از آن به ورزش اعتیاد پیدا می کنند.
ورزش وقتی مانع فعالیت های نرمال در خانه و محل کار شود، اعتیاد به شمار می رود. مثل سایر فعالیت ها، افراد به ورزش کردن نیز می توانند اعتیاد پیدا کنند: یعنی هرچه بیشتر ورزش کنند، بیشتر نیاز به ورزش کردن پیدا می کنند. برای افرادی که به این مشکل مبتلا شده اند، دست کشیدن از ورزش کاری محال است. حتی اگر آسیب هم ببینند، باز دوست دارند زمان و شدت تمریناتشان را افزایش دهند.

شاخص ها و ویژگی های اعتیاد ورزشی چیست؟

مثل هر اعتیاد دیگری اعتیاد به ورزش ۳ جزء مهم دارد که عبارتند از :

وابستگی : یعنی این احساس که برای شاداب بودن ورزش روزانه ضروری است.

تحمل و مقاومت : یعنی بصورت پیشرونده ای نیاز به انجام ورزش بصورت شدیدتر وجود داشته باشد تا به سطح یکسانی از شادابی و احساس خوب برسد.

علائم ترک : بصورت خستگی و ضعف ۳۶-۲۴ ساعت پس از ترک ورزش تعریف می شود. علائم افسردگی، اضطراب، تحریک پذیری و بی قراری شایع است.

علائم اعتیاد به ورزش

• تمایل به اینکه ورزش یک علاقه غیر قابل کنترل است تا یک تفریح.

• احساس گناه، افسردگی یا تحریک­پذیری به هنگام ورزش نکردن.

• تمایل افراطی به اینکه شغل، مطالعات یا روابط در مسیر ورزش باشد.

• غیبت از مدرسه، دانشکده یا کار برای انجام ورزش.

• انجام ورزش علی­رغم جراحات، خستگی یا بیماری.

• همیشه با همان الگوی سفت و سخت تمرین می­ کند.

• ورزش به مدت بیش از دو ساعت در روز، بارها و بارها.

• تلاش مستمر در کاهش وزن و سوزاندن کالری.

• زمانی که مریض یا زخمی است هم ورزش می­ کند.

• ورزش را تا رسیدن به نقطه درد و فراتر از آن ادامه می­ دهد.

آیا اعتیاد به ورزش در ورزشکاران خاص بیشتر است؟

دو و میدانی و دویدن ها شایع ترین ورزشی هستند که در آن ها احتمال ایجاد اعتیاد به ورزش وجود دارد. اما در ورزش های هوازی مثل دوچرخه سواری و شنا هم احتمال آن وجود دارد. به مقدار کمتر در ورزش های بسکتبال، کشتی، والیبال و تنیس هم این احتمال وجود دارد.

احتمال بروز چه صدماتی در اعتیاد ورزشی بیشتر است؟

ورزشکارانی که دچار این امر شده اند اغلب به صدمات ناشی از استفاده زیاد از اندام ها مثل شکستگی های استرسی استخوان یا کشیدگی های عضلانی- تاندونی و رباطی دچار می شوند. جالب اینجاست که از آنجا که لازمه درمان این آسیب ها کاهش یا قطع فعالیت برای مدتی است ولی این  ورزشکاران نمی توانند بخاطر وابستگی به ورزش آن را انجام دهند لذا نسبت به درمان مقاومند و دیر بهبود می یابند.

آیا اعتیاد به ورزش با سایر انواع اعتیاد و مشکلات روانی همراهی دارد؟

وابستگی شدید به ورزش معمولاً همراهی با استفاده و اعتیاد به الکل یا مواد مخدر و داروها ندارد و این افراد بخاطر اثر سوء این مواد روی ورزش از آن ها ( مواد مخدر و الکل ) دوری می ورزند. برخی مطالعات ارتباط بین بی اشتهایی ( بی اشتهایی عصبی ) و اعتیاد ورزشی را مطرح کرده اند.

در موارد شک به اعتیاد ورزشی چه سوال هایی باید پرسیده شود؟

میزان انگیزه برای ورزش چقدر است ؟

آیا پرداختن به ورزش با زندگی ، شغل و ارتباط با اطرافیان تداخل پیدا کرده است ؟

چه مقدار و چگونه ورزش می کند ؟

آیا می توانند مدتی ورزش را قطع کنند؟

آیا در صورت به تاخیر افتادن ورزش دچار علائم ترک می شود؟

آیا سابقه ای از آسیب های ناشی از فعالیت زیاد مثل شکستگی های استرسی اخیر وجود دارد ؟

نحوه برخورد با اعتیاد به ورزش چگونه است؟

در اغلب موارد پرداختن به ورزش ناشی از یک علت استرس زای زمینه ای است که فرد برای فراموش یا تحمل آن به ورزش روی می آورد. لذا اولین قدم در درمان اعتیاد به ورزش شناسایی و رفع عوامل استرس زای شغلی یا محیطی – خانوادگی است. درمان آسیب ها و صدمات ناشی از فعالیت زیاد مثل شکستگی های فشاری استخوان که در این افراد شایع است باید به نحو مقتضی صورت گیرد که اغلب نیازمند کاهش یا قطع فعالیت برای مدتی می باشد. البته بسیاری از این افراد نمی توانند این امر را انجام دهند ( قطع فعالیت ورزشی) و به تدریج دچار عوارض ناتوان کننده خواهند شد.

در وضعیت­ های شدید ، اعتیاد به ورزش ممکن است به کمک کارشناسی نیاز داشته باشد، اما بدون این هم کنترل و درمان آن ممکن است، برخی موارد مهم که به هنگام ورزش باید به یاد داشته باشیم از این قرار است:

برنامه ورزشی مناسبی را با همدیگر بریزید. بیش از اندازه آن را انجام ندهید،  به بدنتان گوش کنید، اگر به بدنتان آسیب می­رسد یا خسته شدید، ورزش را متوقف کنید. تمرینات کششی بیشتری انجام دهید تا ورزش شدید را ترک کنید. روزهای استراحتی را برای خود در نظر بگیرید. یک دفتر خاطرات تهیه کنید، هنگام تمرین  سخت آن کمک می کند تا اوضاع را سیاه و سفید ندانید و مقدار ورزش در حال انجام را ببینید.

به صورت جداگانه و هر روز به خودتان برای هر روز که شما رژیم ورزش را تحت کنترل دارید تبریک بگویید. اهداف واقع بینانه تعیین کرده و هر زمان دستیابی به خود پاداش دهید. دوباره ذهن خود را به آموزش مسائل مربوط به درد، درگیر کنید. اگر درد وجود دارد به ما متذکر می­ شود چیزی اشتباه است. بیشترین صدمات ناشی از ورزش سنگین هستند و اکثر معتادان به ورزش، درد خود را نادیده بگیرد.

عزت نفس ورزشکار

عزت نفس در ورزش

1394

آنکه من فردی هستم با توانائی های متفاوت از دیگران که این توانایی ها برای موفقتیم مهم هستند . عزت نفس مبنای شکل گیری اعتماد به نفس می باشد و اعتماد به نفس حالتی از یقین است و باور آنکه نیرویی و اندیشه‌ای برای انجام این کار خاص در فرد وجود داردخوشبینی و خود کارآمدی اعتماد به نفس را تکامل می بخشند. زیرا ظرفیت صحبت با خود را در فرد ایجاد و تقویت می نمایند و صحبت با خود (خودگفتاری)کلید شکل گیری اعتماد به نفس می باشد.

فنون (تکنیک های) شناختی ایجاد اعتماد به نفس:

در ابتدا می بایست مفاهیم غلط و نادرست موجود در ذهن برخی از مربیان و ورزشکاران را در رابطه با اعتماد به نفس شناسایی کنیم :

۱-اعتماد به نفس چیزی است که یا در فرد وجود دارد یا ندارد !

۲-فقط بازخوردها و نتایج مثبت می توانند اعتماد به نفس ایجاد نمایند !

۳-موفقیت همواره اعتماد به نفس می آفریند!

۴-اعتماد به نفس برابر با غرور و تکبری آشکار می باشد!

۵-اشتباهات بطور ناخواسته اعتماد به نفس را نابود می کند!

پیش نیازها (شرایط مقدماتی ) جهت ایجاد اعتماد به نفس

درک تعامل ما بین اندیشه و عمل. رشد صادقانه خود آگاهی در فرد (آیا واقعا من بصورتی فکر و عمل می کنم که برایم موفقیت بدنبال آورد)؟ توسعه و تکامل فرم توصیفی خوش بینی (رشد ذهن بصورتی که قادر به توصیف خوبی /بدی واقعه باشد .

در پیش گرفتن روشی از روان شناسی توفق (برتری جویی)با اتکاء بر :

۱-پیش بسوی رویاها ۲- تمرکز بر روی موقعیت ها ۳-بهترین دوست و یاور خود بودن۴-ساختن واقعیتی برای خود 

وظایف مربی برای توسعه اعتماد به نفس

۱-رفتار مطابق الگوهایی که سبب تقویت پیش داوری های غلط و مرتبط با اعتماد به نفس نگردد.

۲-تلاش برای افزایش دانش فنی و سطح کیفی اجرای ماهرانه در ورزشکار

۳-ارزیابی و بازخورد مناسب از شرایط فنی و قابلیت های واقعی ورزشکار

۴-تلاش جهت تدوین و بکارگیری بهترین برنامه های توسعه، حفظ و ارتقا آمادگی جسمانی ورزشکار

۵-آگاه ساختن ورزشکار نسبت به موقعیت های مناسبی که ورزشکار بتواند شگردهایش را به اجرا بگذارد

۶-هدف گذاری واقعی و مطابق با میزان توانائی های فنی و جسمانی واقعی در ورزشکار

۷-استفاده از الگوهای روان شناختی مناسب جهت حفظ انگیزش جلوگیری از فشار روانی

آناتومی قلب

1394

قلب تلمبه ای (عضوی) عضلانی و تو خالی است که در فضای مدیاستن ( فضای وسط قفسه سینه،  بین دو ریه ) قرار دارد . به طوری که قاعده قلب به طرف بالا سمت راست و رأس قلب در پایین و سمت چپ قرار دارد . دو سوم قلب در سمت چپ و یک سوم آن در سمت راست خط فرضی میداسترنال قرار دارد .قلب  خون را به درون رگ ها پمپ می کند. در حقیقت قلب دو تلمبه دارد که تلمبه چپ خون حاوی مواد اکسیژن و مواد غذایی را درسرتاسر بدن توزیع می کند و تلمبه راست خون تیره را جهت اکسیژن دار شدن به شش ها می فرستد .حفرات فوقانی را دهلیز و حفرات تحتانی را بطن گویند.

ساختمان قلب

قلب شکل مخروط دارد ودارای یک قاعده ویک نوک است ، ودارای دو حفره در طرف چپ ودو حفره در طرف راست است هریک از این حفره ها دو قسمتی هستند و دهلیز و بطن نامیده می شوند.

وزن قلب از ۲۸۰ تا ۳۵۰ گرم متغیر است  به طور تقریبی ۳۰۰ گرم  و بسته به سن ، قد ، وزن  ، چاقی و لاغری افراد  و فعالیت  بیمار و بیماری های قلبی متفاوت  می باشد  . طول قلب ۱۲.۵ و عرض آن ۸.۵  سانتی متر می باشد . قلب فضای زیادی از مدیاستن را در بر دارد به طوریکه ۳/۲ آن سمت چپ و ۳/۱ آن سمت راست قرار خط فرضی mid sternal  دارد.

کار قلب پمپاژ خون به سمت اندام ها و بافت ها و ارائه اکسیژن و مواد غذایی و دریافت دی اکسید کربن و مواد زاید حاصل از متابولیسم می باشد . قلب یک فرد در هر دقیقه ۶۰-۸۰ ضربان در دقیقه دارد . برون ده قلب حدود ۵ لیتر در دقیقه می باشد.

لایه های قلب :

قلب از سه لایه تشکیل شده است :

• لایه پریکارد یا اپی کارد  (Epicardium  ، Pericardium )
• لایه میوکارد Myocardium
• لایه اندوکارد Endocardium

لایه پریکارد یا اپی کارد 

خارجی ترین لایه قلب می باشد.این لایه خود از دولایه تشکیل شده است که در میان آن ها مایع سروز وجود دارد.وجود مایع سروز باعث لفزندگی بهتر این دو لایه بر روی یکدیگر و نهایتا" آسان سازی حرکت برای قلب است. این دولایه عبارتند از: لیفی  (fibrous membrain) و سروزی ( serouse)  پوشانده است.

الف : لایه لیفی (fibrous membrain): لایه ای است که از بیرون قلب را به طور کامل در برگرفته است و به وسیله همین لایه با اعضای دیگر مجاورت دارد.

ب:  لایه سروزی ( serouse) : از دو لایه داخلی یا پریکارد احشایی ( visceral ) و لایه خارجی یا پریکارد جداری ( parietal  ) تشکیل شده است  . پریکارد احشایی به عضله قلب می چسبد وجزء دیواره قلب محسوب می شود.پریکارد جداری روی پریکارد احشایی قرار دارد و تمام قلب را تا چندین سانتیمتر بر روی عروق بزرگ ادامه می یابد. بطوری که از قدام به زایده گزیفوئید از خلف به ستون مهره ها و از پایین به دیافراگم وصل می شود .

بین دو لایه احشایی و جداری فضای پریکارد قرار دارد که حدود ۱۰ تا ۲۰ میلی لیتر مایع پریکارد که مایع شفاف است قرار دارد .

عملکرد :

• از اصطکاک قلب با دنده ها و دیافراگم کاسته می شود.
• مانند پوششی سطح قلب را محافظت می کند.
• از بیش از حد بزرگ شدن قلب جلوگیری می کند.

لایه میوکارد

لایه میانی قلب بوده و مشتمل بر فیبرهای عضلانی مخطط غیرارادی می باشد به عبارتی همان لایه عضلانی قلب است .این لایه بسیار ضخیم تر از لایه های دیگر است.  این لایه مسئول نیروی انقباضی قلب می باشد.عضله قلب از رشته هایی تشکیل شده که مشابه عضله اسکلتی می باشد ولی مانند نوع صاف غیر ارادی می باشد . فیبر های عضله قلبی بر خلاف فیبر های عضله اسکلتی که موازی هستند منشعب و شاخه شاخه بوده و در یکدیگر فرو می روند.فیبرهای عضلانی قلب در محل اتصال به یکدیگر در هم فرو می روند و ایجاد صفحات حد واسط را می کنند.

در محل حد واسط منافذ خاصی وجود دارد که دو فیبر مجاور را بهم متصل می کند . به این غده اتصال ، نکسوس می گویند . این مساله باعث می شود که یون ها و مواد مختلف قادر باشند از یک سلول به سلول مجاور راه پیدا کند . وجود اتصالات منفذ دار مقاومت در برابر عبور سیگنال ها را به ۴۰۰/۱ حالت عادی کاهش می یابد به این ترتیب می توان تمام سلول های عضله قلبی را از نظر عملی یک توده واحد یا سنسیشیوم در نظر گرفت.

قلب دارای دو سین سیشیوم است . یکی دهلیزی ، یکی بطنی  این دو قسمت توسط بافت همبند از یکدیگر جدا می شود.این بافت همبند عایق است و پتانسیل عمل دهلیز ها به بطن ها از راه یک دسته به نام دسته دهلیزی – بطنی (هیس ) انجام می شود . در داخل این تیغه فیبری پنج منفذ وجود دارد که عبارتند از : ۱- منفذ دریچه تری کاسپید ، ۲- منفذ دریچه میترال ، ۳- مدخل سرخرگ ششی ، ۴- مدخل سرخرگ آئورت ، ۵- منفذ عبور دستگاه هیس.لایه میوکارد حاوی عروق کرونر و اعصاب است.

تارهای عضلانی سبب می شود که موقع سیستول :

الف ) رأس قلب  به سمت قاعده آن کشیده شده و طول بطن کوتاه تر می گردد.

ب) بطن ها از نظر عرضی  کوچک می شود.

ج) خون هر دو بطن به طرف شریان مربوطه رانده شود.

د) انقباض هر دو بطن تواما صورت گیرد.

 لایه اندوکارد

درونی ترین لایه قلب است که از لایه نازک اندوتلیال تشکل شده این لایه درون حفرات قلبی  قرار گرفته و دریچه های قلبی را می پوشاند به دلیل لغزندگی این لایه خطر تشکیل لخته در آن وجود ندارد . جنس اندوکارد از بافت پیوندی و الاستیک می باشد.

حفرات قلب :

قلب از چهار حفره دو دهلیز و دو بطن تشکیل شده است . دیواره بین  حفرات راست و چپ را سپتوم می نامند.بطن ها حفراتی هستند که خون را به داخل سرخرگ ها تخلیه می کنند و دهلیزها دریافت کننده خون بازگشتی از  وریدها می باشند.

دهلیزها

دهلیز جمع کننده خون از قسمت های مختلف بدن هستند.دهلیز راست خون تیره کل بدن را توسط بزرگ سیاهرگ زیرین و بزرگ سیاهرگ زبرین جمع می کند وبه بطن  راست می فرستد و دهلیز چپ خون روشن چهار سیاهرگ ششی را از شش ها گرفته و به بطن چپ می فرستد.

دهلیز راست :

در بخش بالایی و راست قلب قرار گرفته است . از نظر اندازه از دهلیز چپ بزرگتر است.شکل دهلیز راست همانند یک مکعب است. این حفره دریافت کننده کل خون بدن است( به استثنای شش ها) .خون به وسیله سیاهرگ زیرین (ورید اجوف فوقانی ) و بزرگ سیاهرگ زیرین (ورید اجوف فوقانی) که در سطح خلفی دهلیز به این حفره وارد می شوند، به قلب باز می گردد.دیواره دهلیز راست تقریبا" نازک است.بخش تحتانی دهلیز راست به وسیله دریچه سه لتی به بطن راست منتهی می گردد.سینوس اکلیلی (کرونر ) خون وریدی  قلب را از راه روزنه میان دهلیز و بطن ، وارد بطن راست می نماید.

دهلیز چپ :

در بخش چپ و بالایی قلب قرار گرفته است. از نظر اندازه کوچک تر از دهلیز راست است. این حفره دریافت کننده خونی است که از شش ها به وسیله سیاهرگ های ششی به قلب وارد می شوند. خون سرخرگی از ریه ها توسط چهار ورید ریوی به دهلیز چپ ریخته و در هنگام دیاستول این خون را به بطن چپ می فرستد .انتهای تحتانی دهلیز چپ به وسیله دریچه دولتی یا میترال به بطن چپ ارتباط پیدا می کند.

بطن راست :

در بخش پایینی و راست قلب واقع می باشد .این حفره به شکل هرم است .رأس هرم به طرف پایین  و قائده آن به طرف بالا است و قائده بطن راست را می سازد.در همین جا است که دهلیز و بطن راست به وسیله دریچه سه لتی به هم می پیوندند.دیواره بطن راست از دیواره دهلیزها ضخیم تر است ودر سطح داخلی آن سه عضله پستانکی قرار دارد. این عضلات به وسیله رباط های تاندونی به سه لت و یا سه برگچه دریچه میترال می پیوندند و به این برگچه ها توانائی مقاومت در مقابل فشار خون را می دهند.سرخرگ ششی از این بطن خارج می شود. این سرخرگ خون را به شش ها هدایت می کند.در ابتدای این سرخرگ دریچه نیم هلالی ششی قرار دارد که از بازگشت خون به بطن جلوگیری می کند.

بطن چپ :

در بخش چپ و پایینی قلب قرار گرفته است .این حفره مخروطی شکل است و دیواره آن بسیار ضخیم تر از سه حفره  دیگر است . این ضخامت به دلیل وجود لایه بسیار ضخیم عضلانی در بطن چپ است .در دیواره داخلی بطن چپ نیز عضلات پستانکی قرار دارند که به وسیله طناب های تاندونی به برگچه های دریچه دولتی که تعدادشان دوتا است ، می پیوندند و همان بطن راست به هنگام بالا رفتن فشار در بطن چپ برگچه توانائی مقاومت در مقابل فشار خون را می دهند. از این بطن سرخرگ آئورت خارج می گردد که بزرگترین سرخرگ بدن است و خون را با انشعابات متعددی که پیدا می کند به نقاط مختلف بدن می رساند.در ابتدای سرخرگ آئورت دریچه نیم هلالی آئورت قرار دارد که مانع بازگشت خون به قلب است.

دریچه های قلب :

 دریچه ها قلب اسباب مکانیکی هستند که حرکت رو به جلوی خون باعث باز شدن دریچه و حرکت رو به عقب خون باعث بسته شدن آنها می شود . دریچه های دهلیزی – بطنی نسبت به دریچه های نیمه هلالی آرام تر باز و بسته می شوند و به علاوه سرعت عبور خون از دریچه نیمه هلالی بیشتر از دریچه های دهلیزی – بطنی است این عوامل باعث می شود که دریچه های نیمه هلالی نسبت به دریچه های دهلیزی – بطنی بیشتر در معرض فرسایش باشند.

دریچه های قلب دودسته هستند : دریچه های دهلیزی – بطنی (Atrioventricular) و دریچه های هلالی (Semilunar )دریچه های قلب برگچه های نازکی  از جنس بافت فیبری می باشند که به وسیله  لایه اندوتلیوم پوشیده شده است. حرکت دریچه ها غیر فعال ، یک طرفه و در جهت  جریان خون می باشد.

الف : دریچه های دهلیزی – بطنی

شامل دریچه های سه لتی و دریچه دولتی می باشد .بین دهلیزها و بطن ها دریچه های دهلیزی بطنی قراردارند. دریچه بین بطن چپ و دهلیز چپ را دریچه میترال می گویند.(دریچه دو لتی بین دهلیز چپ و بطن چپ قرار دارد) که مانع بازگشت خون از بطن چپ به دهلیز چپ می شود . و دریچه بین بطن راست و دهلیز راست را دریچه سه لتی می گویند ، که مانع بازگشت خون از بطن راست به دهلیز راست می شود.

 دریچه های دهلیزی – بطنی از ۶ جزء تشکیل شده اند.

• دیواره دهلیز
• حلقه دریچه
• برگچه ها
• طناب های وتری یا لیفی به نام کورداتندنیا
• عضلات پاپیلری
• دیواره بطن

یک طرف دریچه دولتی و سه لتی به حلقه دریچه که از بافت فیبروز می باشد  چسبیده است،طناب های وتری نیز به حاشیه آزاد دریچه متصل می شود.

عملکرد :

دریچه های  دهلیزی – بطنی از برگشت خون به دهلیزها جلوگیری می کند.صدمه به طناب های وتری یا عضلات پاپیلری سبب برگشت خون از بطن به دهلیز در هنگام سیستول بطنی می شود.

دریچه های نیمه هلالی :

شامل دریچه های ریوی که حد فاصل بطن راست و سرخرگ پولمونر و دریچه آئورت که حد فاصل بطن چپ و سرخرگ آئورت قرار گرفته ، می باشد.هر دو دریچه از سه لت ( کاسپ ) تشکیل شده و اجازه حرکت خون از شرایین را به شریان آئورت و پولمونر می دهد . این دریچه ها فاقد طناب های وتری و عضلات پاپیلاری می باشد.

نمای از قلب( برای مشاهده اندازه واقعی روی آن کلیک کنید)

گلبولهای قرمز

گلبول های قرمز خون

1394

خون مایعی لزج است که بخشی از آن را مایعی به نام پلاسما و بخش دیگر را عناصر جامد معلق در پلاسما تشکیل می‌دهد. بخش جامد خون شامل اریتروسیت ها (گلبول های قرمز خون) ، لوکوسیت ها یا گلبول های سفید و پلاکت ها است. گلبول های قرمز یا اریتروسیت ها سلول هایی هستند که در انسان ها و جانوران خونگرم دارای پروتوپلاسم هموژن اما بدون هسته هستند. غشای آنها از مجموعه‌ای از لیپو پروتئین ها تشکیل یافته که به مواد کلوئیدی و یون پتاسیم یا یون سدیم غیر قابل نفوذ است اما به یون کلر و بی‌کربنات و +H و OH^– نفوذ پذیر است. ترکیب مواد معدنی اریتروسیت ها و پلاسما مشابه هم نیستند.

مقدار پتاسیم گلبول های قرمز انسان بیشتر از سدیم می‌باشد در حالی که نسبت این نمک ها در پلاسما برعکس است. هموگلوبین ۹۰ درصد ماده خشک گلبول های قرمز را تشکیل می‌دهد. در حالی که پروتئین ها ، لیپیدها و گلوکز و نمکهای معدنی دو درصد بقیه را بوجود می‌آورند. تعیین تعداد اریتروسیتها در خون اهمیت زیادی در فیزیولوژی و کلینیک دارد. در حدود ۵.۵ میلیون گلبول قرمز در میلیمتر مکعب خون یک مرد سالم و ۴.۵ میلیون گلبول در میلیمتر مکعب خون در یک زن سالم وجود دارد.

مشخصات گلبول های قرمز

قطر گلبول های قرمز بین ۷.۵ – ۷.۲ میکرون و حجم متوسط هر یک از آن ها ۹۰ – ۸۸ میکرون مکعب است. ضخامت آنها در ضخیم‌ترین قسمت ۲ میکرون و در وسط یک میکرون است. از روی اندازه هر اریتروسیت و تعداد کل آنها با مساحت کلی گلبول های قرمز را در بدن می‌توان محاسبه نمود. چون جذب و آزاد شدن اکسیژن یعنی تبادلات آن در این سطح صورت می‌گیرد از این نظر این رقم واجد اهمیت است. زیرا تبادل اکسیژن عمل اصلی فیزیولوژیک گلبول های قرمز است.

مجموع کل مساحت گلبول های قرمز در خون انسان بطور متوسط ۳۵۰۰ – ۳۰۰۰ متر مربع است که این مقدار ۱۵۰۰ برابر سطح بدن می‌باشد. شکل خاص گلبول قرمز به وسیع بودن این سطح کمک می‌کند. گلبولهای قرمز انسان پهن و در مرکز مقعرالطرفین هستند با این شکل هیچ نقطه‌ای از سلول بیشتر از ۸۵ درصد میکرون از سطح آن فاصله ندارد در صورتی که یک شکل کروی ۲.۵ میکرون از سطح فاصله دارد و کل سطح ۲۰ درصد کمتر می‌شود. این نسبت واقعی بین سطح و حجم اجزای گلبولهای قرمز عمل انتقال اکسیژن را از اندام های تنفسی به سلول ها آسانتر می‌سازد.

هموگلوبین

هموگلوبین نقش مهمی در حمل و نقل گازهای خون بویژه اکسیژن در موجود زنده را به عهده دارد این ماده یک مولکول پیچیده شیمیایی (با وزن مولکولی ۶۸۰۰۰ دالتون) است که از یک بخش پروتئینی به نام گلوبین و چهار مولکول غیر پروتئینی به نام هم درست شده است.

مولکول هم از یک اتم آهن که می‌تواند با اکسیژن ترکیب شده و یا آن را از دست بدهد تشکیل یافته است. ظرفیت آهن (Fe^+۲) بعد از ترکیب با اکسیژن تغییر نمی‌کند و همچنان دو ظرفیتی باقی می‌ماند. اگر هموگلوبین با محلول اسید کلریدریک مخلوط شود هم از گلوبین جدا می‌شود و به همین (C_۳۴H_۳۲N_۴O_۴FeCl) کریستال هایی با شکل مشخص دارد تبدیل می‌شود و در پزشکی قانونی ازهمین آزمایش برای اثبات وجود خون استفاده می‌شود.

مولکول هم از چهار حلقه پیرولی (دو باز و دو اسید) تشکیل شده است اتم آهن (Fe^+۲) به بخش پروتئین یا گلوبین می‌چسبد. هنگامی که هم آهن خود را از دست می‌دهد و فقط ساختمان پیرولی باقی می‌ماند هماتو پورفیرین یا پروتو پورفیرین نامیده می‌شود. این ماده در یک نوع خاص از مسمومیت یا اختلال متابولیکی به مقدار زیاد در بدن موجود زنده تشکیل می‌شود هماتو پورفیرین از ادرار دفع می‌گردد. هم بخش فعال یا گروه پروستیک هموگلوبین است در حالی که گلوبین یک پروتئین ناقل هم است.

تولید گلبول های قرمز

عمر متوسط گلبول های قرمز خون ۱۲۰ روز است برای این که میزان گلبول های قرمز در خون ثابت بماند باید در هر ثانیه حدود یک میلیون گلبول قرمز در مغز استخوان ساخته شود. گلبولهای قرمز در دوره جنینی در کبد و طحال و گره‌های لنفاوی ساخته می‌شوند. اما در ماههای آخر دوره جنینی و پس از تولد تنها در مغز استخوان بوجود می‌آیند. در سالهای اول پس از تولد همه استخوانها گلبول قرمز می‌سازند ولی از حدود پنج سالگی به بعد تولید گلبول قرمز در استخوانهای دراز کاهش می‌یابد و سپس متوقف می‌شود و از آن به بعد بیشتر گلبولهای قرمز در مغز استخوانهای ستون مهره‌ها ، سر ، سینه و لگن تولید می‌شوند.

در مغز استخوان بافت زاینده‌ای وجود دارد که با چند تقسیم سلولی گلبول های قرمز را می‌سازد سلول های زاینده در ضمن این تغییرات هسته خود را از دست می‌دهند و مقدار زیادی هموگلوبین در سیتوپلاسم خود می‌سازند. فعالیت ماهیچه‌ای ، صعود به ارتفاعات و گرم شدن هوا ، تولید گلبولهای قرمز را افزایش می‌دهند. سلول های مولد گلبول های قرمز در مغز استخوان نسبت به عواملی مانند اشعه‌های زیان آور مانند اشعه ایکس بسیار حساسند. و نخستین بخش بدن در مقابل اشعه ایکس که از کار می‌افتد همین بافت مغز استخوان است. کمبود ویتامین B12 ، آهن ، نیز باعث کاهش تولید گلبول های قرمز می‌شود.

سرعت رسوب گلبول های قرمز

اگر به خون ماده ضد انعقاد اضافه شود و در ظرفی بی‌حرکت باقی بماند گلبول های قرمز آن پس از مدتی رسوب خواهند کرد. سرعت رسوب با روشهای خاصی اندازه‌گیری می‌شود که بر حسب میلیمتر در ساعت اندازه‌گیری می‌شود و این سرعت در مردان ، زنان ، اطفال و زنان حامله متفاوت است. بدین ترتیب اندازه‌گیری آن ارزش تشخیصی دارد سرعت رسوب گلبولهای قرمز ، چسبیدن آن ها به یکدیگر به شکل منظم است. در اندازه‌گیری آن عواملی چون تغییر محتوی پروتئین های خون ، تغییر گلوبولین و غیره بر سرعت رسوب آن ها اثر می‌گذارد.

گروه های خونی

بر روی غشای گلبول های قرمز خون ۴۰۰ نوع آنتی ژن وجود دارد که برخی از آنها از نظر انتقال خون و کلینیک حائز اهمیت می‌باشند. مثل سیستم ABO. به غیر از سیستم ABO ، سیستم RH نیز در انتقال خون واجد اهمیت است. ۴۰ نوع آنتی کور در این سیستم وجود دارد که آنتی ژن D بیشترین آنتی ژنی را داشته و در انتقال خون اهمیت دارد

همولیز

همولیز یعنی تخریب یا شکسته شدن غشای گلبول های قرمز و آزاد شدن هموگلوبین به پلاسمای خون که سبب قرمز و شفاف شدن پلاسما می‌شود غشای تخلیه شده از هموگلوبین را شبح خونی یا اجسام فانتومی می‌نامند. همولیز ممکن است تحت تاثیر عوامل مختلفی انجام شود مثل فشار اسمزی ، مواد شیمیایی مثل الکل ، سم مارها و همولیزین و تزریق نامتجانس.

دستگاه لنفاوی

1394

دستگاه لنفاوی یک راه فرعی برای جریان مایع از فضاهای میان بافتی به سوی خون می‌باشد. مهمترین نکته این است که دستگاه لنفاوی می‌تواند پروتئین ها و ذرات بزرگ را از فضاهای بافتی دور کند، در حالی که هیچ یک از آن ها نمی‌توانند مستقیما" جذب خون مویرگی شوند. ضرورت این عمل برداشت پروتئین ها از فضاهای میان بافتی به گونه‌ای است که بدون آن ظرف ۲۴ ساعت خواهیم مرد.

بافت های لنفاوی

عمده‌ترین سلول های تشکیل دهنده بافت های لنفاوی ، لنفوسیت ها هستند که به همراه آن ها سلول های دیگری نظیر پلاسماسل‌ها و ماکروفاژها نیز دیده می‌شوند.

سلول های تشکیل دهنده بافت های لنفاوی بر روی داربستی از سلول ها و الیاف رتیکولر قرار دارند و معمولا" به دو صورت ندولر و منتشر دیده می‌شوند. ندول‌ها یا همان گرهک به دو صورت اولیه و ثانویه وجود دارد. ندول‌های اولیه ندول هایی هستند که در آنها تراکم سلول ها یکنواخت می‌باشد و عمدتا از لنفوسیت های کوچک تشکیل شده‌اند. ندول های ثانویه ندول هایی هستند که دارای یک ناحیه متراکم و تیره محیطی و یک ناحیه کم تراکم روشن مرکزی به نام مرکز زایا می‌باشد.

اعضای لنفاوی

اعضای لنفاوی در مقایسه با بافت های لنفاوی توسط کپسولی از بافت همبند احاطه شده‌اند و به عنوان ارگانی مستقل محسوب می‌شوند. اعضای لنفاوی به دو دسته تقسیم می‌گردند. اعضای لنفاوی اولیه شامل مغز استخوان و تیموس می‌باشد که محل تمایز لنفوسیت ها هستند و اعضای لنفاوی ثانویه شامل عقدهای لنفی ، طحال ، لوزه‌ها و پلاک‌های پی‌یر می‌باشد که محل استقرار لنفوسیت های تمایز یافته می‌باشد.

اعضای لنفاوی اولیه

مغز استخوان: که بافت نرم و پر عروقی است که حفره مرکزی استخوان های دراز و فضاهای بین ترابکولی استخوان های اسفنجی را پر می‌کند.

تیموس: تیموس ارگانی است که در زیر قسمت فوقانی جناغ سینه رشد و تکامل می‌یابد. وزن تیموس در مقایسه با وزن کل بدن در زمان تولد حداکثر می‌باشد و به عنوان عضو لنفاوی اولیه محل تولید لنفوسیت T می باشد. وظیفه اصلی تیموس این است که محلی برای تکثیر و تمایز لنفوسیت های T می‌باشد که این امر تحت تاثیر فاکتورهای مترشحه از تیموس انجام می‌گیرد. تیموس پس از بلوغ سیر قهقرایی آغاز می‌کند که طی آن جمعیت لنفوسیت ها کاهش یافته و بوسیله بافت چربی جایگزین می‌شود.

اعضای لنفاوی ثانویه

عقدهای لنفی

طحال: طحال به وزن تقریبی ۲۰۰ گرم بزرگترین ارگان لنفی بدن است که در حفره شکمی زیر دیافراگم و پشت معده قرار دارد. طحال در مسیر گردش خون قرار دارد و نسبت به آنتی‌ژن هایی که وارد خون می‌شوند حساسیت نشان می‌دهد و بنابراین محل تصفیه خون است. علاوه بر فعالیت های ایمنی ، طحال محل برداشت گویچه‌های قرمز پیر و پلاکت ها می‌باشد. در طحال نواحی سفید رنگی به نام پالپ سفید دیده می‌شوند که در زمینه قرمز و پر خونی به نام پالپ قرمز قرار گرفته‌اند. با توجه به اعمال طحال برداشت طحال با پیدایش گلبول های قرمز غیره طبیعی ، افزایش پلاک ها و افزایش احتمال بروز عفونت های خونی همراه می‌باشد ولی مشکل جدی ایجاد نمی‌کند.

لوزه‌ها: لوزه‌ها مجموعه‌ای از ندول های هستند که در ابتدای لوله گوارش قرار گرفته‌اند. لنفوسیت های تولید شده در لوزه‌ها به داخل اپی‌تلیوم پوشاننده آن ها نفوذ کرده و نهایتا دفع می‌شوند. لوزه‌ها بر اساس موقعیت خود تحت عنوان کامی ، زبانی و حلقی نام گذاری شده‌اند:پلاک های پی‌یر: در دیواره روده باریک بخصوص ایلئوم ، چندین ندول لنفاوی مجتمع شده و توده‌های وسیعی را بوجود می‌آورند که پلاک پی‌یر (peyers patch) نامیده می‌شوند.

تشکیل لنف

مایع میان بافتی که وارد عروق لنفاوی می‌شود لنف را می‌سازد لذا ترکیب لنف اولیه‌ای که در بافت جریان می‌یابد تقریبا" با مایع میان بافتی یکسان است. غلظت پروتئین در مایع میان بافتی اکثر بافت ها بطور متوسط حدود ۲g/dl است و غلظت پروتئین لنف جاری در این بافتها نیز نزدیک مقدار مزبور است غلظت پروتئین در لنفی که در کبد تشکیل می‌شود تا حد ۶g/dl می‌رسد و غلظت پروتئین لنفی که در روده‌ها تشکیل می‌شود تا ۴۳g/dl می‌رسد.

حدود ۳/۲ کل لنف بدن در حالت طبیعی از کبد و روده‌ها بوجود می‌آید لذا غلظت پروتئین در لنف مجرای توراسیک (کانالی که لنف تمام قسمت های تحتانی از آن به بالا جریان می‌یابد) که مخلوطی از لنف تمام بدن است معمولا ۵۳g/dl می‌باشد.(dl همان دسی لیتر است) صمنا دستگاه لنفی یکی از راههای اصلی جذب مواد غذایی از دستگاه گوارشی است، زیرا مسئولیت اصلی جذب چربی ها را بر عهده دارد. بالاخره اینکه حتی ذرات بزرگ نظیر باکتریها نیز می‌توانند از طریق سلول های اندوتلیال مویرگ های لنفاوی به لنف راه یابد. هنگامی که لنف از غدد لنفاوی می‌گذرد، این ذرات برداشته و تخریب می‌شود

عوامل موثر بر جریان لنف

تاثیر فشار مایع میان بافتی بر جریان لنف

تاثیر فشار مایع میان بافتی بر جریان لنف اگر عملکرد عروق لنفاوی طبیعی باشد، هر عاملی که فشار مایع میان بافتی را افزایش دهد، در حالت طبیعی جریان لنف را نیز زیاد می‌کند. برخی از این عوامل عبارتند از افزایش فشار مویرگی ، کاهش فشار اسمزی کلوئیدی پلاسما ، افزایش پروتئین مایع میان بافتی و افزایش نفوذپذیری مویرگها. کلیه این عوامل باعث می‌شوند تعادل تبادل مایع در محل غشای مویرگ خونی به گونه‌ای تغییر کند که مایع بیشتری وارد فضای میان بافتی شود، و در نتیجه بطور همزمان حجم مایع میان بافتی ، فشار مایع میان بافتی و جریان لنف نیز افزایش یابد.

البته اگر فشار مایع میان بافتی ۱تا ۲ میلیمتر جیوه از فشار جو بیشتر باشد، دیگر باعث افزایش جریان لنف نمی‌شود، زیرا افزایش فشار بافت علاوه بر افزون بر مایعی که وارد مویرگ های لنفاوی می‌شود، سطح خارجی عروق لنفاوی بزرگتر را نیز می‌فشارد و مانع از جریان لنف می‌شود. این دو عامل در فشارهای بالا تقریبا بطور کامل همدیگر را خنثی می‌کنند، به نحوی که جریان لنف به حداکثر میزان خود می‌رسد.

پمپ لنفاوی جریان لنف را افزایش می‌دهد

تصاویر متحرک بدست آمده از عروق لنفاوی انسان و حیوان نشان می‌دهد که هر گاه مایع باعث کشیدگی لنفاتیک جمع کننده یا عروق لنفی بزرگتر شود، عضله جدار رگ بطور خودکار منقبض می‌شود. ضمنا هر یک از قطعات رگ که بین دو دریچه متوالی قرار دارد، به عنوان یک پمپ خودکار مجزا عمل می‌کند. به عبارت دیگر پر شدن هر قطعه باعث انقباض آن می‌شود و مایع از طریق دریچه بعدی وارد قطعه بعدی می‌شود. این روند در سراسر طول رگ لنفی ادامه می‌یابد تا نهایتا مایع لنف تخلیه شود.

پمپ ناشی از فشار متناوب خارجی بر لنفاتیک

هر گونه عامل خارجی که رگ لنفی را به تناوب بفشارد، می‌تواند آن را وارد به پمپ نماید. این عوامل به ترتیب اهمیت عبارتند از انقباض عضلات اطراف ، حرکت فسمتهایی از بدن ، ضربانات شریانی و فشار اجسام خارج از بدن بر بافت پمپ لنفاوی هنگام فعالیت فرد بسیار فعال است و جریان لنف را غالبا ۱۰ تا ۳۰ برابر می‌کند. از طرف دیگر لنف در حین استراحت بسیار کند (در حد صفر) است.

آناتومی سیستم عصبی1

آناتومی سیستم عصبی

1394

آناتومی سیستم عصبی را به دلیل بالا بودن توضیح آن در دو بخش قرار داده ایم، در این مطلب به بررسی بخش اول آن می پردازیم.سیستم عصبی به همراه سیستم غدد درون ریز، مسئولیت کنترل و برقراری ارتباط بین اندام ها و بافت های مختلف بدن ، و بین موجود زنده و محیط اطرافش را بر عهده دارد. برخی از سلول های عصبی مشابه سلول های آندوکرینی عمل می نمایند؛ و برخی از سلول های آندوکرینی نیز از تغییر شکل سلول های عصبی بوجود آمده اند. اختلاف عملی عمده بین سیستم های عصبی و آندوکرینی به نحوه اجرای پدیده کنترل در هر سیستم بستگی دارد.

سیستم عصبی به همراه سیستم غدد درون ریز محیط داخلی بدن موجود زنده را کنترل می کند، در بیشتر موارد سیستم عصبی، چگونگی عمل سیستم آندوکرین را نیز تحت کنترل خود دارد. در کنترل عصبی تغییرات محیط داخلی توسط گیرنده های حسی دریافت و سپس با کنترل عمل سلول های عمل کننده، مانند عضله صاف احشایی، عضله قلب و سلول های غده ای محیط داخلی تنظیم می گردد.

سیستم عصبی وضعیت محیط اطراف را نیز به وسیله گیرنده های حسی درک ، و در ساده ترین شکل به آن پاسخ می دهد، هدف از اجرای این چنین اعمال کنترلی، نگهداری محیط داخلی در محدوده مرزهای فیزیولوژیک است.

و به طور کلی سیستم عصبی ، اطلاعات را از داخل یا خارج بدن دریافت کرده ، پردازش اطلاعات رسیده را به انجام رسانده و ایمپالس هایی برای کنترل اعمال مختلف بدن ارسال می کند تا با وجود تغییرات زیاد در محیط خارجی، محیط داخلی پایدار بماند.

طبقه بندی سیستم عصبی

دستگاه عصبی مرکزی(central nervous system)CNS، شامل مغز و نخاع است.

دستگاه عصبی محیطی(peripheral nervous system)PNS، الف) اعصاب جمجمه ای- نخاعی. اعصاب جمجمه ای ۱۲ جفت، اعصاب نخاعی ۳۱ جفت.

ب) سیستم عصبی خودکار( اتونوم): شامل ۱. سیستم عصبی سمپاتیک( از مهره های پشتی- کمری) ۲. سیستم عصبی پاراسمپاتیک( جمجمه ای- خاجی)

 

سیستم عصبی محیطی دارای چندین سری فیبر عصبی است:

گروهی از فیبرها که جسم سلولی آن ها در داخلCNS جای دارند. این فیبرها از سیستم عصبی مرکزی خارج و به سوی عضلات ، پیش رفته و آن ها را  عصبی می نمایند.

گروهی که از CNS خارج و به طرف نرون های دیگر ، واقع در خارج از CNS پیش می روند.

فیبرهای عصبی که به سوی اندام های حسی محیطی پیش می روند و جسم سلولی آن ها معمولا" خارج از CNS قرار گرفته است( اغلب در گانگلیون ها مانند گانگلیون های ریشه خلفی نخاع یا  گانگلیون های اعصاب مغزی مهره داران). و فیبرهای مربوط به سلول های عصبی که جسم سلولی و زوائد آن ها به طور کامل  در خارج ازCNS قرار دارند.

سلول های عصبی( نرون ها )

واحد ساختمانی و بخش فعال سیستم های عصبی، سلول های عصبی یا نرون ها هستند . سیستم عصبی انسان حدودا" دارای ( ۱۰ به توان ۲۰ نرون است) نرون ها واحدهایی هستند که ضمن ارتباط با یکدیگر ، با اندام های عمل کننده گوناگون نیز مرتبط می گردند.

دو ویژگی مهم بافت عصبی:۱- تحریک پذیری. – ۲قابلیت هدایت ، به همین خاطر نرون ها بایستی ابتدا اطلاعات ورودی(inputs) را از نرون های دیگر دریافت نمایند، تا پس از تنظیم و پردازش پیام عصبی(signal) را که بازتاب این توازن است، بوجود آورند. پس از ان پیام عصبی تولید شده بایستی به مناطق و نواحی موجود در حوزه ارتباطی نرون( حوزه ارتباطی نرون اول با نرون های دیگر و یا با سلول های عمل کننده ) فرستاده شود.

آناتومی نرون ها

هر نرون دارای یک جسم سلولی به نام پریکاریون می باشد و هسته ای در وسط آن به نام کاریون قرار دارد.جسم سلولی بیشتر نرون ها در داخل بخش های مختلف دستگاه عصبی قرار گرفته است ؛ نرون ها دارای زوائدی هستند که شامل: دندریت ها، فیبر عصبی یا آکسون می باشند.

دندریت

تعدادی تارهای عصبی کوتاه هستند که از جسم سلولی به طرف خارج کشیده شده اند و همانند یک آنتن محرک را دریافت کرده و سپس آن ها را به طرف جسم سلولی هدایت می کند؛دندریت ها نقش آوران را خواهند داشت. و تعداد آن ها از یک تا چند عدد در نرون های مختلف متفاوت است،نرون های حسی دارای دندریت های بلند تری نسبت به دندریت های سایر نرون ها هستند.

دندریت ها و جسم سلولی ، سطوح گیرنده را برای دریافت پیام از نرون های دیگر به وجود می آورند. تنظیم و یا موازنه اثرات تحریک کننده ای یا مهار کننده ای در درون جسم سلولی نرون صورت می گیرد.

آکسون می تواند از یکی از دندریت ها نیز منشأ گیرد. نخستین بخش آکسون یا قطعه ابتدایی، جایگاه صدور ایمپالس هایی است که از جسم سلولی سرچشمه می گیرند. ( هیلوک یا تپه آکسون : منطقه ای از جسم سلولی که آکسون از آنجا شروع می شود، دانه های نیسل دانه هایی هستند که در سیتوپلاسم جسم سلولی به غیر از  منطقه هیلوک آکسون وجود دارند؛ و از RNA تشکیل شده اند و در سنتز پروتئین شرکت دارند، در جریان فعالیت نرون آن ها را مصرف می کنند.)

آکسون

نقش وابران را در سلول های عصبی ایفا می کنند و پیام های عصبی را از جسم سلولی به خارج هدایت می کنند.  ممکن است تا یک متر طول داشته باشند( تعداد آکسون در هر نرون یک عدد است. آکسون می تواند کوتاه( چند ده میکرومتر) و یا بلند باشد در نهایت پیام عصبی به شاخه های انتهایی  و تکمه های سیناپسی منتقل می شوند.

مفهوم عمومی نرون

نرون به سلولی گفته می شود که در آن غشای نرونی از سه بخش مجزا ساخته شده  است:

• یک بخش حسی یا گیرنده برای دریافت اطلاعات ورودی، چه از طریق نرون های دیگر و چه از طریق سیگنال های حسی
• یک بخش صادر کننده و هدایت کننده ایمپالس که ایمپالس ها را به سوی،یک بخش آزاد کننده میانجی هدایت می کند.

بخش های گیرنده و آزاد کننده میانجی ، اغلب دارای سطح بسیار وسیعی می باشند. در بخش گیرنده غشا محتوی کانال های یونی با حساسیت غیر ولتاژی است، که یا به سیگنال های حسی و یا به میانجی های عصبی پاسخ می دهد. بسته به نوع گیرنده این کانال های یونی ممکن است دریچه دار شیمیایی، دریچه دار حرارتی، دریچه دار مکانیکی و … باشد. در این بخش غشاء به عنوان یک کابل پاسیو عمل می کند و تغییرات ولتاژی ایجاد شده به وسیله جریانات یونی ، ناشی از باز یا بسته شدن کانال های غشایی را انتقال می دهد.

 بخش دوم که مسئولیت صدور و هدایت پتانسیل عمل همه یا هیچ را بر عهده دارد، دارای کا نال های دریچه دار ولتاژی است. در بخش سوم که میانجی عصبی آزاد می کند، سری دیگری از کانال های  دریچه دار ولتاژی قرار گرفته اند، این کانال ها کانال های کلسیمی دریچه دار ولتاژی هستند که مسئول مزدوج شدن تغییرات ولتاژی با آزاد سازی میانجی میی باشند.

تقسیمات نرون ها از لحاظ ساختاری

نرون ها با توجه به محل و موقعیت قرارگیری جسم سلولی نسبت به آکسون به سه گروه: چند قطبی(multipolar) ، یک قطبی(unipolar) و دو قطبی(bipolar) تقسیم می شوند. جسم سلولی نرون ها به اشکال متفاوتی دیده می شوند مانند: دوکی،هرمی،کروی و ستاره ای شکل.

نرون های چند قطبی

مستقیما" به جسم سلولی و به آکسون دراز متصل بوده و تکانه های عصبی آن به شاخه های انتهایی منتقل می شوند،بیشتر نرون های حرکتی از این نوع اند؛ این نرون ها دارای چندین زائده ی دندریت و یک زائده ی آکسون هستند.

نرون های یک قطبی:دارای یک زائده ی خروجی می باشد که این زائده مثل حرف Tبه دو شاخه تقسیم خواهد شد، که یکی از آن ها دندریت و دیگری آکسون نامیده خواهد شد،در نرون یک قطبی یک نقطه ی ورودی و خروجی در جسم سلولی وجود دارد یعنی فقط در یک ناحیه هر دو نوع انشعاب آکسون و دندریت خارج می شود.بسیاری از نرون های حسی از نظر ساختاری از نوع یک قطبی اند.

نرون های دو قطبی:همانند نرون های یک قطبی محرک را دریافت می کنند ولی آکسون نرون دو قطبی از یک طرف جسم سلولی وارد شده و از طرف دیگر آن خارج می شود. این نرون ها را در شبکیه ی چشم می توان مشاهده کرد. اغلب به حس های بینایی، بویایی و چشایی متصل می شوند.

تقسیم بندی نرون ها از نظر عمل و وظیفه

رشته های عصبی:یک استطاله بلند و باریک ( به خصوص آکسون است) که ایمپالس ها را به دور از جسم سلولی منتقل می کند.

به سه دسته تقسیم می شوند:

• نرون وابران(حرکتی)
• نرون آوران(حسی)
• نرون ارتباطی(رابط)

نرون وابران:تکانه را از مغز به اعضا و اندام های بدن منتقل کرده و باعث ایجاد تغییراتی مثل حرکت می شود.

نرون آوران:اطلاعات را از محیط دریافت کرده و برای پردازش، آن ها را به طرف مغز می فرستد.

نرون ارتباطی:فرمان عصبی را از یک نرون به نرون دیگر منتقل می کند.

ارتباط بین سلول های عصبی

سیناپس: اتصال تخصص یافته بین نرون ها که اجازه انتقال پیام را از یک نورون به نورون دیگر می دهد.

نرون پره سیناپتیک و پست سیناپتیک

آکسودندریتیک a، آکسوسوماتیک b و آکسوآکسونیک c

سیناپس های شیمیایی و الکتریکی

نوروترانسمیتر (انتقال دهنده عصبی): مثل استیل کولین

آناتومی سیستم عصبی

آناتومی سیستم عصبی بخش دوم

1394

نوروگلی ها

سیستم عصبی دارای دسته دیگری سلول به نام سلول های نوروگلی یا سلول های گلیال (glial cells) است؛ سلول های کوچکی هستند که در تولید ایپالس ها( سیگنال های عصبی) شرکت نمی کنند و در فعالیت های پردازش اطلاعات در CNS نیز نقشی بر عهده نمی گیرند. با وجود این برخی از این سلول ها تحت تاثیر فعالیت نرونی قرار می گیرند؛ سلول های نروگلی به تنظیم یونی  محیط نرونها و نیز جابه جایی و یا حذف برخی از ناقلین شیمیایی که بوسیله نرون ها آزاد می شوند، کمک می کنند.

انواع سلول های نوروگلیا

—الیگودندروسیت:  در تشکیل و حفظ غلاف میلین

—آستروسیت: حمایت فیزیکی و متابولیک نرون های CNS

—میگروگلیا: با خاصیت فاگوسیتی

—اپاندیمال: سلول های ستونی پوشاننده بطن های مغزی و کانال نخاع

اعمال پیشنهادی برای سلول های نروگلی به قرار زیر است

۱- پشتیبانی نرون هایCNS بدین معنی که ، همانند بافت پیوندی موجود در بخش های دیگر بدن عمل می کنند.

۲- فاگوسیته کردن سلول های مرده و ضایعات سلولی ناشی از صدمات وارده به سیستم عصبی.

۳- تنظیم الکترولیتی محیط و جابه جایی و یا حذف میانجی ها.

۴- دخالت در رشد و تکامل سیستم عصبی با هدایت نرون های در حال رشد در امتداد مسیرهای مناسب.

۵- ساخت غلاف میلین پیرامون بعضی از فیبرهای عصبی.

سلول های گلیال را می توان به ۲ دسته بزرگ تقسیم کرد:

الف) سلول های ماکروگلی شامل: آستروسیت ها، الیگودندروسیت ها، و سلول های اپاندیم می باشند.

ب) سلول های میکروگلی که به عنوان بیگانه خوار عمل می کنند.

استروسیت ها سلول های ستاره ای شکلی هستند که یون های پتاسیم اضافی را از فضای بین سلولی جذب می کنند و تشکیل سد خونی- مغزی توسط آن ها می  باشد، برخی  دیگر از آستروسیت ها قادر به جابه جایی و یا حذف میانجی های عصبی( گاما آمینو بوتیریک  اسید و سروتونین) از ناحیه شکاف سیناپسی می باشند، آستروسیت ها ممکن است دارای اعمال تغذیه کننده ای باشند.

الیگو دندروسیت ها مسئول تشکیل غلاف میلین در اطراف بعضی از  فیبرهای عصبی در CNS می باشند، در PNS این وظیفه به عهده سلول های شوان است. سلول های شوان دارای منشائی متفاوت از سلول های گلیال می باشند

میلین سازی

سلول های شوان چند بار به دور آکسون می پیچند، سپس سیتوپلاسم سلول شوان ناپدید می شود و تنها لایه های متحد المرکز غشای سلول شوان  که پوشش میلین را تشکیل می دهند، باقی می مانند.

غلاف میلینی

غلافی سفید رنگ و عایقی از جنس چربی می باشد و پیرامون رشته عصبی را فرا می گیرد.

اکثر اکسون های قطور توسط این غلاف پوشیده شده اند. این غلاف فواصل نیم میلی متری رشته عصبی را نمی پوشاند و به این فواصل گره های رانویه   nodes of ranvier گفته می شود. غلاف میلین باعث رنگ سفید بافت عصبی می شود و باعث تشدید سرعت انتقال موج عصبی نیز می گردد. فیبرهای سوماتیک و پیش عقده ای( پرده گانگلیونیک) سمپاتیکی جزء رشته های میلین دار و فیبرهای پس عقده ای سمپاتیکی جزء رشته های بدون میلین هستند.

نرولما یا غلاف شوان

یک لایه نازک از سلول های پهن است ( سلول های شوان نه غشای سلول شوان) که به صورت تنگاتنگ اعصاب محیطی را در بر می گیرند.( هم میلین دار و هم بدون میلین). نرولما برای تولید مجدد رشته های عصبی ضروری است. نرولما در مغز و نخاع وجود ندارد، بنابراین هنگامی که رشته های عصبی موجود در CNS آسیب ببینند نمی توانند دوباره ساخته شوند و برای همیشه بدون کار باقی می مانند.

رشته های عصبی

رشته های آدرنرژیک: آدرنالین و نورآدرنالین از انتهای خود رها می کنند.

رشته های کولینرژیک: از انتهای خود استیل کولین رها می کنند

رشته های دوپامینرژیک: از انتهای خود دوپامین رها می کنند.

رشته های A: رشته های سوماتیک و میلین دار هستند و سریع هدایت می کنند.

رشته هایB: رشته های پیش عقده ای و میلین دار هستند و کند هدایت می کنند

رشته هایC: رشته های پس عقده ای و بدون میلین بوده و در هدایت کندترین هستند.

گانگلیون( عقده)

تجمع اجسام سلولیganglion نامیده می شود. مانند گانگلیون های سمپاتیکی و پاراسمپاتیکی ؛ خارج ازCNS و گانگلیون های قاعده ای(basal) ؛ داخلCNS

ماده خاکستری و ماده سفید

ماده خاکستری شامل اجسام سلولی عصبی است که در نوروگلی محصور شده اند و ماده سفید شامل رشته های عصبی است که در نروگلی محصور شده اند. ظاهر سفید این ماده به علت غلاف های میلین می باشد. در مخ و مخچه  ماده خاکستری بیرون و ماده سفید درون قرار دارد. و در نخاع ماده خاکستری درون و ماده سفید بیرون قرار دارد.

واحد حسی یا درماتوم

منطقه ای از پوست که توسط یک رشته عصبی حسی ، عصب دهی می شود؛ واحد حسی یا dermatome نامیده می شود.

واحد حرکتی

تعدادی از رشته های ماهیچه ای که توسط یک عصب حرکتی عصب دهی می شوند، واحد حرکتی نامیده می شود.

اطلاعات

هر گونه واقعه و یا خبری از بدن و یا محیط اطراف که دارای معنی باشد information نامیده می شود.

ایمپالس عصبی

اطلاعات در طول یک رشته عصبی به صورت پتانسیل های عمل منتقل می شود، که به این پتانسیل های عمل ، ایمپالس گفته می شود.

سیگنال عصبی

به طرح کلی انتقال ایمپالس روی هم رفته، سیگنال عصبی گفته می شود.

غشای سلولی و نفوذپذیری نسبت به یون ها

مایع داخل سلولی در مقایسه با مایع خارج سلولی محتوی مقدار کمی سدیم و کلر، و در عوض دارای مقدار زیادی پتاسیم و یا یون های منفی با ماهیت پروتئینی است. بدیهی است که دلیل برقراری و حفظ این تفاوت ها بین مایع خارج سلولی و مایع داخل سلولی وجود غشای سلول است.

غشای سلولی ساختمانی دو لایه ای یا مضاعف(gorter) از ملکول های لیپیدی است که انواع متفاوتی از ملکول های پروتئینی را در میان خود جای داده است. ضخامت غشاء در حدود ۸ تا ۱۰ نانو متر است.

پروتئین های غشایی به دو نوع عمده تقسیم می گردند: پروتئین های آلفا هلیکس چوب یا میله مانند و پروتئین های کروی. پروتئین های آلفا هلیکس به عنوان گیرنده پیام اورهای گوناگون خارج سلولی از قبیل هورمون ها و میانجی های عصبی عمل کرده و آنتی بادی ها را نیز تشخیص می دهند. پروتئین های کروی به عنوان کانال هایی عمل می کنند که از طریق آن ها یون ها می توانند از عرض غشاء عبور نمایند.

کانال های یونی

کانال های یونی دارای اهمیت بسیار زیادی در عمل سلول های عصبی می باشند، کانال های یونی می توانند به انواع:

بدون دریچه ، درچه دار ولتاژی و دریچه دار شیمیایی تقسیم گردند.

کانال ها می توانند به یک تغییر ولتاژی و  یا یک  تغییر شیمیایی، باز و بسته گردند( کانال های دریچه دار) و یا کانال هایی که احتمالا"  کنترلی بر روی آن ها وجود ندارد ( کانال های بدون دریچه).کانال های یونی غشاء شرایط مناسبی را ایجاد می کنند که در طی آن یون ها به همراه ملکول های آب همراهشان اجازه می یابند از غشا عبور نمایند.

کانال ها از مجموعه هایی از قطعات میان غشایی درست شده اند، قطعات میان غشایی محتوی آلفا هلیکس هایی از یک پروتئین محوری هستند که زنجیره های اسید آمینه ای جانبی از آن خارج گردیده است ، کانال ها محیطی پولار یا قطبی هستند و خیلی بزرگ هستند که از میان آن ها یون ها می توانند عبور کنند.

نرون به روایت تصویر:

مقطع عرضی نخاع

• —ماده خاکستری شبیه H.
• —شامل شاخ قدامی VH و خلفی DH.
• —ماده خاکستری ارتباطی GC.
• —ماده سفید به صورت ستون هایی در اطراف ماده خاکستری شامل ۶ ستون قدامی، طرفی و خلفی.
• —در سطح خارجی نخاع، نرم شامه.
• —شکاف قدامی میانی.
• —شیار خلفی میانی.
• —شیارهای قدامی و خلفی طرفی.

مغز

از دو نیمکره که توسط پلی از ماده سفید به هم وصل شده اند ٬ تشکیل شده است. هر نیمکره از یک ناحیه سطحی (ماده خاکستری) و یک ناحیه مرکزی (ماده سفید) تشکیل شده است.در وسط ماده سفید تجمع جسم سلولی نورون ها هسته های داخلی را بوجود می آورند.ماده سفید از رشته های میلین دار و بافت پشتیبان و رگ ها تشکیل یافته است.

ماده خاکستری مغز از طبقات ذیل تشکیل یافته است:

طبقه ذره ای٬ طبقه دانه دار خارجی ٬ طبقه هرمی خارجی ٬ طبقه دانه دار داخلی ٬ طبقه هرمی داخلی (حاوی بزرگترین نورون های مغز به نام بتز) و طبقه چند شکلی.

مخچه

بخشی از مغز خلفی hindbrain است،واقع در حفره کرانیال خلفی پشت بصل النخاع و پل مغزی توسط چادر مخچه از سطح تحتانی مغز  جدا می شود. تنطیم تونوس عضلات ارادی بدن و مرکز کنترل حرکات ارادی و تعادل بدن متشکل از دو نیمکره و یک بخش میانی بنام ورمیس (کرمینه)هر نیمکره مخچه عضلات همان طرف بدن را کنترل می کند

ساختمان مخچه

—متشکل از دو بخش ماده خاکستری و سفید.

—ماده خاکستری: تجمع جسم سلول های عصبی که در سه لایه (ذره ای گلژی و دانه دار) قرار گرفته اند.

ماده سفید: تجمع الیاف میلین دار است که در وسط ماده خاکستری واقع شده است.

اسدالله محمدی درموی تای1211

 

1)     به جای انتقاد از جامعه برای کمک به جامعه به پا خیزید.

2)     مؤدب ،متواضع وفروتن باشید.

3)     در مورد تمرینات خود در این ورزش خودستایی نکنید.

4)     میهن دوست باشید واز کشورتان با احترام صحبت کنید.

5)     با دیگران و خودتان صادق باشید.

6)  در اجرای تمرینات سخت کوش باشید ودر حرفه خود از کار ،حتی کارهای سخت روگردان نباشید وهمیشه آرامش خود را حفظ کنید.

7)     در افکار وعقاید خود مثبت وسازنده .

8)     در قضاوت تیز نظر باشید واصول اخلاقی را رعایت کنید.

9)  خوش قولی ،احترام ویکرنگی رانسبت به سایر ورزشکاران ،همکاران ودوستان رعایت کنید.

10)سعی کنید منظم وصحیح العمل باشید وبیمار گونه دررویای موفقیت فرو نروید.

11) به قوانین احترام بگذارید.

12) درحین مسابقه از برتری به حریف به طرز ناجوانمردانه استفاده نکنید.

اسدالله محمدی درموی تای1231